13 April, Naar bed gegaan in de wetenschap dat we geen ballonvaarten gaan meemaken in Cappadocie. Erg jammer, dan maar dromen van balonnen.
Tot we om 4uur toch weer gewekt worden door warm draaiende motoren. Marco redeneerde in zijn halfslaap dat de ballonvaarders er alles aan doen om de toeristen het goede gevoel te geven. Dat ze er alles aan doen om de lucht in te gaan en dat de toeristen ook wel inzien dat het vandaag weer niet verantwoord is. Om 5 uur werd het weer stil.Hij draaide zich weer om en sliep verder.
Om kwart voor zes werd hij weer wakker van de herrie van de ventilatoren van de koeling. Wat een sukkels, wie zet er nou ‘s morgens vroeg de koeling aan? Maar, er is helemaal geen koeling. Er stonden gisteravond helemaal geen vrachtwagens. Marco doet zijn tent open en ziet tot zijn stomme verbazing dat de eerste ballon over de berg komt.
Slaapdronken stormt hij zijn tent uit en ziet tot zijn stomme verbazing ballonnen omhoog drijven. De lucht in. Als een kip zonder kop stommelt hij terug de tent in en pakt zijn camera. Vergeet helemaal Roel en Erik te waarschuwen en loopt rent op blote voeten al fotograferend in z’n onderbroek over het tertrein. Na enkele minuten en helemaal koud grijpt hij wat kleding, trekt het al struikelend aan en maakt daarmee ook Roel wakker. Samen lopen ze de heuvels in en vergapen zich al fotograferend aan het schouwspel van tientallen opstijgende luchtbalonnen. Weer korte tijd later kwam ook Erik uit de tent. Die ochtend stegen wel 150 – 200 luchtbalonnen op. Wat een genot dit te mogen aanschouwen. Uiteindelijk kwam zelfs Murat kijken en foto’s nemen. We hebben vrij kort met Murat eevalueerd wat we van zijn mededeling van gisteravond vonden. Toevallig moest hij er heel snel vandoor. Tijdens ons vertrek van de camping hebben we hem niet meer gezien.
Na deze fantastische ervaring genieten we tijdens het ontbijt na van de vele prachtige foto’s en de geweldige ervaring. Om half tien vertrekken we richting Erzincan.
Het is erg mooi weer en in het dorp nog lekker warm. Al rijdend rolt de aarde in een gestaag tempo onder onze wielen door. Vanuit het dal van Cappadocie rijden we door brede dalen, geflankeerd door hoge en besneeuwde bergen. Akkers, boomgaarden, wijngaarden, beboste en kale hevels. Alles beschenen door een heerlijke zon.
Het is een beetje Alpien weer: in de zon is het verrukkelijk en in de schaduw meteen fris. We stijgen tot 2.200 meter het gebergte in en daar is het rond de 5 graden.
We rijden langs de randen van PKK-gebied en dat is aan de wachtposten goed te merken. Zelf zijn we niet eenmaal gecontroleerd. De twijfel of onze papieren nog wel valide zijn slaat toe, maar we rijden dapper door. Overal staan zwaar bewapende checkpoints met voertuigen waar je niet mee in conflict wilt komen. Zware pantservoertuigen, afgewisseld met iets lichtere broertjes en zusjes. Wij rijden rustig door en zwaaien naar de checkpoints. De agenten en soldaten zwaaien vriendelijk terug.
Bij een tankstation in deze regio merken we een enorme terughoudendheid bij de bewoners. Waar we tot nu toe in Turkije vooral enthousiasme, nieuwsgierigheid en gastvrijheid ontmoeten, bemerken we nu vooral argwaan. Getankt, kop thee en heerlijke honingkoek en weer door.
We bereiken Erzincan tegen 17u en zoekn de camping. Uteindelijk vinden we die. Bemensd door vriendelijke Turken die geen woord uiten de deur spreken. Maar via de telefoon krijgen wij Said te spreken. Hij zegt dat het goed is dat we daar kamperen. Er liggen hier en daar wat aangelijnde terriers. Schatjes, zolang ze maar aan de ketting liggen. Wij mogen op het parkeerterrein onze tentjes opzetten. Terwijl we daarmee bezig zijn komen 3 Turken naar ons toe, met een zeer vervaarlijke hond. Said wordt gebeld …
De hond wordt met de ketting aan een [te dunne?] boom vastgebonden. Het is onze waakhond. Als hij ‘s nachts aanslaat, dan is er wat aan de hand. Goh, wat een geruststelling. Een vastgebonden waakhond die we geen van allen los zouden durven laten …
Met Said heeft Roel nog besproken dat er om 8 uur ontbijt is. Dat lijkt geruststellend, totdat Marco vraagt of ook duidelijk is wie er om 8 uur gaat ontbijten. We gaan naar bed, nadat we elkaar nog even diep in de ogen hebben gekeken,met thuis hebben gebeld én uiteraard de blog is bijgewerkt….