Blog

Bij Tunduk hostel is het een komen en gaan van reizigers. Sommigen komen voor een nachtje, anderen waaronder wij blijven een paar dagen. Ook huizen er nog wat studenten. Er is een prima keukentje, een kleine supermarkt om de hoek en veel van de gasten koken hun eigen potje. Er heerst een gezellig sfeertje.

Marco gedijt het best als de temperatuur niet te hoog is dus plannen we onze gezamenlijke activiteiten in de ochtend. We doen een wandeling naar de markt in de buurt en we gaan een ochtend naar de Osh Bazaar, de grootste overdekte markt van Bishkek.

Bishkek doet ons ook weer een beetje terugkeren in de westerse wereld. De stad en haar inwoners ogen, in ieder geval in het centrum moderner dan wat we buiten deze stad zien. Ook in de kleding is te zien dat de blik hier op het westen is gericht.

Erik en Roel doen nog twee ritten in de bergachtige omgeving zuid van de stad. De eerste, waarbij ze o.a. richting een waterval rijden blijkt uiteindelijk een door de commercie omarmd gebied. De hele vallei ademt georganiseerd vertier uit en de weg eindigt in een onbegaanbaar wandelpad.

De naastgelegen vallei hetzelfde verhaal, daarbij stuiten we weer op een Schlagbaum.

De sfeer is gespannen te noemen aldaar. Veel politie, aanwijzingen, wel parkeren, niet parkeren, achteruit. Even later snappen we waarom als een karavaan VIP auto’s de parking op rijdt. Beveiliging, telefoons en oortjes en veel heren in zwarte pakken. Als de druk een beetje afgenomen is, maken we dat we er wegkomen.

De tweede rit is aanmerkelijk rustiger. Daarbij in aanmerking genomen dat er eerst 60 km overbrugd moet worden naar de toegang tot de vallei. En dat zijn geen kilometers die je voor je plezier doet. Het verkeer in en rond de stad is chaotisch. Lawaaierig, constant toeteren, links en rechts inhalen etc. Geen pretje. Als we eenmaal de hoofdweg verlaten keert de rust terug en is het rustig toeren en stijgen over het gravel. We hopen een pas te kunnen bereiken maar dat is tevergeefs, wederom Schlagbaum…….een natuurgebied.

We genieten van de rit terug langs de snel stromende rivier. Nog wat foto’s hier en daar want het gebied is rustig en zeer de moeite waard.

De laatste 2 dagen pakken we ‘s ochtends een taxi naar het centrum. Koffietje doen, beetje kuieren en fotograferen.

Op zondag brengen we onze motoren naar het pick-up point van de transporteur (advfactory.com). We nemen ons intrek in het er bij gelegen hotel.

Al onze uitrusting binden we op de motor. De motoren zelf worden professioneel voor ons op kratten geplaatst en met spanbanden vastgezet. Gereed voor de reis naar Nederland.

We willen ons verblijf in stijl afsluiten.

Voor wie dag 1 gelezen heeft was het plan om in Düsseldorf een Weiner Schnitzel te eten. Dat lukte niet.

Maaaaaarrrrrrrrr, in Bishkek zit een echte Duitse brouwerij, Steinbräu. Met een restaurant waar op het menu veel Bratwürst én jawel, Wiener Schnitzel! Tripadvisor spreekt in lovende woorden over het restaurant en het is vlakbij. Hoe mooi kan het leven zijn…….de laatste avond komt het dan toch weer goed.

Euforisch over zoveel geluk lopen we de volle 5 minuten van ons hotel naar de brouwerij. We nemen plaats in de Biergarten. De menukaart doet ons watertanden. Bier, patat en mayonaise én een Wiener Schnitzel! Nimmer was de keuze zo eenvoudig.

De in rood-wit geruiten overhemd gestoken serveerster brengt ons in één klap terug op aarde. Het énige op het menu dat niét beschikbaar is: ja hoor, de Wiener Schnitzel!!!

Groot is de teleurstelling. Met veel bier spoelen wij ons verdriet weg.

Voldaan lopen we de weg weer terug naar het hotel. Snel naar bed want morgen vroeg weer op. Om half zeven staat de taxi voor de deur. Hij brengt ons naar het vliegveld.

Daar stappen we in ons vliegtuig van Pegasus Airline. Een prijsvechter en dat is aan alles te merken. Wij wilden er niet teveel geld aan uitgeven, dus dan is het nog even op de blaren zitten. Het vliegtuig vertrok redelijk op tijd, half negen lokale tijd. Uiteindelijk zijn we rond 16 uur op Schiphol. Met vier uur tijdsverschil is het bij elkaar zo’n 12 uur vliegen en overstappen op Istanbul geweest. Een stuk sneller dan de drie maanden die wij over de heenreis hebben gedaan, maar ook veel minder interessant. Voor het overige verschilt onze reisdag niet van de dagen van andere toeristen die een flink stuk willen reizen met het vliegtuig: saai, vervelend en een noodzakelijk kwaad.

Op Schiphol nemen we afscheid van elkaar en bedanken we elkaar voor de fantastische tocht die we gezamenlijk hebben gemaakt.

Nu op weg naar huis. En we hebben al een vervolgafspraak gemaakt voor de volgende reis. Die gaat naar een restaurant in Nederland waar ze zéker wéten Wiener Schnitzels hebben.

En daarna zien we wel weer…….

Onze gastvrouw heeft weer een heerlijk ontbijt voor ons klaarstaan. Ei, gebakken mie, tomaat. Vers zelfgebakken brood, zelf gemaakte jam. Thee. Ze blijft ons voeren, gasten moet je volstoppen lijkt het devies.

Na het ontbijt spreken we de situatie en de opties door. Uiteindelijk besluiten we naar Bishkek af te reizen. We gaan ons intrek nemen in Tunduk Hostel voor de laatste dagen. Betaalbaar, we kunnen zelf koken, het is een prima plek om uit te rusten en biedt een goed startpunt voor eventuele dagtochten in de buurt.

We nemen hartelijk afscheid van ons lieve gastgezin.

Dan zadelen we op en vangen de reis aan naar de hoofdstad. 200 km bedraagt de afstand. De weg is niet interessant weten we uit ervaring. Er is veel politiecontrole weten we uit ervaring. Het wordt richting Bishkek aanmerkelijk heter weten we uit ervaring.

Het ritme wordt strak 1 uur rijden gevolgd door een rust. We doen kalm aan. Bij de eerste rusthalte rijdt ons een motorrijder voorbij, druk zwaaiend. Even later staat hij aan de overzijde van de weg. Het lijkt een Kirgies. We besteden er verder geen aandacht aan.

Bij de tweede stop parkeert dezelfde motorrijder zijn oude TransAlp. Hij stelt zich voor als Alex. Een Duitse twintiger die in zijn eentje hier rondreist. Of we Lobke aus Holland kennen? Die was hij namelijk tegen gekomen. Selbstverständlich!! Wat is de wereld dan toch weer klein. We wisselen wat ervaringen uit, Alex eet van onze visvoorraad mee en plakt één van onze stickers naast Lobkes. Alex gaan we zeker weer terugzien tijdens het Discovery Overland weekend in September. (www.discoveroverland.eu)

Als we in de omgeving van Bishkek geraken gaan de jassen uit en het cross-shirt aan, het lijkt wel een oven. Eriks routekeuze leidt ons buiten de stad om. Dat scheelt heel wat zweetdruppels tussen de stoplichten en het drukke verkeer in.

Halverwege de middag zetten we de motoren onder de overkapping van Tunduk. Hartelijke ontvangst, vertrouwd terrein, dezelfde kamer als de vorige keer hier, top!

Marco checkt de werking van de airco. Erik en Roel checken het water van het zwembad. #Zwaretakenmoetjegoedverdelen……..

We verlaten onze kampeerplek nadat de tenten door de zon zijn gedroogd. In deze noord-zuid gelegen vallei duurt het even voordat de zon op de valleibodem schijnt maar we hebben geen haast.

We gaan niet via dezelfde weg terug. Het is daar erg druk en via een omweg komen we er ook uit. Dan nemen we gelijk de locatie van de Nomad Games als bezienswaardigheid mee. De Nomad Games worden sinds 2014 om de twee jaar georganiseerd. Kirgizië heeft daar garant voor gestaan in 2014, 2016 en 2018. Voor 2020 heeft Turkije het stokje in handen. De spelen behelsen onder andere Er-enish, worstelen te paard, boogschieten, jagen met arenden en meer van dat soort sporten maar ook speelt cultuur een belangrijke rol. (Zie: http://worldnomadgames.com/en/page/About-the-WNG/)

Op een enorm veld zijn de speelvelden, tribunes en podia zichtbaar. Het moet een fantastisch evenement zijn, het veld alleen al is imposant. Het ziet er wel naar uit dat er activiteiten gaan plaatsvinden de komende tijd. Er wordt het een en ander aan elektriciteit aangelegd en er wordt een groot aantal yurts opgebouwd. 

De meeste culturele en sportieve activiteiten in Kyrgizie vinden in de maand juli plaats. Het aantal activiteiten blijkt sowieso beperkt. Voor zover we kunnen bepalen lijkt dat een financiële kwestie. Kyrgystan is één van de armste landen in de regio en 1/3 van de bevolking leeft in armoede.

Het is dreigend weer. Donkere wolken pakken samen boven de noordkust van het Yssykul meer. De weg langs de kust volgt net de lijn waarop het af en toe flink stort. We hebben snel ons regenpak aan. Een klein uur later gaat dat wegens de snel stijgende temperatuur weer even snel uit.

We zoeken nog wat petroglyfen langs de kust. De plek waar ze volgens de kaart zouden zijn biedt geen enkele aanwijzing. Dat hebben we eerder meegemaakt. In plaats van te gaan zoeken laten we de intentie varen en maken een kop koffie. 

Marco geeft aan er een korte dag van te willen maken. We prikken een plek in de richting van het Son Kul meer. Die plek hebben we nog in het plan staan om van daar uit een route naar Bishkek te nemen om daar volgende week zondag de motor op transport te zetten.

Gaande de middag wordt duidelijk dat Marco meer rust nodig heeft dan dat ons reisschema nu toelaat. We besluiten om maar niet te gaan kamperen doch naar een guesthouse in Kochkor uit te wijken. Beter om uit te rusten. Het betekent nog wel een stuk verder doorrijden dan gepland maar het moet maar gebeuren. 

Rond 5 uur ‘s middags parkeren we onze motoren op de binnenplaats. 

Marco laat de avondmaaltijd schieten. Roel en Erik eten wat bij een restaurantje in de buurt.

Morgen de plannen maar eens tegen het licht houden……

We staan op in het hotel en gaan naar de kelder voor het ontbijt. Die kelder heeft een bijzonder ontwerp en uitvoering. De kelder is rechtstreeks van buiten bereikbaar door in de bek van de krokodil te stappen en naar binnen te gaan.

Je komt dan in een halletje dat een beetje aandoet als de entree van een spookhuis. Loop rustig door en er volgt een halletje. De volgende deur leidt naar de kelder zelf; een soort sousterrain.

Het licht is gedempt; de wanden en het plafond zijn bekleed met schroten en/of planken. Achter in het zaaltje zijn nog twee prive-kamertjes. Deze zijn kunstig bewerkt, alsof ze zijn opgebouwd uit klinkers/kinderkopjes. En aan de muur hangt nog een spooky schilderij.
Al met al een inspirerende omgeving om het ontbijt te nuttigen.

Na het ontbijt gaan Roel en Marco maat de kerk van de heilige drieëenheid. Het bijzondere van deze kerk is dat deze volledig van hout is en dat het hout zonder gebruik van spijkers aan elkaar verbonden is. De kerk ziet er mooi uit en staat in een klein parkje. Volop bomen, struiken en bloemen. Bij het binnenlopen van de kerk zien we de eerste spijkers al zitten. Heeft de afdeling marketing zich er soms weer mee bemoeid? Roel en Marco bekijken het kerkje, nemen nog wat foto’s en gaan weer naar het hotel.

Daar bepakken we de motoren, doen de motorkleding aan en vertrekken. De bedoeling is de tocht te vervolgen langs Issy Kul, maar dan langs de noordkant. En waar we denken dat het leuk is, duiken we een kloof in. Daarbij baseren we ons op de vertrouwde hulpmiddelen:open street map, I-Overlander en de normale landkaart.

Bij Cholpon-Ata ligt een mooie kloof naar de bergen richting Kazachstan We duiken de kloof in en komen bij een … schlagbaum. Jawel. Er zitten een dame en een heer bij de Schlagbaum. De man komt op ons afgestoven met op zijn arm: een roofvogel. Het is een flinke adelaar (?). Of we met dit prachtige exemplaar op de foto willen.

Natuurlijk. Maar eh … ‘t is wel een zeer imposant exemplaar. Vooral als je er zo dicht bij moet komen. Erik is het meest dapper en hij gaat als eerste. Roel en Marco kijken het op gepaste afstand aan vanachter de camera. Het dier blijft eigenlijk best wel rustig zitten op de stevige handschoen. Ongeschonden geeft Erik het prachtige dier weer terug aan de eigenaar. Roel en Marco volgen later dezelfde procedure: vogel met handschoen overnemen en je met je meest coole blik laten fotograferen.

Helaas zit een demonstratie van de jacht met vogels er weer niet in. Erg jammer.

Nadat we de vogel weer terug gegeven hebben aan de eigenaar, rijden we de kloof in. Het is een prachtig riviertje dat uit de bergen naar beneden komt stromen. Weldadig begroeide oevers met stukjes grasland, struiken en bomen.

We zijn echter niet de enigen dat vinden. Elk stukje waar iets kan staan, is bezet. Met auto’s, tenten, yurts, barbecues, paarden, verhuur van paarden, afval. Van de schoonheid blijft niet veel over dan een rommelig en vervuild geheel. We rijden langzaam door de kloof om de dieren niet teveel te laten schrikken van onze motoren. Op het pad rijden ook jongeren op de huurpaarden. Dat matcht niet met onze rijstijl. Waar wij altijd zoveel mogelijk ruimte laten tussen ons en de paarden, rijden de jongeren midden op de weg en blijven daar. Of komen met het paard onze kant op. Gezien de onervarenheid van de berijders is het onduidelijk of het paard gewoon z’n dagelijkse gangetje sjokt, of dat de jongeren proberen met het paard bij ons te komen. Vervelend.
Tegelijk toch ook wel weer fijn dat ze onervaren zijn, dan krijgen ze vooral de uitgebluste dieren mee die wel een en ander gewend zijn.

Zo snel als we kunnen rijden we verder de kloof in. Na twintig minuten rijden nog steeds geen verandering: prachtige kloof die meer dan overbevolkt is. We rijden nog een klein stukje door omdat we op de kaart zien dat de kloof daar wijder wordt. We besluiten daarheen te rijden. Is het daar nog steeds zo’n rommeltje, dan gaan we het hele stuk terug. Om meerdere redenen jammer. Het is dan weer terug duur de drukke kloof. En het weer wordt rap slechter: donkere regenwolken pakken zich boven de bergen samen.

Uiteindelijk zit het mee; we vinden een mooie vlakte. Beschut met struiken en bomen. En geen andere mensen te zien. En geen rotzooi. Zo snel als we kunnen zetten we de tenten op en maken die klaar voor de nacht. We zijn nog bezig als de eerste regen valt. de tentjes in en rustig wachten wat er gebeurt. Het zit mee; de regen is mild en van zeer korte duur. We komen de tentjes weer uit, zetten de tarp op. Zo kunnen we droog koken mocht het weer gaan regenen.

Hoewel het donker en kouder wordt, gaat het niet regenen. We koken ons favoriete gerecht: de eenpansmaaltijd met pasta, bouillon, erwten, blik rundvlees, wortel en de magic sauce. En smullen maar.

Het wordt vroeg donker in de kloof en bijtijds duiken we onze tentjes weer in.

Het ontbijt genieten we in de kelder van het hotel. Aan de buitenkant van de gevel is een drakenkop. We hadden het vermoeden dat dat van de buren was doch dat blijkt onderdeel van het hotel. Er is in de kelder een soort horrorgrot ingericht, het lijkt een geflopte actie. Ooit had Dracula hier het heft in handen, nu worden de ontbijtgasten en gebakken eieren en pannenkoekjes voorgeschoteld. Met ketchup, of misschien is dat nog een restant van de laatste horrorshow……

Missie voor vandaag: Marco naar de dokter en verder rust. 

Roel gaat om 9 uur, want dat is volgens de website de openingstijd, naar de Tourist Information om te vragen naar een Engels sprekende arts. Tourist Information is dicht. Rondvragen bij de buren levert op dat ze meestal pas om 10 uur komen en meestal wat later. Lekker ja.

Terug in het hotel zoeken we via Google naar medische posten. Er zijn er twee in de buurt, op loopafstand.  Roel en Marco gaan op pad. Eerst belanden ze in een tandartsenpraktijk. Niemand spreek een woord Engels. Gelukkig zit om de hoek het volgende medical centre. De dame bij de administratie weet ons in gelukkig perfect Engels te melden dat we hier niet terecht kunnen maar in polikliniek moeten zijn. Die vermelde Google even niet maar even later zijn we met de taxi op weg naar de poli. Roels navigatie op de telefoon wijst de chauffeur de weg. Zijn straten en stadskennis blijkt beperkt, er is in deze stad één (1 ) polikliniek, en die weet hij niet…..

Afijn. Tien minuten later staan we voor een groot maar oud gebouw. Geen enkele indicatie dat het iets medisch is maar binnen is het snel duidelijk. Achter de balie, dubbel glas, klein raampje, zit een blozende dame die alleen de Russische taal machtig is. Uitleggen wordt ‘m niet. Marco trekt prompt zijn T-shirt omhoog en toont zijn klacht. We krijgen een briefje mee. 104 staat er op.

Ze wijst ons een gang in. Verpleegsters rennen in volle vaart met pasgeboren baby’s in doeken, iemand knijpt een vuile dweil uit, een uiterst lawaaierige lift, holle gangen met lichtgroene tegeltjes. Het is Rusland in de jaren 50.

Aan het eind ontwaren we kamer 104. Marco kijkt ineens verschrikt. Waar is mijn telefoon? Kan alleen maar in de taxi zijn blijven liggen! Als Marco voor de deur moet wachten belt Roel naar Marco’s  telefoonnummer. De chauffeur neemt na heel veel keer overgaan op. Hij begint een heel verhaal in het Russisch. Roel kan alleen maar melden dat hij bij het ziekenhuis staat. Na een paar minuten meldt de chauffeur zich mét telefoon. Als hij van Roel een beloning in lokale valuta krijgt blijft hij bedanken en toeteren. Top!

Marco is dan binnen bij de arts in de spreekkamer. Ze spreekt geen woord over de Kirgizische grens doch een toevallig toch aanwezige andere patiënte komt wel even vertalen. Er zijn ook nog een tweetal dames die iets aan administratie doen. En er zijn inmiddels nog wat patiënten bij gekomen die het schouwspel geïnterresseerd gadeslaan. Privacy staat hier nog in een ander licht.

Als er een diagnose is gesteld kunnen we met de dokter mee naar de apotheek. Medicijnen ophalen en afrekenen.

De dokter meldt nog even de dosering en de wijze van toedienen inclusief demonstratie.

We moeten de dokter ook 150 som betalen, iets meer dan 1 euro en dan staan we weer buiten. Al met al geen half uur. Totale kosten 6 euro, nu nog hopen dat t werkt…….

Op de goede afkoop drinken we een kop goede koffie bij Karakol Coffee.

De rest van de dag gaat op aan motoronderhoud, bloggen en rust. Het klimaat hier op 1600 meter is zeer aangenaam, niet te heet, niet te koud. De bomen in de tuin leveren heerlijke schaduw.

Om 17 uur gaan we nog even de orthodoxe Church of the Holy Trinity bezoeken. Een bezienswaardigheid. Als we net een stap binnen zetten worden we er weer met dezelfde gang uit gezet. We gaan sluiten is de boodschap. Morgen maar weer een poging.

Erik heeft het Ethno café uitgekozen voor het avondeten. Goede recensie op tripadvisor én maar 10 min lopen. Inderdaad een prima restaurant. We laten het ons goed smaken en gaan gevuld en voldaan het mandje in.

Als we wakker worden is het druilerig. We ontbijten met ons eigen brood met honing. Koffie en thee kopen we bij de balie.

Gelukkig klaart de lucht snel en maken Erik en Roel nog een fotowandeling door een kleine deel van de 135 km lange kloof. Het wordt al weer heel snel heet.

Na terugkomst pakken we de boel weer in, de motorkleding gaat aan en we laten ons door de taxi, een Lada Niva weer naar de slagboom brengen waar onze motoren staan.

We rijden nog even naar het uitzichtpunt, van beneden hebben we al het een en ander gezien maar van boven nog niet. Als we uitgekeken en uitgefotografeerd zijn stappen we op en rijden we weer terug richting Kyrgystan. Marco wil in Karakol een arts raadplegen aangezien zijn conditie niet verbetert. 

De rit naar de grens is bij tijd en wijle bochtig en op een paar stukken kaarsrecht. Het weer is prima dus we kunnen lekker doorrijden. In de laatste plaats vóór de grens doen we nog een paar boodschappen. De grens kunnen we snel over. Ondanks dat Marco zijn Immigration Form op één of andere manier is kwijtgeraakt krijgen we het voordeel van de twijfel. Gelukkig.

Een agent van de douane doet een snelle controle van onze tassen maar als we verklaren geen wapens en munitie te vervoeren mogen we door.

De Kirgizische post voorziet ons weer van een inreisstempel en we zijn klaar.

Helaas is het vandaag wel druk op de weg naar Karakol. Grote stofwolken achter de autos maken het zicht moeilijk. Roel krijgt nog even de schrik van zijn leven als er een tegenligger, een oude Lada zijn weghelft op stuurt en zijn deur opent. Hij mist Roel op een haar na. Een bewuste actie die slecht had kunnen aflopen. 

De hoeveelheid stof maakt het rijden niet prettig. De weg ligt vol losse gravel en stenen en de motoren vertonen constant een zoekend gedrag. Knieën aanklemmen, gas erop houden, een beetje meer gewicht naar achter en laat het stuur maar gaan.  Achter een auto blijven betekent stof happen en het risico lopen ingehaald te worden wat meestal geen veilige situatie oplevert. Het alternatief is iets sneller rijden dan de auto’s, en zelf de auto’s inhalen. Ook niet lekker maar je hebt dan wel zelf de controle. 

Na een kilometer of 60 vanaf de grens ligt gelukkig er ineens weer prima asfalt. Dan is het nog een kleine 60 km naar Karakol. Even opletten op de overijverige politie…… Als we Karakol inrijden zoeken we via de app een accomodatie. In het eerste guesthouse blijkt niemand aanwezig. Jammer want er zijn goede reviews. Gelukkig is er vlakbij nog een hotel, Neofit.

Voor 8 USD pp met ontbijt. Niet lang over nadenken. De laatste renovatie is waarschijnlijk 50 jaar geleden geweest, de matrassen hebben ze toen niet meegenomen…….. Maar de tuin is prima, de kamers rustig gelegen dus feitelijk helemaal top!

Marco duikt als eerste onder de douche en daarna in bed. De rit was ook uiteindelijk best inspannend. Ondanks de zeer beperkte waterdruk doen Roel en Erik ook nog een poging tot douchen.

Erik haalt vervolgens blikken koud bier en samen met Roel genieten ze daarvan op het privé balkon.

Het diner gebruiken we bij de buren, nog een laatste borrel en dan gaat bij iedereen het licht uit. Toch een pittige dag.

Na het ontbijt maken we ons plan op. We overwegen de verschillende opties. Uiteindelijk komen we overeen om naar de Charyn canyon in Kazachstan te gaan. We hebben er veel over gehoord, volgens de verhalen móéten we daar zeker naar toe! Het betekent wel 2 x een grensovergang, maar ach, daarvan hebben we er al zo veel gedaan. Deze kan er ook nog wel bij.

Na het afscheid van het gastgezin nemen we de kortste weg naar de grens. Dat blijkt niet direct de makkelijkste dus we stuiteren en glijden via een keienpad naar de hoofdweg. Niet dat die heel veel beter is maar we kunnen welaardig doorrijden. We halen vlak voor de grens nog 2 toeristenbusjes in, dat blijkt later een flink voordeel want de afhandeling kost altijd wat tijd. 

Om een uur of 11 staan we aan de Schlagbaum.

Niemand voor ons dus we kunnen direct met de papieren aan de slag. We zijn al eerder Kazachstan ingereisd en dat was een hele heisa. Inclusief betalen en via twee balies met een hoop bureaucratie. Nu staan we met een paar minuten met een stempel in ons paspoort. Geen temporary vehicle import, geen kosten. How can?

We vragen het ons maar verder niet af…

Een Tsjech met een volledig opgetuigde GS, koffers, spare banden etc ligt achter de grenspost in de berm te wachten op zijn kameraden die inmiddels achter de busjes zijn aangesloten.

Een half uur na de grens komen we in het eerste dorp. Geld pinnen, verplichte tijdelijke verzekering regelen, tanken en nog een boodschap. De verzekering kost flink wat tijd, gelukkig spreekt de Tsjech Russisch en is bereid ons te helpen. Al met al wordt het een excercitie van een kleine anderhalf uur. Verzekerd en volgetankt gaan we uiteindelijk op pad naar de het natuurpark, nog een dikke  75 km. 

Als we bijna bij de ingang zijn breekt het verwachte noodweer los. Links en rechts slaat de bliksem in, Kazachstan is hier als een biljartlaken, dat maakt de rit extra spannend. De regen klettert op ons neer. 

We hadden bedacht de canyon in te rijden en daar te gaan kamperen. Maar het wordt ons snel duidelijk dat die mogelijkheid sinds vorig jaar er niet meer is. In de verre omgeving is, buiten het resort in deze canyon geen accomodatie en het stortregent.

De enige manier om beneden te komen is lopend of met een soort taxi. We kunnen de motoren bewaakt bij de ingang laten staan en ons naar beneden laten brengen. Het aanhoudende noodweer laat ons snel die mogelijkheid kiezen. Een tas met droge kleding mee verdwijnen we met “taxi” de canyon in. We nemen ons intrek in het resort en bezetten een driepersoons kamer. Te duur maar ja.  De matrassen zijn dunner dan onze campingmatjes.

Marco, niet fit, ligt snel onder de dekens.

Erik doet een fotorondje.

Als we een uurtje later iets gaan eten blijkt het uitgebreide menu te zijn teruggebracht naar een drietal gerechten. Soep, salade en de nationale troef: plov. Het bedienend personeel lijkt het als last te ervaren dat er weer eens toeristen zijn. Hun gedrag is uiterst zakelijk en met minimale passie. De enige interesse lijkt het snel binnenhalen van geld want er dient direct en wel meteen te worden afgerekend.

We vragen ons af wat er trouwens Eco is aan dit park. In ieder geval niet het plastic wegwerpbestek en dito bekers. En ook de vervoermiddelen die vervaarlijk veel blauwe dampen de vallei in stuwen ook niet. Of zijn het de losliggende vuilniszakken die her en der verspreid liggen die aantonen dat er opgeruimd wordt?

Een slaapmutsje en vroeg naar bed dus maar……

Het Jyrgalan Eco resort serveert om 8 uur een ontbijt. Griesmeelpap en een omelet met brood. Heerlijke jam, honing en thee. Tijd om plannen te maken.

Marco heeft slecht geslapen en is niet fit. Niet een reden om binnen te blijven maar ook niet de conditie om inspannende dingen te doen.

We vragen de baas van het resort naar de mogelijkheden. Hij komt met een route naar Kazachstan binnendoor én een traject via een in onbruik geraakte weg. Met die laatste optie zouden we weer terugkomen op het resort en er nog een nacht verblijven. We kunnen dan ook met weinig bagage de trip gaan rijden. We besluiten tot die laatste optie.

Om een uur of 10 rijden we weg, halen nog wat brood, koekjes en een blik vis en zijn op pad.

De weg leidt ons naar een brede groene vallei. Het plaatje is prachtig. Al snel staan we bijeen slagboom. Die staat half open, er is niemand te bekennen dus we rijden door. Een paar kilometer nóg een slagboom, een bord met Russische tekst, geen bewaking dus door.

De vallei wordt breder. Veel yurts, kuddes paarden en schapen. Naar gelang we verder in de vallei belanden wordt de weg slechter. Duidelijk is dat er weinig onderhoud aan de route wordt gegeven. 

Plots buigt de weg sterk af en begint te stijgen. Het aantal yurts en vee neemt af, het aantal haarspeldbochten neemt toe. Zo ook de sneeuwvelden.  We stijgen uiteindelijke naar dik 3800 meter, het hoogste punt in de pas. We stoppen er even voor een paar foto’s als een knul van een jaar of 9 met een pup naar ons toe komt lopen. In eerste instantie lijkt hij alleen maar als we verder kijken ontdekken we iets hoger een soort sneeuwploeghuis. Daar staat ook nog iemand, een oudere man, opa? Het joch is zeer geïnteresseerd in Eriks motor. Van alle onderdelen, tassen etc wil hij weten wat het is. Marco duwt hem wat koekjes en een blikje paté in zijn handen. ‘t Jochie glundert. De man blijkt de weg te onderhouden, sneeuw en steenlawines duwt hij met zijn rupsvoertuig het ravijn in om auto’s vrij doorgang te bieden.

We nemen afscheid en dalen snel af. Langzamerhand verbeterd de weg en verschijnen weer vee en yurts. We zetten koffie en genieten van de lunch. We besluiten daarna nog een half uurtje door te rijden en dan om te draaien. We moeten uiteindelijk dezelfde weg weer terug, er is geen alternatief. Binnen een half uur staan we weer bij een slagboom.

Dit keer bewaakt met gewapende militairen. We hebben geen permit dus mogen niet verder. De plek wordt wel als “border” aangeduid maar van wat dan precies? Het lijkt een natuurpark maar het heeft de uitstraling van een landsgrens. 

Een mooi moment om om te draaien en weer huiswaarts te gaan. 

Op de pas neemt Roel de kleine man nog even achterop voor 200 meter, hij glundert.

Daarvandaan gaan we in rap tempo naar beneden en rond een uur of 4 rijden we de motoren weer het erf van de Eco Lodge op.

Snel even een douche. Marco duikt, nog steeds niet helemaal fit, zijn bed even in. Roel en Erik trekken een biertje uit de koelkast.

Een mooie dag en een mooie rit om in het logboek bij te schrijven.

Noot: Ali (Korogh dag 48, 49, 50.) kende één Duits woord, Schlagbaum. Dat woord hebben we inmiddels geadopteerd.

Of het aan alle dromenvangers heeft gelegen die overal op de camping hangen, weten we niet. Maar ‘s ochtends zijn er geen muggen.

We staan op en gaan even aan de oever van het meer zitten. Broodje pate, broodje honing en kop koffie. Pate is geen aanrader; het is een onbestemd grijs/bruin smeuiig spul. Smaakt eigenlijk net zo beroerd de worst die we niet meer eten. Maar alles spoelt gemakkelijk weg met een goede kop koffie. En met een kop Nescafe, trouwens.

We maken een plan voor de dag. Dagje hier blijven? Lekker rustig, prima plekje, fijne lui. Of alvast richting Kazachstan reizen? We besluiten tot iets er tussen in. We rijden richting Jyrgalan. Dat is richting de grens met Kazachstan. Zonder dat we ons hoeven haasten. En we komen langs Karakol, een grote stad aan de oostkant van Issy Kul. Daar willen we nog wat dingen regelen. Erik heeft volgens de internet provider inmiddels meer dan 50Gb in minder dan drie weken verbruikt. En is afgesloten. Daar wil Erik het even heel kort met Megacom over hebben. Voorts willen we kijken bij het toeristenbureau of er nog iets leuks te doen is in de komende weken. Dollars omwisselen voor lokale roepies. We willen wel eens een lekkere bak koffie proberen. En we moeten nog wat voorraden aanvullen.

Eenmaal in Karakol eerst naar de MegaCom. Erik gaat naar binnen. En komt met stoom in de oren weer naar buiten. Het gesprek begon vriendelijk maar toen Erik op zijn telefoon liet zien nog geen 1,5 Gb te hebben gebruikt, schakelde de dame over op Russisch/Kirgisisch/Pakistaans/Marsiaans. In elk geval stokte het gesprek onmiddellijk. En staat de klant machteloos. Dus zeer tegen de zin in maar wat Gb bijgekocht. Grrrrr. Volgende keer een andere provider.

Geld wisselen gaat gelukkig een heel stuk gemakkelijker. Je gaat in de rij staan, wacht rustig op je beurt [20 klanten voor je]. En als je aan de beurt bent, krijg je vriendelijk te horen dat je bij de verkeerde bank bent. “Maar er staat Money Exchange …” Alleen voor boven de 1.000 dollar. “Maar dat staat nergens …” Ik vertel het u nu toch!

Volgende bank. Wisselt niet. Derde bank: in een poep en een zucht gefixed. Wijze les: geld wisselen altijd bij de derde bank van keuze.

Koffie dan maar. Bij Karakol coffee. We hebben na drie maanden nou wel eens zin in iets lekkers bij de koffie. Niet die gortdroge, muffe zoete koekjes die je overal kan kopen. Gewoon iets van appeltaart of zo.

Marco gaat naar binnen en bestelt 2 capucino en een espresso machiato. Geen appeltaart, deelt hij mede. Is er niet. Niet uitzonderlijk, is al drie maanden niet verkrijgbaar. De dame komt met de koffie naar buiten en zet die neer. Loopt naar binnen en komt terug met: APFELSTRUDEL. Echt waar, zelfs met vanille ijs bovenop.

In Tadjkistan wonen veel mensen die van geboorte Duitser zijn en bij het begin van WO II door de Russen zijn gedeporteerd naar Tadjikistan en Kirgistan. Geen risico van een vijfde colonne aan de grens! En die Duitsers wonen er nog steeds. Vandaar dat hier nog dorpen met Duitse namen zijn, restaurants die Schnitzel serveren, En een koffiebar in Karakol met verrukkelijke koffie en apfelstrudel.

Tijdens de koffie spreken we nog een Nederlands stel dat op vakantie is in Tadjikistan. Ze zijn net aangekomen en gaan binnenkort lekker de bergen in. Prachtige, meerdaagse wandeltochten rondom Karakol en misschien ook nog ergens rondom het meer Issy Kul. Grappig waar je dan ook weer landgenoten kunt treffen.

We nemen afscheid nadat de dame nog even een fotootje van ons genomen heeft. De eerste keer dat we door landgenoten op de foto zijn gezet.

We willen vertrekken en worden aangesproken door een man. Die heeft 20 jaar in Mechelen gewerkt. Maakt een praatje en heeft zelf geen motor meer … En krijgen we het verhaal over zijn oude motor. En over zijn bestaan als pensionado in Kirgistan. En over van alles en nog wat. En dat hij de Nederlandse taal wel heeft gesproken maar is vergeten. Wij konden wel ruiken waar die vergeetachtigheid door komt.

Uiteindelijk komt de man nog een keer of vier langs. Een advies over geld wisselen. Over de gemakkelijke grensovergang. Over …
We maken dat we wegkomen. Boodschapjes halen en pleiten.

De weg naar Jyrgalan is mooi. Goed te rijden en niet te ver. Op het gedrag van enkele lokale chauffeurs na die niet de gehele breedte van de weg gebruiken om ons in te halen. Ze scheuren rakelings langs ons. We raken er aan gewend en bedreven in.

Eenmaal aangekomen zoeken we meteen een guesthouse op. Er schijnt een eco-guesthouse te zijn met goede referenties. Dat van dat eco is fijn, goede referenties zijn nog fijner. We worden hartelijk ontvangen door een jonge dame die bijna in katzwijm valt als ze ons ziet. “I saw you in Bishkek!” O, zegt Marco, “Ik kan het me eerlijk gezegd niet herinneren. Maar toen je ons daar zag, wat dacht je toen?” Het meisje komt niet verder dan een zuchtende ‘wauw’. Na een kort gesprekje vertelt ze dat het haar droom is zelf ook nog eens zo’n tocht te maken met de motor.

Het guesthouse blijkt nogal vol te zitten maar snel wordt nog een kamer voor ons vrijgemaakt. We weten inmiddels dat de kans groot is dat enkele kinderen hun slaapplaats af moeten staan. We hebben er inmiddels vrede mee dat het op deze manier gaat. ‘s Lands wijs, ‘s lands eer.

We installeren ons op de toegewezen kamers en doen meteen een wasje. Met een beetje gevoel van melancholie. Zoveel wasjes zullen we op deze reis niet meer doen.

Na de was gaan we bloggen, maken een ommetje door het dorp, kletsen wat met andere gasten en controleren de motor op vitale onderdelen.

‘s Avond zitten we met een Duitse jongedame aan het diner. Haar vriend is ziek en de kans bestaat dat ze morgen nog aan het guesthouse gekluisterd zit. Haar vriend heeft maag/darm problemen. Kost altijd wel een dagje doorspoelen voordat de rust weer is teruggekeerd. Na de maaltijd nog even bloggen, verhaaltjes van foto’s voorzien en publiceren op het blog. Tegen tienen taaien we af, een gezonde nachtrust tegemoet.

We blijven in de omgeving van Yssykul vandaag. Het weer rondom het meer blijft nog een paar dagen stabiel als we het weerbericht moeten geloven.  Via onze onverbeterlijke landkaart en met behulp van de IOverlander-app hebben we een route in elkaar gestoken.

Als we een paar kilometer gereden hebben staat er plots een MIG-21 op een landpunt. De MIG-21 was ooit een modern Russisch jachtvliegtuig. Om onduidelijke redenen staat er dus gewoon zo’n ding daar. Een beetje wankel op een iets te fragiel uitgevoerd “onderstel”. De glazen koepel is stuk en het geheel heeft een verveloos uiterlijk.

Vlak er naast een bronzen beeld van één of andere gehoornde ram op een foeilelijke sokkel. Een weinig smaakvolle combinatie.

We fotograferen de beide objecten en gaan dan door naar het standbeeld dat is opgericht ter nagedachtenis aan de Russische kosmonaut Yuri Gagarin. Later komen we er achter dat hij na zijn spraakmakende ruimtereis in dit gebied is hersteld. Hier, want de lucht en de omstandigheden blijken daarvoor ideaal. Toentertijd waren ook in dit gebied veel Russische sanatoria gevestigd.

Het standbeeld staat prachtig opgesteld in een vallei. De hoge bergen, de besneeuwde toppen en de naaldbomen maken het plaatje echt af. De commercie heeft niet stilgezeten dus er zijn diverse yurts waar de toeristen hun hapje en drankje kunnen kopen. Wij nemen er een kop slappe koffie,hebben nog even een gesprekje met wat Litouwse motorrijders die van Mongolië naar Litouwen rijden.

De hoogste waterval van Kirgizië is hier ook in de omgeving, een klein uurtje wandelen. Maar gezien onze motorkleding en zware laarzen laten we die tocht maar achterwege……..

De volgende etappe leidt naar de Broken Heart Rock. Volgens Erik zou dat wel eens een steen kunnen zijn in de vorm van een hart dat gebroken is. Na een uurtje sturen vinden we inderdaad dit “wonder de natuur”. Een beetje verbeeldingskracht is wel nodig maar de rode steenmassa heeft enige hartvorm met een scheur. Jawel. We zetten maar eens een kop koffie om dit wonder weg te spoelen.

Verder langs de route ontwaren we een bijeenkomst. Veel auto’s, net geklede dames en heren, veel hoedjes. Even poolshoogte nemen. Een Engels sprekende jonge dame geeft ongevraagd uitleg. Het blijkt de opening van de nieuwe moskee te zijn. Het dorp is best groot dus ruimte voor een tweede moskee. Roel raakt in gesprek met een Duits sprekend heer. Hij wil ook wel graag op de foto, samen met zijn broer.

De sprekers volgen elkaar in rap tempo op. Aangezien ons de reden van de bijeenkomst wel bekend is en we van de toespraken niet veel wijzer worden vertrekken we weer.

 We rijden naar een op internet aanbevolen camping. Schijnt een beetje een hippie-organisatie te zijn maar dat kan best weer grappig zijn. Als we een klein uurtje later voor een hek staan, bestaat het comité van welkom uit een vervaarlijk uitziende en hard blaffende pitbull. Verderop gebaart iemand, het heeft het midden tussen zwaaien en wegwuifen. De pitbull blaft heftig door en wij kijken elkaar aan. Is er nog een andere ingang of zo?

Als we bijna op het punt van omdraaien staan komt een jonge vrouw aangerend. De hond wordt weggestuurd en wij hartelijk verwelkomd. Er staan wat indiaanse tipi’s, er lopen wat rastafari gelijke figuren rond. De sfeer is gemoedelijk en dat is ook het concept, zoals de Kyrgisische Tanya ons uitlegt.

De motoren kunnen naar binnen en we worden uitgenodigd voor thee op een veranda. Na de thee laat Tanya ons de plekken zien die we kunnen uitkiezen om te kamperen. We zetten onze tenten vlak bij het strandje en nemen eerst een duik.

Daarna is het tijd om apparatuur op te laden en te bloggen. Er is WiFi dus we zien kans om het één en ander live te doen gaan.

We eten de dagschotel. Borscht met brood. Beetje kaal maaltje. We hebben nog wat biertjes ingeslagen en samen met een zak pinda’s hebben we genoeg.

Nog even aan het strand een borrel. Dat wordt een hele korte want de muggen zijn overduidelijk in de meerderheid én gaan op mensenbloed af. We sluiten onszelf op binnen het muggengaas van de tent. Een check op ongewenste gasten, nog even een muziekje en dan slapen.