Als we wakker worden is het druilerig. We ontbijten met ons eigen brood met honing. Koffie en thee kopen we bij de balie.
Gelukkig klaart de lucht snel en maken Erik en Roel nog een fotowandeling door een kleine deel van de 135 km lange kloof. Het wordt al weer heel snel heet.
Na terugkomst pakken we de boel weer in, de motorkleding gaat aan en we laten ons door de taxi, een Lada Niva weer naar de slagboom brengen waar onze motoren staan.
We rijden nog even naar het uitzichtpunt, van beneden hebben we al het een en ander gezien maar van boven nog niet. Als we uitgekeken en uitgefotografeerd zijn stappen we op en rijden we weer terug richting Kyrgystan. Marco wil in Karakol een arts raadplegen aangezien zijn conditie niet verbetert.
De rit naar de grens is bij tijd en wijle bochtig en op een paar stukken kaarsrecht. Het weer is prima dus we kunnen lekker doorrijden. In de laatste plaats vóór de grens doen we nog een paar boodschappen. De grens kunnen we snel over. Ondanks dat Marco zijn Immigration Form op één of andere manier is kwijtgeraakt krijgen we het voordeel van de twijfel. Gelukkig.
Een agent van de douane doet een snelle controle van onze tassen maar als we verklaren geen wapens en munitie te vervoeren mogen we door.
De Kirgizische post voorziet ons weer van een inreisstempel en we zijn klaar.
Helaas is het vandaag wel druk op de weg naar Karakol. Grote stofwolken achter de autos maken het zicht moeilijk. Roel krijgt nog even de schrik van zijn leven als er een tegenligger, een oude Lada zijn weghelft op stuurt en zijn deur opent. Hij mist Roel op een haar na. Een bewuste actie die slecht had kunnen aflopen.
De hoeveelheid stof maakt het rijden niet prettig. De weg ligt vol losse gravel en stenen en de motoren vertonen constant een zoekend gedrag. Knieën aanklemmen, gas erop houden, een beetje meer gewicht naar achter en laat het stuur maar gaan. Achter een auto blijven betekent stof happen en het risico lopen ingehaald te worden wat meestal geen veilige situatie oplevert. Het alternatief is iets sneller rijden dan de auto’s, en zelf de auto’s inhalen. Ook niet lekker maar je hebt dan wel zelf de controle.
Na een kilometer of 60 vanaf de grens ligt gelukkig er ineens weer prima asfalt. Dan is het nog een kleine 60 km naar Karakol. Even opletten op de overijverige politie…… Als we Karakol inrijden zoeken we via de app een accomodatie. In het eerste guesthouse blijkt niemand aanwezig. Jammer want er zijn goede reviews. Gelukkig is er vlakbij nog een hotel, Neofit.
Voor 8 USD pp met ontbijt. Niet lang over nadenken. De laatste renovatie is waarschijnlijk 50 jaar geleden geweest, de matrassen hebben ze toen niet meegenomen…….. Maar de tuin is prima, de kamers rustig gelegen dus feitelijk helemaal top!
Marco duikt als eerste onder de douche en daarna in bed. De rit was ook uiteindelijk best inspannend. Ondanks de zeer beperkte waterdruk doen Roel en Erik ook nog een poging tot douchen.
Erik haalt vervolgens blikken koud bier en samen met Roel genieten ze daarvan op het privé balkon.
Het diner gebruiken we bij de buren, nog een laatste borrel en dan gaat bij iedereen het licht uit. Toch een pittige dag.