Author: Roel Ebbinge

Bij Tunduk hostel is het een komen en gaan van reizigers. Sommigen komen voor een nachtje, anderen waaronder wij blijven een paar dagen. Ook huizen er nog wat studenten. Er is een prima keukentje, een kleine supermarkt om de hoek en veel van de gasten koken hun eigen potje. Er heerst een gezellig sfeertje.

Marco gedijt het best als de temperatuur niet te hoog is dus plannen we onze gezamenlijke activiteiten in de ochtend. We doen een wandeling naar de markt in de buurt en we gaan een ochtend naar de Osh Bazaar, de grootste overdekte markt van Bishkek.

Bishkek doet ons ook weer een beetje terugkeren in de westerse wereld. De stad en haar inwoners ogen, in ieder geval in het centrum moderner dan wat we buiten deze stad zien. Ook in de kleding is te zien dat de blik hier op het westen is gericht.

Erik en Roel doen nog twee ritten in de bergachtige omgeving zuid van de stad. De eerste, waarbij ze o.a. richting een waterval rijden blijkt uiteindelijk een door de commercie omarmd gebied. De hele vallei ademt georganiseerd vertier uit en de weg eindigt in een onbegaanbaar wandelpad.

De naastgelegen vallei hetzelfde verhaal, daarbij stuiten we weer op een Schlagbaum.

De sfeer is gespannen te noemen aldaar. Veel politie, aanwijzingen, wel parkeren, niet parkeren, achteruit. Even later snappen we waarom als een karavaan VIP auto’s de parking op rijdt. Beveiliging, telefoons en oortjes en veel heren in zwarte pakken. Als de druk een beetje afgenomen is, maken we dat we er wegkomen.

De tweede rit is aanmerkelijk rustiger. Daarbij in aanmerking genomen dat er eerst 60 km overbrugd moet worden naar de toegang tot de vallei. En dat zijn geen kilometers die je voor je plezier doet. Het verkeer in en rond de stad is chaotisch. Lawaaierig, constant toeteren, links en rechts inhalen etc. Geen pretje. Als we eenmaal de hoofdweg verlaten keert de rust terug en is het rustig toeren en stijgen over het gravel. We hopen een pas te kunnen bereiken maar dat is tevergeefs, wederom Schlagbaum…….een natuurgebied.

We genieten van de rit terug langs de snel stromende rivier. Nog wat foto’s hier en daar want het gebied is rustig en zeer de moeite waard.

De laatste 2 dagen pakken we ‘s ochtends een taxi naar het centrum. Koffietje doen, beetje kuieren en fotograferen.

Op zondag brengen we onze motoren naar het pick-up point van de transporteur (advfactory.com). We nemen ons intrek in het er bij gelegen hotel.

Al onze uitrusting binden we op de motor. De motoren zelf worden professioneel voor ons op kratten geplaatst en met spanbanden vastgezet. Gereed voor de reis naar Nederland.

We willen ons verblijf in stijl afsluiten.

Voor wie dag 1 gelezen heeft was het plan om in Düsseldorf een Weiner Schnitzel te eten. Dat lukte niet.

Maaaaaarrrrrrrrr, in Bishkek zit een echte Duitse brouwerij, Steinbräu. Met een restaurant waar op het menu veel Bratwürst én jawel, Wiener Schnitzel! Tripadvisor spreekt in lovende woorden over het restaurant en het is vlakbij. Hoe mooi kan het leven zijn…….de laatste avond komt het dan toch weer goed.

Euforisch over zoveel geluk lopen we de volle 5 minuten van ons hotel naar de brouwerij. We nemen plaats in de Biergarten. De menukaart doet ons watertanden. Bier, patat en mayonaise én een Wiener Schnitzel! Nimmer was de keuze zo eenvoudig.

De in rood-wit geruiten overhemd gestoken serveerster brengt ons in één klap terug op aarde. Het énige op het menu dat niét beschikbaar is: ja hoor, de Wiener Schnitzel!!!

Groot is de teleurstelling. Met veel bier spoelen wij ons verdriet weg.

Voldaan lopen we de weg weer terug naar het hotel. Snel naar bed want morgen vroeg weer op. Om half zeven staat de taxi voor de deur. Hij brengt ons naar het vliegveld.

Daar stappen we in ons vliegtuig van Pegasus Airline. Een prijsvechter en dat is aan alles te merken. Wij wilden er niet teveel geld aan uitgeven, dus dan is het nog even op de blaren zitten. Het vliegtuig vertrok redelijk op tijd, half negen lokale tijd. Uiteindelijk zijn we rond 16 uur op Schiphol. Met vier uur tijdsverschil is het bij elkaar zo’n 12 uur vliegen en overstappen op Istanbul geweest. Een stuk sneller dan de drie maanden die wij over de heenreis hebben gedaan, maar ook veel minder interessant. Voor het overige verschilt onze reisdag niet van de dagen van andere toeristen die een flink stuk willen reizen met het vliegtuig: saai, vervelend en een noodzakelijk kwaad.

Op Schiphol nemen we afscheid van elkaar en bedanken we elkaar voor de fantastische tocht die we gezamenlijk hebben gemaakt.

Nu op weg naar huis. En we hebben al een vervolgafspraak gemaakt voor de volgende reis. Die gaat naar een restaurant in Nederland waar ze zéker wéten Wiener Schnitzels hebben.

En daarna zien we wel weer…….

Onze gastvrouw heeft weer een heerlijk ontbijt voor ons klaarstaan. Ei, gebakken mie, tomaat. Vers zelfgebakken brood, zelf gemaakte jam. Thee. Ze blijft ons voeren, gasten moet je volstoppen lijkt het devies.

Na het ontbijt spreken we de situatie en de opties door. Uiteindelijk besluiten we naar Bishkek af te reizen. We gaan ons intrek nemen in Tunduk Hostel voor de laatste dagen. Betaalbaar, we kunnen zelf koken, het is een prima plek om uit te rusten en biedt een goed startpunt voor eventuele dagtochten in de buurt.

We nemen hartelijk afscheid van ons lieve gastgezin.

Dan zadelen we op en vangen de reis aan naar de hoofdstad. 200 km bedraagt de afstand. De weg is niet interessant weten we uit ervaring. Er is veel politiecontrole weten we uit ervaring. Het wordt richting Bishkek aanmerkelijk heter weten we uit ervaring.

Het ritme wordt strak 1 uur rijden gevolgd door een rust. We doen kalm aan. Bij de eerste rusthalte rijdt ons een motorrijder voorbij, druk zwaaiend. Even later staat hij aan de overzijde van de weg. Het lijkt een Kirgies. We besteden er verder geen aandacht aan.

Bij de tweede stop parkeert dezelfde motorrijder zijn oude TransAlp. Hij stelt zich voor als Alex. Een Duitse twintiger die in zijn eentje hier rondreist. Of we Lobke aus Holland kennen? Die was hij namelijk tegen gekomen. Selbstverständlich!! Wat is de wereld dan toch weer klein. We wisselen wat ervaringen uit, Alex eet van onze visvoorraad mee en plakt één van onze stickers naast Lobkes. Alex gaan we zeker weer terugzien tijdens het Discovery Overland weekend in September. (www.discoveroverland.eu)

Als we in de omgeving van Bishkek geraken gaan de jassen uit en het cross-shirt aan, het lijkt wel een oven. Eriks routekeuze leidt ons buiten de stad om. Dat scheelt heel wat zweetdruppels tussen de stoplichten en het drukke verkeer in.

Halverwege de middag zetten we de motoren onder de overkapping van Tunduk. Hartelijke ontvangst, vertrouwd terrein, dezelfde kamer als de vorige keer hier, top!

Marco checkt de werking van de airco. Erik en Roel checken het water van het zwembad. #Zwaretakenmoetjegoedverdelen……..

We verlaten onze kampeerplek nadat de tenten door de zon zijn gedroogd. In deze noord-zuid gelegen vallei duurt het even voordat de zon op de valleibodem schijnt maar we hebben geen haast.

We gaan niet via dezelfde weg terug. Het is daar erg druk en via een omweg komen we er ook uit. Dan nemen we gelijk de locatie van de Nomad Games als bezienswaardigheid mee. De Nomad Games worden sinds 2014 om de twee jaar georganiseerd. Kirgizië heeft daar garant voor gestaan in 2014, 2016 en 2018. Voor 2020 heeft Turkije het stokje in handen. De spelen behelsen onder andere Er-enish, worstelen te paard, boogschieten, jagen met arenden en meer van dat soort sporten maar ook speelt cultuur een belangrijke rol. (Zie: http://worldnomadgames.com/en/page/About-the-WNG/)

Op een enorm veld zijn de speelvelden, tribunes en podia zichtbaar. Het moet een fantastisch evenement zijn, het veld alleen al is imposant. Het ziet er wel naar uit dat er activiteiten gaan plaatsvinden de komende tijd. Er wordt het een en ander aan elektriciteit aangelegd en er wordt een groot aantal yurts opgebouwd. 

De meeste culturele en sportieve activiteiten in Kyrgizie vinden in de maand juli plaats. Het aantal activiteiten blijkt sowieso beperkt. Voor zover we kunnen bepalen lijkt dat een financiële kwestie. Kyrgystan is één van de armste landen in de regio en 1/3 van de bevolking leeft in armoede.

Het is dreigend weer. Donkere wolken pakken samen boven de noordkust van het Yssykul meer. De weg langs de kust volgt net de lijn waarop het af en toe flink stort. We hebben snel ons regenpak aan. Een klein uur later gaat dat wegens de snel stijgende temperatuur weer even snel uit.

We zoeken nog wat petroglyfen langs de kust. De plek waar ze volgens de kaart zouden zijn biedt geen enkele aanwijzing. Dat hebben we eerder meegemaakt. In plaats van te gaan zoeken laten we de intentie varen en maken een kop koffie. 

Marco geeft aan er een korte dag van te willen maken. We prikken een plek in de richting van het Son Kul meer. Die plek hebben we nog in het plan staan om van daar uit een route naar Bishkek te nemen om daar volgende week zondag de motor op transport te zetten.

Gaande de middag wordt duidelijk dat Marco meer rust nodig heeft dan dat ons reisschema nu toelaat. We besluiten om maar niet te gaan kamperen doch naar een guesthouse in Kochkor uit te wijken. Beter om uit te rusten. Het betekent nog wel een stuk verder doorrijden dan gepland maar het moet maar gebeuren. 

Rond 5 uur ‘s middags parkeren we onze motoren op de binnenplaats. 

Marco laat de avondmaaltijd schieten. Roel en Erik eten wat bij een restaurantje in de buurt.

Morgen de plannen maar eens tegen het licht houden……

Het ontbijt genieten we in de kelder van het hotel. Aan de buitenkant van de gevel is een drakenkop. We hadden het vermoeden dat dat van de buren was doch dat blijkt onderdeel van het hotel. Er is in de kelder een soort horrorgrot ingericht, het lijkt een geflopte actie. Ooit had Dracula hier het heft in handen, nu worden de ontbijtgasten en gebakken eieren en pannenkoekjes voorgeschoteld. Met ketchup, of misschien is dat nog een restant van de laatste horrorshow……

Missie voor vandaag: Marco naar de dokter en verder rust. 

Roel gaat om 9 uur, want dat is volgens de website de openingstijd, naar de Tourist Information om te vragen naar een Engels sprekende arts. Tourist Information is dicht. Rondvragen bij de buren levert op dat ze meestal pas om 10 uur komen en meestal wat later. Lekker ja.

Terug in het hotel zoeken we via Google naar medische posten. Er zijn er twee in de buurt, op loopafstand.  Roel en Marco gaan op pad. Eerst belanden ze in een tandartsenpraktijk. Niemand spreek een woord Engels. Gelukkig zit om de hoek het volgende medical centre. De dame bij de administratie weet ons in gelukkig perfect Engels te melden dat we hier niet terecht kunnen maar in polikliniek moeten zijn. Die vermelde Google even niet maar even later zijn we met de taxi op weg naar de poli. Roels navigatie op de telefoon wijst de chauffeur de weg. Zijn straten en stadskennis blijkt beperkt, er is in deze stad één (1 ) polikliniek, en die weet hij niet…..

Afijn. Tien minuten later staan we voor een groot maar oud gebouw. Geen enkele indicatie dat het iets medisch is maar binnen is het snel duidelijk. Achter de balie, dubbel glas, klein raampje, zit een blozende dame die alleen de Russische taal machtig is. Uitleggen wordt ‘m niet. Marco trekt prompt zijn T-shirt omhoog en toont zijn klacht. We krijgen een briefje mee. 104 staat er op.

Ze wijst ons een gang in. Verpleegsters rennen in volle vaart met pasgeboren baby’s in doeken, iemand knijpt een vuile dweil uit, een uiterst lawaaierige lift, holle gangen met lichtgroene tegeltjes. Het is Rusland in de jaren 50.

Aan het eind ontwaren we kamer 104. Marco kijkt ineens verschrikt. Waar is mijn telefoon? Kan alleen maar in de taxi zijn blijven liggen! Als Marco voor de deur moet wachten belt Roel naar Marco’s  telefoonnummer. De chauffeur neemt na heel veel keer overgaan op. Hij begint een heel verhaal in het Russisch. Roel kan alleen maar melden dat hij bij het ziekenhuis staat. Na een paar minuten meldt de chauffeur zich mét telefoon. Als hij van Roel een beloning in lokale valuta krijgt blijft hij bedanken en toeteren. Top!

Marco is dan binnen bij de arts in de spreekkamer. Ze spreekt geen woord over de Kirgizische grens doch een toevallig toch aanwezige andere patiënte komt wel even vertalen. Er zijn ook nog een tweetal dames die iets aan administratie doen. En er zijn inmiddels nog wat patiënten bij gekomen die het schouwspel geïnterresseerd gadeslaan. Privacy staat hier nog in een ander licht.

Als er een diagnose is gesteld kunnen we met de dokter mee naar de apotheek. Medicijnen ophalen en afrekenen.

De dokter meldt nog even de dosering en de wijze van toedienen inclusief demonstratie.

We moeten de dokter ook 150 som betalen, iets meer dan 1 euro en dan staan we weer buiten. Al met al geen half uur. Totale kosten 6 euro, nu nog hopen dat t werkt…….

Op de goede afkoop drinken we een kop goede koffie bij Karakol Coffee.

De rest van de dag gaat op aan motoronderhoud, bloggen en rust. Het klimaat hier op 1600 meter is zeer aangenaam, niet te heet, niet te koud. De bomen in de tuin leveren heerlijke schaduw.

Om 17 uur gaan we nog even de orthodoxe Church of the Holy Trinity bezoeken. Een bezienswaardigheid. Als we net een stap binnen zetten worden we er weer met dezelfde gang uit gezet. We gaan sluiten is de boodschap. Morgen maar weer een poging.

Erik heeft het Ethno café uitgekozen voor het avondeten. Goede recensie op tripadvisor én maar 10 min lopen. Inderdaad een prima restaurant. We laten het ons goed smaken en gaan gevuld en voldaan het mandje in.

Als we wakker worden is het druilerig. We ontbijten met ons eigen brood met honing. Koffie en thee kopen we bij de balie.

Gelukkig klaart de lucht snel en maken Erik en Roel nog een fotowandeling door een kleine deel van de 135 km lange kloof. Het wordt al weer heel snel heet.

Na terugkomst pakken we de boel weer in, de motorkleding gaat aan en we laten ons door de taxi, een Lada Niva weer naar de slagboom brengen waar onze motoren staan.

We rijden nog even naar het uitzichtpunt, van beneden hebben we al het een en ander gezien maar van boven nog niet. Als we uitgekeken en uitgefotografeerd zijn stappen we op en rijden we weer terug richting Kyrgystan. Marco wil in Karakol een arts raadplegen aangezien zijn conditie niet verbetert. 

De rit naar de grens is bij tijd en wijle bochtig en op een paar stukken kaarsrecht. Het weer is prima dus we kunnen lekker doorrijden. In de laatste plaats vóór de grens doen we nog een paar boodschappen. De grens kunnen we snel over. Ondanks dat Marco zijn Immigration Form op één of andere manier is kwijtgeraakt krijgen we het voordeel van de twijfel. Gelukkig.

Een agent van de douane doet een snelle controle van onze tassen maar als we verklaren geen wapens en munitie te vervoeren mogen we door.

De Kirgizische post voorziet ons weer van een inreisstempel en we zijn klaar.

Helaas is het vandaag wel druk op de weg naar Karakol. Grote stofwolken achter de autos maken het zicht moeilijk. Roel krijgt nog even de schrik van zijn leven als er een tegenligger, een oude Lada zijn weghelft op stuurt en zijn deur opent. Hij mist Roel op een haar na. Een bewuste actie die slecht had kunnen aflopen. 

De hoeveelheid stof maakt het rijden niet prettig. De weg ligt vol losse gravel en stenen en de motoren vertonen constant een zoekend gedrag. Knieën aanklemmen, gas erop houden, een beetje meer gewicht naar achter en laat het stuur maar gaan.  Achter een auto blijven betekent stof happen en het risico lopen ingehaald te worden wat meestal geen veilige situatie oplevert. Het alternatief is iets sneller rijden dan de auto’s, en zelf de auto’s inhalen. Ook niet lekker maar je hebt dan wel zelf de controle. 

Na een kilometer of 60 vanaf de grens ligt gelukkig er ineens weer prima asfalt. Dan is het nog een kleine 60 km naar Karakol. Even opletten op de overijverige politie…… Als we Karakol inrijden zoeken we via de app een accomodatie. In het eerste guesthouse blijkt niemand aanwezig. Jammer want er zijn goede reviews. Gelukkig is er vlakbij nog een hotel, Neofit.

Voor 8 USD pp met ontbijt. Niet lang over nadenken. De laatste renovatie is waarschijnlijk 50 jaar geleden geweest, de matrassen hebben ze toen niet meegenomen…….. Maar de tuin is prima, de kamers rustig gelegen dus feitelijk helemaal top!

Marco duikt als eerste onder de douche en daarna in bed. De rit was ook uiteindelijk best inspannend. Ondanks de zeer beperkte waterdruk doen Roel en Erik ook nog een poging tot douchen.

Erik haalt vervolgens blikken koud bier en samen met Roel genieten ze daarvan op het privé balkon.

Het diner gebruiken we bij de buren, nog een laatste borrel en dan gaat bij iedereen het licht uit. Toch een pittige dag.

Na het ontbijt maken we ons plan op. We overwegen de verschillende opties. Uiteindelijk komen we overeen om naar de Charyn canyon in Kazachstan te gaan. We hebben er veel over gehoord, volgens de verhalen móéten we daar zeker naar toe! Het betekent wel 2 x een grensovergang, maar ach, daarvan hebben we er al zo veel gedaan. Deze kan er ook nog wel bij.

Na het afscheid van het gastgezin nemen we de kortste weg naar de grens. Dat blijkt niet direct de makkelijkste dus we stuiteren en glijden via een keienpad naar de hoofdweg. Niet dat die heel veel beter is maar we kunnen welaardig doorrijden. We halen vlak voor de grens nog 2 toeristenbusjes in, dat blijkt later een flink voordeel want de afhandeling kost altijd wat tijd. 

Om een uur of 11 staan we aan de Schlagbaum.

Niemand voor ons dus we kunnen direct met de papieren aan de slag. We zijn al eerder Kazachstan ingereisd en dat was een hele heisa. Inclusief betalen en via twee balies met een hoop bureaucratie. Nu staan we met een paar minuten met een stempel in ons paspoort. Geen temporary vehicle import, geen kosten. How can?

We vragen het ons maar verder niet af…

Een Tsjech met een volledig opgetuigde GS, koffers, spare banden etc ligt achter de grenspost in de berm te wachten op zijn kameraden die inmiddels achter de busjes zijn aangesloten.

Een half uur na de grens komen we in het eerste dorp. Geld pinnen, verplichte tijdelijke verzekering regelen, tanken en nog een boodschap. De verzekering kost flink wat tijd, gelukkig spreekt de Tsjech Russisch en is bereid ons te helpen. Al met al wordt het een excercitie van een kleine anderhalf uur. Verzekerd en volgetankt gaan we uiteindelijk op pad naar de het natuurpark, nog een dikke  75 km. 

Als we bijna bij de ingang zijn breekt het verwachte noodweer los. Links en rechts slaat de bliksem in, Kazachstan is hier als een biljartlaken, dat maakt de rit extra spannend. De regen klettert op ons neer. 

We hadden bedacht de canyon in te rijden en daar te gaan kamperen. Maar het wordt ons snel duidelijk dat die mogelijkheid sinds vorig jaar er niet meer is. In de verre omgeving is, buiten het resort in deze canyon geen accomodatie en het stortregent.

De enige manier om beneden te komen is lopend of met een soort taxi. We kunnen de motoren bewaakt bij de ingang laten staan en ons naar beneden laten brengen. Het aanhoudende noodweer laat ons snel die mogelijkheid kiezen. Een tas met droge kleding mee verdwijnen we met “taxi” de canyon in. We nemen ons intrek in het resort en bezetten een driepersoons kamer. Te duur maar ja.  De matrassen zijn dunner dan onze campingmatjes.

Marco, niet fit, ligt snel onder de dekens.

Erik doet een fotorondje.

Als we een uurtje later iets gaan eten blijkt het uitgebreide menu te zijn teruggebracht naar een drietal gerechten. Soep, salade en de nationale troef: plov. Het bedienend personeel lijkt het als last te ervaren dat er weer eens toeristen zijn. Hun gedrag is uiterst zakelijk en met minimale passie. De enige interesse lijkt het snel binnenhalen van geld want er dient direct en wel meteen te worden afgerekend.

We vragen ons af wat er trouwens Eco is aan dit park. In ieder geval niet het plastic wegwerpbestek en dito bekers. En ook de vervoermiddelen die vervaarlijk veel blauwe dampen de vallei in stuwen ook niet. Of zijn het de losliggende vuilniszakken die her en der verspreid liggen die aantonen dat er opgeruimd wordt?

Een slaapmutsje en vroeg naar bed dus maar……

Het Jyrgalan Eco resort serveert om 8 uur een ontbijt. Griesmeelpap en een omelet met brood. Heerlijke jam, honing en thee. Tijd om plannen te maken.

Marco heeft slecht geslapen en is niet fit. Niet een reden om binnen te blijven maar ook niet de conditie om inspannende dingen te doen.

We vragen de baas van het resort naar de mogelijkheden. Hij komt met een route naar Kazachstan binnendoor én een traject via een in onbruik geraakte weg. Met die laatste optie zouden we weer terugkomen op het resort en er nog een nacht verblijven. We kunnen dan ook met weinig bagage de trip gaan rijden. We besluiten tot die laatste optie.

Om een uur of 10 rijden we weg, halen nog wat brood, koekjes en een blik vis en zijn op pad.

De weg leidt ons naar een brede groene vallei. Het plaatje is prachtig. Al snel staan we bijeen slagboom. Die staat half open, er is niemand te bekennen dus we rijden door. Een paar kilometer nóg een slagboom, een bord met Russische tekst, geen bewaking dus door.

De vallei wordt breder. Veel yurts, kuddes paarden en schapen. Naar gelang we verder in de vallei belanden wordt de weg slechter. Duidelijk is dat er weinig onderhoud aan de route wordt gegeven. 

Plots buigt de weg sterk af en begint te stijgen. Het aantal yurts en vee neemt af, het aantal haarspeldbochten neemt toe. Zo ook de sneeuwvelden.  We stijgen uiteindelijke naar dik 3800 meter, het hoogste punt in de pas. We stoppen er even voor een paar foto’s als een knul van een jaar of 9 met een pup naar ons toe komt lopen. In eerste instantie lijkt hij alleen maar als we verder kijken ontdekken we iets hoger een soort sneeuwploeghuis. Daar staat ook nog iemand, een oudere man, opa? Het joch is zeer geïnteresseerd in Eriks motor. Van alle onderdelen, tassen etc wil hij weten wat het is. Marco duwt hem wat koekjes en een blikje paté in zijn handen. ‘t Jochie glundert. De man blijkt de weg te onderhouden, sneeuw en steenlawines duwt hij met zijn rupsvoertuig het ravijn in om auto’s vrij doorgang te bieden.

We nemen afscheid en dalen snel af. Langzamerhand verbeterd de weg en verschijnen weer vee en yurts. We zetten koffie en genieten van de lunch. We besluiten daarna nog een half uurtje door te rijden en dan om te draaien. We moeten uiteindelijk dezelfde weg weer terug, er is geen alternatief. Binnen een half uur staan we weer bij een slagboom.

Dit keer bewaakt met gewapende militairen. We hebben geen permit dus mogen niet verder. De plek wordt wel als “border” aangeduid maar van wat dan precies? Het lijkt een natuurpark maar het heeft de uitstraling van een landsgrens. 

Een mooi moment om om te draaien en weer huiswaarts te gaan. 

Op de pas neemt Roel de kleine man nog even achterop voor 200 meter, hij glundert.

Daarvandaan gaan we in rap tempo naar beneden en rond een uur of 4 rijden we de motoren weer het erf van de Eco Lodge op.

Snel even een douche. Marco duikt, nog steeds niet helemaal fit, zijn bed even in. Roel en Erik trekken een biertje uit de koelkast.

Een mooie dag en een mooie rit om in het logboek bij te schrijven.

Noot: Ali (Korogh dag 48, 49, 50.) kende één Duits woord, Schlagbaum. Dat woord hebben we inmiddels geadopteerd.

We blijven in de omgeving van Yssykul vandaag. Het weer rondom het meer blijft nog een paar dagen stabiel als we het weerbericht moeten geloven.  Via onze onverbeterlijke landkaart en met behulp van de IOverlander-app hebben we een route in elkaar gestoken.

Als we een paar kilometer gereden hebben staat er plots een MIG-21 op een landpunt. De MIG-21 was ooit een modern Russisch jachtvliegtuig. Om onduidelijke redenen staat er dus gewoon zo’n ding daar. Een beetje wankel op een iets te fragiel uitgevoerd “onderstel”. De glazen koepel is stuk en het geheel heeft een verveloos uiterlijk.

Vlak er naast een bronzen beeld van één of andere gehoornde ram op een foeilelijke sokkel. Een weinig smaakvolle combinatie.

We fotograferen de beide objecten en gaan dan door naar het standbeeld dat is opgericht ter nagedachtenis aan de Russische kosmonaut Yuri Gagarin. Later komen we er achter dat hij na zijn spraakmakende ruimtereis in dit gebied is hersteld. Hier, want de lucht en de omstandigheden blijken daarvoor ideaal. Toentertijd waren ook in dit gebied veel Russische sanatoria gevestigd.

Het standbeeld staat prachtig opgesteld in een vallei. De hoge bergen, de besneeuwde toppen en de naaldbomen maken het plaatje echt af. De commercie heeft niet stilgezeten dus er zijn diverse yurts waar de toeristen hun hapje en drankje kunnen kopen. Wij nemen er een kop slappe koffie,hebben nog even een gesprekje met wat Litouwse motorrijders die van Mongolië naar Litouwen rijden.

De hoogste waterval van Kirgizië is hier ook in de omgeving, een klein uurtje wandelen. Maar gezien onze motorkleding en zware laarzen laten we die tocht maar achterwege……..

De volgende etappe leidt naar de Broken Heart Rock. Volgens Erik zou dat wel eens een steen kunnen zijn in de vorm van een hart dat gebroken is. Na een uurtje sturen vinden we inderdaad dit “wonder de natuur”. Een beetje verbeeldingskracht is wel nodig maar de rode steenmassa heeft enige hartvorm met een scheur. Jawel. We zetten maar eens een kop koffie om dit wonder weg te spoelen.

Verder langs de route ontwaren we een bijeenkomst. Veel auto’s, net geklede dames en heren, veel hoedjes. Even poolshoogte nemen. Een Engels sprekende jonge dame geeft ongevraagd uitleg. Het blijkt de opening van de nieuwe moskee te zijn. Het dorp is best groot dus ruimte voor een tweede moskee. Roel raakt in gesprek met een Duits sprekend heer. Hij wil ook wel graag op de foto, samen met zijn broer.

De sprekers volgen elkaar in rap tempo op. Aangezien ons de reden van de bijeenkomst wel bekend is en we van de toespraken niet veel wijzer worden vertrekken we weer.

 We rijden naar een op internet aanbevolen camping. Schijnt een beetje een hippie-organisatie te zijn maar dat kan best weer grappig zijn. Als we een klein uurtje later voor een hek staan, bestaat het comité van welkom uit een vervaarlijk uitziende en hard blaffende pitbull. Verderop gebaart iemand, het heeft het midden tussen zwaaien en wegwuifen. De pitbull blaft heftig door en wij kijken elkaar aan. Is er nog een andere ingang of zo?

Als we bijna op het punt van omdraaien staan komt een jonge vrouw aangerend. De hond wordt weggestuurd en wij hartelijk verwelkomd. Er staan wat indiaanse tipi’s, er lopen wat rastafari gelijke figuren rond. De sfeer is gemoedelijk en dat is ook het concept, zoals de Kyrgisische Tanya ons uitlegt.

De motoren kunnen naar binnen en we worden uitgenodigd voor thee op een veranda. Na de thee laat Tanya ons de plekken zien die we kunnen uitkiezen om te kamperen. We zetten onze tenten vlak bij het strandje en nemen eerst een duik.

Daarna is het tijd om apparatuur op te laden en te bloggen. Er is WiFi dus we zien kans om het één en ander live te doen gaan.

We eten de dagschotel. Borscht met brood. Beetje kaal maaltje. We hebben nog wat biertjes ingeslagen en samen met een zak pinda’s hebben we genoeg.

Nog even aan het strand een borrel. Dat wordt een hele korte want de muggen zijn overduidelijk in de meerderheid én gaan op mensenbloed af. We sluiten onszelf op binnen het muggengaas van de tent. Een check op ongewenste gasten, nog even een muziekje en dan slapen.

Langs het Yssykul meer rijden is leuk, maar druk. We kiezen ervoor om achter de eerste bergrug langs te rijden. Dat is uitdagender rijden, rustiger qua verkeer en we hopen een beetje minder toeristisch. Via de kaart hebben we een plek ontdekt waar rotstekeningen zouden zijn en dat lijkt een mooi eerste reisdoel. Een uurtje of twee sturen. Het weer is uitmuntend. Het meer ligt op 1600 meter hoogte. Waarschijnlijk nooit te heet maar altijd een aangenaam klimaat. In ieder geval om per motor in cross-shirt te rijden. Genoeg te zien onderweg.

Kyrgystan blinkt niet uit in de toeristische aanwijzingen. Op de kaart staat een highlight maar als we in de betreffende plaats naar rotstekeningen, pietroglyphen of wat dan ook vragen wordt er schouderophalend gereageerd. We laten nog wat foto’s zien van andere bezochte plaatsen maar ook dat biedt geen soelaas.

We besluiten het dorp maar uit te rijden aan de andere kant in de hoop een tastbare aanwijzing te vinden. Niets. Tijd voor koffie en een broodje dan maar. Daarna zoeken we zelf nog een half uurtje zonder resultaat. Pech.

We rijden verder en kunnen gelukkig genieten van een prachtige route door het heuvelachtig landschap. Meer landbouw hier. Akkers. Hooiland. Weidse uitzichten. We stoppen bij een aantal mannen die met paarden bezig zijn. Jonge beesten waarbij de voorbenen aan elkaar gebonden moeten worden. Vangen, neerleggen, vastbinden en de volgende. Voor ons een schouwspel, voor hen dagelijkse kost.

Als we aan het eind van de middag weer bij het meer aankomen proberen we alsnog daar een kampeerplek te vinden. Volgens de kaart is het hier geen moerasgrond, zoals gister, dus misschien minder muggen.

We slagen er snel in om een pad naar het water te vinden. Zanderig, even uitkijken met rijden, maar wel een prachtplek direct aan het water. Snel staan de tenten en kort daarna liggen we in het verfrissende water. Heerlijk. De zon is nog nadrukkelijk aanwezig en maakt het heel aangenaam op het strand. We hebben nog koud bier en kunnen heerlijk genieten van deze prachtplek. Besneeuwde toppen rondom maken het helemaal af.

We verlaten vandaag Bishkek. Uitgezwaaid door de aanwezige “overlanders”, o.a. de Duitsers die we eerder troffen in Laalmo. Ook de Vespa rijder vertrekt, hij gaat richting China om zich daar bij een groep reizigers aan te sluiten.

Eerst nog even wat boodschappen, tanken en een grondzeil voor Marco’s nieuwe tent aanschaffen in de bazaar . We gaan oostelijk en houden Yssykul, een meer dan 100 km lang meer als richting aan. Niet langs de hoofdweg want die is saai. Binnendoor lijkt interessanter. En dat is het ook maar het is wel stuiteren over een gelukkig nu hard modderpad met kuilen en plassen.

Toevallig komen we ook nog langs één van dé toeristische trekpleisters van Kyrgystan, Burana tower. Een uitkijkpost annex minaret uit de 9e eeuw. Ooit onderdeel van een stad, nu een museum met o.a. bronzen grafvondsten, maalstenen en bewerkte (graf-)stenen. Erik houdt de wacht bij de motoren en verhelpt het piepen van zijn achterveer. Marco en Roel verblijden het bezoekerscentrum (miniformaatje) en het openluchtmuseum met een bezoek. Ondanks de warmte en de zware motorlaarzen beklimmen ze de uitkijktoren. De treden zijn half zo groot als we gewend zijn maar wel twee keer zo hoog. Door een supersmal gangetje is passeren onmogelijk. Goed communiceren tussen de stijgende en de dalende partijen is onontbeerlijk!

Er is ook een prachtige beeldentuin.

In de buurt van Tokmok worden we uiteindelijk wel naar de hoofdweg gedwongen, er is geen binnendoorweg meer te vinden.

We vermijden dat we de in grote getale aanwezige verkeersagenten nog een kans geven en rijden dus heel precies een paar kilometer onder de maximaal toegestane snelheid. Geen inspirerend traject maar zonder oponthoud bereiken we het Yssykul-meer rond een uur of 4. Tijd genoeg om een kampeerplek te vinden.

Als eerste proberen we langs het meer een plek te vinden. Na een glad modderpad van een kilometer staan we op het strand. Ziet er prima uit. Echter, we worden al direct belaagd door een hele muggenkolonie die ons als voedselbron wel ziet zitten. We maken dat we zo snel mogelijk wegkomen.

We gaan in ieder geval een stuk van het meer af en vinden een landweg richting de bergen. Ne een paar kilometer gaan we een heuvelrug over en zijn we ineens uit het zicht van de weg. We vinden er een prima kampeerplek waar we nog heerlijk van de avondzon kunnen genieten.