Het Jyrgalan Eco resort serveert om 8 uur een ontbijt. Griesmeelpap en een omelet met brood. Heerlijke jam, honing en thee. Tijd om plannen te maken.
Marco heeft slecht geslapen en is niet fit. Niet een reden om binnen te blijven maar ook niet de conditie om inspannende dingen te doen.
We vragen de baas van het resort naar de mogelijkheden. Hij komt met een route naar Kazachstan binnendoor én een traject via een in onbruik geraakte weg. Met die laatste optie zouden we weer terugkomen op het resort en er nog een nacht verblijven. We kunnen dan ook met weinig bagage de trip gaan rijden. We besluiten tot die laatste optie.
Om een uur of 10 rijden we weg, halen nog wat brood, koekjes en een blik vis en zijn op pad.
De weg leidt ons naar een brede groene vallei. Het plaatje is prachtig. Al snel staan we bijeen slagboom. Die staat half open, er is niemand te bekennen dus we rijden door. Een paar kilometer nóg een slagboom, een bord met Russische tekst, geen bewaking dus door.
De vallei wordt breder. Veel yurts, kuddes paarden en schapen. Naar gelang we verder in de vallei belanden wordt de weg slechter. Duidelijk is dat er weinig onderhoud aan de route wordt gegeven.
Plots buigt de weg sterk af en begint te stijgen. Het aantal yurts en vee neemt af, het aantal haarspeldbochten neemt toe. Zo ook de sneeuwvelden. We stijgen uiteindelijke naar dik 3800 meter, het hoogste punt in de pas. We stoppen er even voor een paar foto’s als een knul van een jaar of 9 met een pup naar ons toe komt lopen. In eerste instantie lijkt hij alleen maar als we verder kijken ontdekken we iets hoger een soort sneeuwploeghuis. Daar staat ook nog iemand, een oudere man, opa? Het joch is zeer geïnteresseerd in Eriks motor. Van alle onderdelen, tassen etc wil hij weten wat het is. Marco duwt hem wat koekjes en een blikje paté in zijn handen. ‘t Jochie glundert. De man blijkt de weg te onderhouden, sneeuw en steenlawines duwt hij met zijn rupsvoertuig het ravijn in om auto’s vrij doorgang te bieden.
We nemen afscheid en dalen snel af. Langzamerhand verbeterd de weg en verschijnen weer vee en yurts. We zetten koffie en genieten van de lunch. We besluiten daarna nog een half uurtje door te rijden en dan om te draaien. We moeten uiteindelijk dezelfde weg weer terug, er is geen alternatief. Binnen een half uur staan we weer bij een slagboom.
Dit keer bewaakt met gewapende militairen. We hebben geen permit dus mogen niet verder. De plek wordt wel als “border” aangeduid maar van wat dan precies? Het lijkt een natuurpark maar het heeft de uitstraling van een landsgrens.
Een mooi moment om om te draaien en weer huiswaarts te gaan.
Op de pas neemt Roel de kleine man nog even achterop voor 200 meter, hij glundert.
Daarvandaan gaan we in rap tempo naar beneden en rond een uur of 4 rijden we de motoren weer het erf van de Eco Lodge op.
Snel even een douche. Marco duikt, nog steeds niet helemaal fit, zijn bed even in. Roel en Erik trekken een biertje uit de koelkast.
Een mooie dag en een mooie rit om in het logboek bij te schrijven.
Noot: Ali (Korogh dag 48, 49, 50.) kende één Duits woord, Schlagbaum. Dat woord hebben we inmiddels geadopteerd.