26 april , Wij zouden om 6 uur weg zijn belooft is belooft, maar eerst uitslapen het is uiteindelijk 9 uur voor dat we vertrekken. Het plan is om naar Aktau te gaan om daar de benodigde inkopen te doen.
Meteen valt op dat een nieuwe episode van onze reis is aangebroken. de mensen hebben en meer aziatish uiterlijk ander landschap andere auto’s.
Eerst benzine, het is hier weer selfservice maar wel eerst betalen. Dus even een grove inschatting van onze tank inhoud gemaakt en afrekenen. werkt niet meteen natuurlijk oh ja Ron 92 betaald geen 95. Even bijbetalen en klaar. de nodige boodschappen zijn ook zo gedaan. nu nog even een sim kaatje kopen. wij hebben geleerd van de eerdere ervaring in Turkije dus met een werkende verbinding de deur weer uit. Erik probeer de kaart nog betalen met een creditcard maar wordt al snel door een omstander geattendeerd dat dat apparaat echt alleen maar papier geld verwerkt. 4G 12GB en 12 euro armer, is te doen.
Kazachstan staat bekend om zijn vlaktes en lange rechte wegen dat ondervinden wij meteen onderweg naar Fort sechenko van dat fort is niet veel meer over er staan wel 2 enorme beelden. dit deel van de reis is voor ons niet gepland dus van wie die beelden zijn weten wij nog niet.
Het plan wordt on ergens aan de kliffen van de Kaspische zee te kamperen. hoe daar te komen zoeken wij gaandeweg uit. Wij beginnen aan een onverharde weg over de Kazachstanse vlaktes. deze is soms zo slecht dat de mede weggebruikers zelf nieuwe wegen parallel aan de oorspronkelijke weg zijn begonnen. Het is dus goed vooruit kijken en zoeken naar het vlake pad. De kuilen heffen zijn tol, tijdens een stop onderdeken wij een lege plek waar oorspronkelijk de gereedschap rol op de motor van Marco hoort te zitten. dus weer terug na 10 kilometer intensief turend op de weg laag gelukkig de rol onbeschadigd op de weg. opladen en het stuk nog een keer rijden. uiteindelijk blijkt de route niet moeilijk te zijn. alleen maar recht door met
Dan opent zich een schitterend uitzicht over de Kaspische zee hoog van af de kliffen. Nu even met een percentage van 11 procent over een pad dat door auto’s diep is uitgesleten , even opletten.
het kamp heeft een fantastisch uitzicht. nog wat beweging van herders die met een 4×4 de kamelen aan het drijven is en de schappen worden ook naar huis ge’schreeuwd.
Een lokale herder kwam nog even klagen over de droogte. Het waaide hard en gaan een nacht met veel wind in.
10 April, Opgestaan met een beetje bewolking: dat ziet er veelbelovend uit. We hebben in het washok nog even ontbeten. Roel heeft vannacht beroerd geslapen. D’r zat blijkbaar nog een lek in zijn matje. Hij heeft de hele nacht op de koude grond gelegen. Na enkele troostende woorden en nog een kop koffie pakken we de spullen in en gaan rond 9u op weg. De bedoeling is vandaag veel kilometers te maken.
We starten de reis al behoorlijk op hoogte, rond de 1.000m en deze ochtend rijden we tot aan 1.500m hoogte. Dat is goed te merken aan de dalende temperatuur. Het weer is prima, zo goed hebben we het de hele reis nog niet gehad. Vrij harde wind, maar wel in de rug. Af en toe een zonnetje. Maar wel rond de 5 graden. Lekker chill.
We zien vandaag het landschap sterk veranderen. We kwamen vanuit het gebergte en rijden van daaruit richting heuvelachtig gebied. Vanuit puntige bergen naar meer ronde heuvels. Van alleen dennbomen naar een gebied met heel veel appelbomen, populieren, etc. En dan gaan we weer de hoogte in waar het helemaal kaal is. Ook de bouw van gebouwen verandert. Mooi om te zien als je reist ipv vliegt naar een bestemming.
We komen aan bij de stad Konya. Nooit van gehoord. Het is een hypermoderne stad is met brede boulevards, veel bedrijvigheid, heel erg schoon en opgeruimd, veel hotels, winkels, kantoren, etc. Het is een stad met ongeveer 2,5 miljoen inwoners. We kachelen er rustig doorheen, verwonderd over zoveel moderniteit midden in Tukije. Aan het begin van de stad is een fantastisch uitzichtpunt aangelegd. Daar stond ook weer de zoveelste politiecontrole. 2 Agenten op een hypermoderne BMW GS. Ze hielden zoveel mogelijk auto’s aan. Iedereen eruit en fouilleren. Achterbak controleren en onder de stoelen checken. Wij als motorrijders kregen een vriendelijke groet en werden door hen met rust gelaten. Zij vertrokken eerder dan wij en zij groetten nog even met een dreun op hun claxon. Grappig nog om te zien dat motoragenten hier bij elkaar achter op de motor gaan.
Het weer blijft ons gunstig gezind. Na al die dagen met kou, wind en regen zijn we met weinig tevreden, Dus vandaag ervaren we als een topdag.
Onderweg natuurlijk toch nog even een checkup door de politie. Ik zou bijna denken: doe bij de grens een grondige controle [is trouwens al gedaan] en geef mensen een sticker of zoiets zodat van een afstandje te zien is dat het OK is. Bij deze controle trouwens geen bakkie thee.
Cappedocie !
Doorrijden en uiteindelijk zijn we 18u in Cappedocie aangekomen. We wisten dat we iets moois konden verwachten. En toch overtreft het weer onze verwachtingen. GEWELDIG. Woningen uitgehakt in torens van gestolde tufsteen. Een bijzonder breed dal, het heeft zelfs wat weg van de Grand Canyon. Na een korte tocht door het dorp Goreme op de camping van dhr. Murat. Een bijzonder aardige man die ons wegwijs maakt en heerlijke, traditionele Turkse Kebab heeft gemaakt. Morgen gaan we bij hem genieten van een streekgerecht: Pottery Kebab [Testi Kebap].
Marco heeft zich verheugd op een ballonvaart door het dal. Dat zit er voor morgen echter niet in. De afgelopen drie dagen was het weer zo slecht dat de ballonnen niet konden opstijgen. Er staan dus nog een heleboel mensen op de wachtlijst om de fameuze ballonvaart mee te maken. Als troost heeft Murat een een heerlijk toetje gemaakt: Kunefe en Kiremit Sutlac. Een zoete troost
9 April, De nacht is regenachtig en winderig. De tent staat af en toe te schudden. Na het wakker worden alles inpakken, ontbijtje met koffie en weer op. Het voornemen is om vandaag even de 300 plus km te maken om vervolgens bij Heropolis een rustdag te houden. Eerste dorp na het tanken, politie. Alle papieren overhandigd en wachten. Natuurlijk krijg je thee van de politie in Turkije tijdens het wachten, in ruil voor een paar selfies met ons en de motoren natuurlijk.
Dan blijkt ook dat de motor van Erik niet meer op zijn standaard wil blijven staan. Vreemd deze ochtend stond die nog gewoon recht op. Het blijkt dat de standaard krom is. Door de agent meteen doorverwezen naar de Honda reparatie shop verderop. Standaard er af en wat met een hamer beuken heeft nog niet het gewenste resultaat.
De goede man van de winkel vertrekt met de standaard naar de lokale smid. En komt terug met een gelast exemplaar. Wat jammer nu, de standaard is veel te recht gemaakt waardoor de motor niet blijft staan. Nu dan maar met de motor naar de smid en met de brander aan de gang.
Succes!
Marco, Erik , De Lasser, de monteur van Honda, hulpje van de lassen, en een gast die aan kwam waaien.
Nu dan even snelweg pakken om de tijd goed te maken. Aan het einde van de dag komen we aan op de camping Tepe in Pamukkele. Tent opezetten en eten. In het donker nog even genieten van het fenomenale uitzicht over het dal. En naar bed.
8 April, Sinsan hotel zorgt voor een uitgebreid ontbijt. De heerlijke Turkse keuken verrast ons net als de vorige avond.
Het plan is om vandaag de geplande route op te pakken maar niet nadat we ons hebben voorzien van een Turkse simkaart. Op de route treffen we al snel een telecomwinkel met een alleraardigste dame die ons aan simkaarten helpt. Opvallend is hoe weinig jonge Turkse mensen Engels spreken. We doen dan maar het met hulp van de vertaalfunctie op de telefoon. Ze verzekerd ons dat het enige dat we nog even moeten doen is na een uur een sms aan de provider sturen en dan is de zaak beklonken. Ze zwaait ons vrolijk uit.
We gaan eerst maar eens rijden. Een kleine 2 uur verder pakken we even een rustmoment en versturen de sms…….. niks natuurlijk, geen netwerk dat ons toelaat….. De eerdere euforische gevoelens maken plaatst voor twijfel.
Dan maar op zoek naar een telecom winkel van dezelfde Turk Telecom. Die is snel gevonden en nog sneller blijkt dat de dame die ons de simkaarten verkocht heeft nagelaten die te activeren. Anderhalf uur later en met veel handen en voeten, Google Translate en hulptroepen hebben we de zaak aan de gang.
Op een schimmige parkeerplaats wordt ook Eriks simkaart geplaatst (eerst even op zoek naar de juiste mini-torx schroevendraaier) en zijn we weer alledrie online!
Marco is dus eindelijk weer bereikbaar onder nummer +90 552 318 1092. Svp geen collect calls.
Oponthoud zorgt ook altijd weer voor aanpassing van de planning. We staan weer uren achteruit. Als we rond 1700u boodschappen doen zijn we het er over eens dat het eindpunt van vandaag aangepast moet worden. Roel heeft op de kaart een punt in de buurt geprikt waar we mogelijk een overnachtingsplek vinden. Een meertje, een beetje bos en geen doorgaande weg in de nabijheid blijken de ingrediënten voor een prima kampeerplek. Een paar vierkante meter vlakke grond is genoeg uiteindelijk. De tentjes staan snel en de hoogstaande maaltijd, altijd weer verrassend wat lekker je uit blik kunt eten, is snel verorberd. Als we nog een bak koffie drinken met een kleine alcoholische toevoeging eindigd deze bijna droge dag met, jawel, een regenbui. Gelukkig maar kort.
De nacht verloopt onrustig met pittige regen- en onweersbuien, heftige windstoten (ik dacht even dat er iemand aan mijn tent stond te schudden).
7 April, ‘s Morgens vroeg opgestaan en een ontbijtje op het strand. Samen met enkele honden die op afstand geïnteresseerd toe kijken.
Snel alles ingepakt, afscheid genomen van de honden en op weg naar Turkije. Griekenland is ook vandaag nog erg koud, nat, mistig en een harde wind. En dat is jammer, want op deze manier is het echt de dag door te zien komen.
Maar we hebben geen keuze, we moeten door. Misschien dat Turkije straks wat warmer is. Rijden, tanken en verder rijden. Uiteindelijk komen we aan de grens met Turkije.
Griekenland en Turkije kunnen het niet zo lekker met elkaar vinden. En dat is aan de grens helaas goed te herkennen. Super lange files met vrachtauto’s. Gelukkig kunnen wij als motorrijders daar gemakkelijk langs rijden. Grenswachten met automatische geweren. Veel checkpoints aan de Griekse kant. Zonder eenmaal gecontroleerd te worden, mogen we door. Om uiteindelijk op een heel lange brug de oversteek naar Turkije te maken.
Voordat we in Turkije aankomen, gaat Marco nog even de tax free shop in. Speciaal voor deze reis heeft hij een telefoon gekocht die shock-proof, water- en stofdicht is. Die echter ook enkele dagen geleden opeens de geest gaf. Niks whatsapp, bankappjes, etc. Alle goede voorbereidingen stonden op een telefoon die het nu niet meer doet.
In de taxfree shop echter geen telefoons, dus ook Marco sluit weer aan in de rij.
De grens met Turkije doet een beetje denken aan de film Midnight Express. Dezelfde indrukwekkende, licht beangstigende sfeer. Soms zie je in de verte opeens de politie een auto leeghalen, mensen die eruit moeten en auto aan de kant.
Als wij eenmaal aan de beurt zijn, controleert de eerste beambte de persoon en het visum. “In orde.”
Op met de motor naar het volgende loket. Een nieuwe wachtrij met voertuigen. Deze beambte controleert het voertuig. Kenteken, groene kaart. “In orde”.
Door naar het laatste loket. Die controleert de combinatie. Tot onze verrassing: ook in orde. Hoe kan het ook anders, zou je denken.
En dan zijn we opeens in Turkije. Wauw. Met de motor in Turkije. We rijden over een spiksplinternieuwe rijksweg tot aan het eerste dorp Ipsala. Daar drinken we een kop thee, pinnen wat geld en doen onze eerset indrukken op. Wat meteen opvalt: nieuwsgierige en zeer vriendelijke mensen. Maken graag een praatje, willen weten waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat.
Wij spreken geen Turks, zij geen andere taal dan Turks. Maar met handen en voeten maken we toch gemakkelijk contact met elkaar.
We reizen door. Het landschap van Turkije verschilt niet veel met dat van Griekenland. Bergen, bergjes, vaak begroeid met naaldbomen. Het belangrijkste verschil lijkt wel dat in Griekenland kruizen op bergen geplaatst zijn, terwijl in Turkije de minaretten duidelijk zichtbaar zijn. Verder niet veel verschil te ontdekken. Ook in Turkije is het op dit moment koud, nat en winderig. Daar gaat weer een vooroordeel.
We maken flink vorderingen en hopen aan het einde van de dag de veerpont te bereiken die ons overzet naar Azie. We bereiken Eceabat en rijden door het dorp. We stoppen even en besluiten naar de pont te rijden om te kijken hoe dat eruit ziet en dan misschien de volgende dag naar Azie te gaan.
Lange file op de kade maar wij rijden erlangs. We willen immers alleen maar even kijken. Aan het einde van de file [of het begin?] wordt er druk naar ons gebaard: “Hierheen en motor neerzetten.” OK, doen we.
Vervolgens helpen twee mensen ons om meteen een kaartje te kopen. Op de motor springen en meteen de boot weer op. We staan vooraan en achter ons aan komen een tiental touringcars.
Onverwacht zijn we opeens op het veer naar een ander continent. Met enkele mensen een praatje gemaakt en vervolgens van boord gegaan.
Wat nu? Want hier zouden we pas morgen aankomen. Het is al tegen 17u en we hebben geen idee waar we heen willen. Een camping zou fijn zijn. We staan even langs de kant van de weg en meteen spreekt iemand ons aan. Met handen en voeten maken we duidelijk wat we zoeken. De man helpt ons op weg.
Na lang zoeken vinden we de camping. Gesloten. Nog even overwogen om dan maar gewoon te gaan staan met onze tentjes, maar aan de overkant in het gesloten restaurant zit een soort bewaker. Spreekt geen andere taal dan Turks en ons Turks is de afgelopen dagen nog niet drastisch verbeterd. Duidelijk is wel dat illegaal kamperen niet wordt gewaardeerd. Hij wijst ons de weg naar een andere camping, die wel open zou zijn.
Na lang zoeken vinden we de camping, die inmiddels is omgetoverd tot een gloednieuw hotel. Moe, koud en hongerig besluiten we daar maar in te trekken. Na een heerlijke douche en in schone kleren naar het restaurant. Daar worden we naar een vitrine geleid waar we kunnen aangeven wat we willen. Vis, garnalen, inktvis, rundvlees, kip, salade, spinazie met knoflook yoghurt, boontjes met tomaten, etc. etc.
We maken een keuze en krijgen de heerlijkste gerechten voorgeschoteld. Na een overvloedige maaltijd lekker een schoon bed in.
5 April, Midden in de nacht twee hebben we enkele forse, lange regenbuien gehad. We hadden het natuurlijk liever anders gehad, maar zien het maar als een goede test van het materiaal. Voor enkelen van ons valt daar nog wat aan te verbeteren :). ‘s Morgens vrog alles opgeruimd, ingepakt en om 9u vertrokken. Vol goede moed op weg naar Ancona. Beetje gespannen, vaart deze boot wel? Het was wel een lekkere rit. Voor het eerst droog en in een zonnetje gereden. Heerlijk.
Eenmaal in Ancona maar meteen naar de haven:vaart de boot? Jazeker! Ingechekt en wachten tot we de boot op mogen. We durfden ons plekje op het haventerrein niet te verlaten, bang om alsnog deze afvaart te missen. Op de parkeerplaats kwamen twee Duitsers naast ons staan. Zwaar bepakt en bezakt ook op weg naar Turkije, Iran, Oezbekistan, etc. Zo zie je maar: je bent nooit alleen. Lekker gekletst over het avontuur dat voor ons ligt.
Op de boot de motoren onderdeks gestald en naar onze cabine gegaan. Die ziet er keurig uit.
Aan boord is verder niet zoveel te doen, beetje rondhangen. Het was een vrij kalme zee en op een bepaald moment heb je dat ook wel gezien Uiteindelijk maar vroeg de hut opgezocht en het mandje in gedoken.
4 april, Opgestaan met een beetje druilerig weer. Nadat we een beetje opegruimd en ingepakt hebben, gaan we ontbijten. Op naar de kantine van de camping. Een heerlijke kop koffie en een croissant, naar goed Italiaans gebruik. Nog 1 kop koffie en dan trekken we de notorkleding aan. Op weg naar de haven; klein stukje rijden.
Eenmaal aangekomen blijkt dat we nog wat vroeg zijn. Het is nog maar net 9 uur en het loket gaat pas om 10u open. Geeft niks, binnen is het lekker warm. Om 10u gaat er een loket open van de concurrerende lijn. Maar die vaart pas op zondag, daar hebben we niks aan. Van onze lijn, die vandaag vaart, is alles nog dicht. Op een tafeltje met allemaal vrachtwagenchauffeurs na. Van de kaartjesverkoop voor toeristen gaat nog geen loket open. Maar waarom zouden ze ook: het is nog maar het prille begin van het vakantieseizoen, zo houden we elkaar voor. Om 11u zouden we moeten inchecken … Het is nu 10.30u. Ze zullen zo wel open gaan. Ook de Duitse toeristen kijken langzaam wat meer bedrukt. . Om 10.40u maar eens bij de concurrent gevraagd of zij kunnen helpen. “Nee, klop maar eens op de ruit.” Gedaan en zowaar komt daar een aardige dame met een onaardige mededeling:er vaart vandaag helemaal geen boot vanuit Venetie … Zaterdag gaat misschien een boot, maar daar is wat mis mee. Geef uw telefoonnummer maar even, dan bellen we u of de boot wel of niet gaat varen .. Waarom de boot nu toch niet vaart? Dat weten we nog steeds niet.
Dat zijn we niet van plan. Het alternatief is de volgende dag een boot te nemen vanuit Ancona, 325 km langs de Adriatische kust. Daar hebben we meteen maar toe besloten. En na een zeer winderige en regenachtige rit komen we om 17u in Ancona aan. Even gecheckt bij de haven of de boot echt vertrekt. Dat doet hij. Meteen tickets gekocht en een camping opgesnord. Om 19u stond de tent en gingen we een pizza eten. Bij terugkeer meteen het mandje in. Een lange dag met eeen flinke teleurstelling aan het begin van de dag. Uiteindelijk toch goed geeindigd:tickets in the pocket en een heerlijke maaltijd. En de wetenschap dat het morgen allemaal goed komt. Bij het geruststellende licht van de lantarenpaal die de hele nacht over ons heeft gewaakt. Brandend.
3 April, Motoren van de trein af gaat sneller dan erop. Wanneer we onder een voorjaarszonnetje wegrijden blijkt dat geen voorbode voor gunstig weer. Al snel worden we door regen en vooral vervelende bergwind geteisterd. We nemen de route die qua kilometers de kortste is en daarmee mijden we eindeloos rechte en oninterresante tolwegen volgen. Vlak voor Venetie werdt de groep even gesplitst. Erik voorop was plots de achtervolgers kwijt. Een te hoge inschatting van het brandstofniveau van Roel’s voortank bleek de boosdoener. Gelijk even een test van snel hevelen. De plek langs de vangrail werkt niet uitnodigend om er de tijd voor te nemen. Vrachtwagenchauffeurs die al Netflixend met 100 km/u op 1 meter afstand langsdenderen zorgen dat het werktempo hoog ligt. Erik staat een paar kilometer verderop bij de benzinepomp waar we herenigen. Het adres van de camping staat al in de GPS dus die rijden we vlot aan. We nemen intrek in een kleine caravan waarmee we een natte start voor de volgende dag voorkomen. De avondmaaltijd genieten we in een uiterst sfeervol verlicht (lees dikke ledlampen) pizzarestaurant. Als we op de camping nog een biertje willen betrekken blijkt dat de faciliteiten pas volgende week open gaan. De camping staat nog in de slaapstand. Met een vroege bedtijd tot gevolg.
2 april , Eindelijk op pad alle drie thuis nog even gelunched en afsheid nemen een naar de ontmoetings rijden, tankstation de kroon nieuwegein.
Marco wordt nog begeleid door dochter Joske. Zij levert paps veilig af of de ontmoetingsplek. De rit naar dusseldorf gaat vlot de regen die voorspeld was bleef uit. het plan om in dusseldof een wienerschitsel te verorberen. wordt uiteidelijk een Marokaans grill gerecht. En dan de motoren de trein op, niet zo fijn dat de wagon te laag is voor motor plus rijder. dus over de 50 wagons dat geeft wat gebonk van de helm tegen het dak van de wagonnog. Marco kiest ervoor om naast de motor te lopen en heeft dus geen krassen op te helm.
Het vast snoeren heet ook wat supervisie nodig. De motor van roel staat met het achterwiel los van de wagon. met wat aanwijzingen van de stuurlui aan wal komt weer goed
Laden motoren
de cabine in de trein, of te wel een inloopkast met stapelbedden volgestouwd met motor kleding. wij konden er ook nog net bij.
