7 April, ‘s Morgens vroeg opgestaan en een ontbijtje op het strand. Samen met enkele honden die op afstand geïnteresseerd toe kijken.
Snel alles ingepakt, afscheid genomen van de honden en op weg naar Turkije. Griekenland is ook vandaag nog erg koud, nat, mistig en een harde wind. En dat is jammer, want op deze manier is het echt de dag door te zien komen.
Maar we hebben geen keuze, we moeten door. Misschien dat Turkije straks wat warmer is. Rijden, tanken en verder rijden. Uiteindelijk komen we aan de grens met Turkije.
Griekenland en Turkije kunnen het niet zo lekker met elkaar vinden. En dat is aan de grens helaas goed te herkennen. Super lange files met vrachtauto’s. Gelukkig kunnen wij als motorrijders daar gemakkelijk langs rijden. Grenswachten met automatische geweren. Veel checkpoints aan de Griekse kant. Zonder eenmaal gecontroleerd te worden, mogen we door. Om uiteindelijk op een heel lange brug de oversteek naar Turkije te maken.
Voordat we in Turkije aankomen, gaat Marco nog even de tax free shop in. Speciaal voor deze reis heeft hij een telefoon gekocht die shock-proof, water- en stofdicht is. Die echter ook enkele dagen geleden opeens de geest gaf. Niks whatsapp, bankappjes, etc. Alle goede voorbereidingen stonden op een telefoon die het nu niet meer doet.
In de taxfree shop echter geen telefoons, dus ook Marco sluit weer aan in de rij.
De grens met Turkije doet een beetje denken aan de film Midnight Express. Dezelfde indrukwekkende, licht beangstigende sfeer. Soms zie je in de verte opeens de politie een auto leeghalen, mensen die eruit moeten en auto aan de kant.
Als wij eenmaal aan de beurt zijn, controleert de eerste beambte de persoon en het visum. “In orde.”
Op met de motor naar het volgende loket. Een nieuwe wachtrij met voertuigen. Deze beambte controleert het voertuig. Kenteken, groene kaart. “In orde”.
Door naar het laatste loket. Die controleert de combinatie. Tot onze verrassing: ook in orde. Hoe kan het ook anders, zou je denken.
En dan zijn we opeens in Turkije. Wauw. Met de motor in Turkije. We rijden over een spiksplinternieuwe rijksweg tot aan het eerste dorp Ipsala. Daar drinken we een kop thee, pinnen wat geld en doen onze eerset indrukken op. Wat meteen opvalt: nieuwsgierige en zeer vriendelijke mensen. Maken graag een praatje, willen weten waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat.
Wij spreken geen Turks, zij geen andere taal dan Turks. Maar met handen en voeten maken we toch gemakkelijk contact met elkaar.
We reizen door. Het landschap van Turkije verschilt niet veel met dat van Griekenland. Bergen, bergjes, vaak begroeid met naaldbomen. Het belangrijkste verschil lijkt wel dat in Griekenland kruizen op bergen geplaatst zijn, terwijl in Turkije de minaretten duidelijk zichtbaar zijn. Verder niet veel verschil te ontdekken. Ook in Turkije is het op dit moment koud, nat en winderig. Daar gaat weer een vooroordeel.
We maken flink vorderingen en hopen aan het einde van de dag de veerpont te bereiken die ons overzet naar Azie. We bereiken Eceabat en rijden door het dorp. We stoppen even en besluiten naar de pont te rijden om te kijken hoe dat eruit ziet en dan misschien de volgende dag naar Azie te gaan.
Lange file op de kade maar wij rijden erlangs. We willen immers alleen maar even kijken. Aan het einde van de file [of het begin?] wordt er druk naar ons gebaard: “Hierheen en motor neerzetten.” OK, doen we.
Vervolgens helpen twee mensen ons om meteen een kaartje te kopen. Op de motor springen en meteen de boot weer op. We staan vooraan en achter ons aan komen een tiental touringcars.
Onverwacht zijn we opeens op het veer naar een ander continent. Met enkele mensen een praatje gemaakt en vervolgens van boord gegaan.
Wat nu? Want hier zouden we pas morgen aankomen. Het is al tegen 17u en we hebben geen idee waar we heen willen. Een camping zou fijn zijn. We staan even langs de kant van de weg en meteen spreekt iemand ons aan. Met handen en voeten maken we duidelijk wat we zoeken. De man helpt ons op weg.
Na lang zoeken vinden we de camping. Gesloten. Nog even overwogen om dan maar gewoon te gaan staan met onze tentjes, maar aan de overkant in het gesloten restaurant zit een soort bewaker. Spreekt geen andere taal dan Turks en ons Turks is de afgelopen dagen nog niet drastisch verbeterd. Duidelijk is wel dat illegaal kamperen niet wordt gewaardeerd. Hij wijst ons de weg naar een andere camping, die wel open zou zijn.
Na lang zoeken vinden we de camping, die inmiddels is omgetoverd tot een gloednieuw hotel. Moe, koud en hongerig besluiten we daar maar in te trekken. Na een heerlijke douche en in schone kleren naar het restaurant. Daar worden we naar een vitrine geleid waar we kunnen aangeven wat we willen. Vis, garnalen, inktvis, rundvlees, kip, salade, spinazie met knoflook yoghurt, boontjes met tomaten, etc. etc.
We maken een keuze en krijgen de heerlijkste gerechten voorgeschoteld. Na een overvloedige maaltijd lekker een schoon bed in.