6 April, Volgens de planning worden we rond 8u verwacht bij de motoren onderdeks. Om 7 uur de wekker lijkt ons vroeg genoeg. Echter, midden in de nacht (net na zessen ‘s morgens) wordt er bescheiden maar aanhoudend op de deur gebonsd. Marco loopt slaapdronken naar de deur en doet open. Daar staat een vriendelijke purser met een onvriendelijke mededeling. De boot had blijkbaar windje mee dus we komen een half uur eerder aan.
Halsoverkop alles opgeruimd en ingepakt om vervolgens rond zeven uur de cabine te verlaten met al onze spullen. Blijkt dat het nog anderhalf uur duurt voordat we de haven bereiken. Tja, ze zullen wel ervaring hebben met toeristen die zich verslapen … Dat is de meest vriendelijke gedachte waar we op kunnen komen. Zo krijg je iedereen ook op tijd uit bed,
Genoeg tijd gehad om nog rustig te ontbijten en naar de voertuigen te gaan. Benedendeks de bagage weer op de mtoren gebonden, motorkleding aan en wachten … Wel erg warm trouwens, al die mensen beneden en draaiende motoren van de voertuigen.
Als laatste mogen wij het schip verlaten. Haventerrein afgereden. Griekenland: daar zijn we dan! We draaien ons nog eenmaal om, om de boot te zien. Die is al weer vertrokken, echt supersnel.
Griekenland is voor ons een land dat we door moeten om gevoelsmatig het begin van de reis te bereiken:Azie.
Griekenland is dus vooral snelweg rijden. Ik associeer Griekenland altijd met zon en hitte.
Fout.
Griekenland is begin april een combinatie van kou, regen, laaghangende bewolking en heel harde, ijskoude wind. En heel veel tolpoortjes. Lekker ouderwets. Waar medewerkers in een hokje zitten om van ons per persoon 80 cent te vangen. Voor lange stukken wordt wel eens een bedrag van boven de euro gevraagd. En voor ons is dat elke keer de handschoenen uitdoen, tas openen, portemonnee pakken, centje geven, mintje terug, portemonnee opbergen, tas dicht, handschoenen aan [inmiddels natte handen, gaat erg stroef] en weer door.
Na een dag rijden zijn we op zoek gegaan naar een camping. Die zijn er wel, maar in april nog niet open. Uiteindelijk hebben we onze tentjes opgeslagen aan de Egeische zee. We hebben overnacht net buiten het stadje Kavala Een rustig kabbelende branding. Prachtig.
Op het strand waren we echter niet de enigen. Er waren nogal wat loslopende zwerfhonden die het strandleven ook bijzonder leken te waarderen. Na een paar goede gesprekken met de leader of the pack mochten we een nachtje blijven. Af en toe kwamen ze nog wel even langs om te kijken of we er goed bij lagen. Gaf een prettig gevoel; vooral omdat we gevaccinerd zijn tegen hondsdolheid.
Met wat blaffende honden en de branding op de achtergrond vielen we in onze tentjes in slaap.