Onze gevleugelde vriend begint al ruim vóór zonsopgang met een waar concerto. Vol overgave trekt hij alle registers open. Het geplande ontbijt in het zonnetje gaat verloren. Er staat een frisse bries en de hemel staat op springen, helaas.
We pakken de boel op en trekken via 40km wasbord naar Beatov. Er moeten boodschappen gedaan worden, benzinetanks gevuld en geld gewisseld.
De boodschappen is niet zo’n punt. Bij een redelijke gesorteerde kruidenier kopen we onze verpakte levensmiddelen. We proberen via Google translate ook nog aan zout en peper te komen, tevergeefs……
Bij de overbuurvrouw die onder parasol huist kopen we vers fruit en wat groente. De kleine komkommers zijn hier zeer smaakvol.
Op naar het wisselen van wat dollars. Helaas. We houden de dagen niet echt bij en het is zaterdag. Banken dicht. De pinautomaten zijn gelukkig ruim vertegenwoordigd dus beproeven we daar ons geluk. Ook die raken een beetje van streek van buitenlandse Visa en MasterCards. Ineens zijn er “Communication Errors” en “Temporary out of service errors”. Wat we ook met welke kaart proberen, geen succes. Tot Erik na de zoveelste bank en de zoveelste kaart slaagt om een paar duizend Somoni (een paar tientjes in €) op te nemen. Hoera!! We kunnen ook tanken dus!
Bij het tankstation gaat op voorhand de regenbroek maar vast aan. Het spettert en ziet er naar uit dat het gaat regenen. Dan gaan we vlot zuidwaarts het dorp uit want er ligt daar, volgens de ingewijden, een prachtige pas. Daar moeten we dan zelf maar eens kennis van gaan nemen!
Na een korte vlakke etappe gaat het ineens steil omhoog. Bij regen over de gladde ondergrond niet ontspannen rijden. De machines hebben er weinig van. Ze knorren vriendelijk onder ons naar boven. Het uitzicht wordt per haarspeldbocht meer spectaculair. Na een half uur steile haarspeldbochten staan we ineens op een weergaloos uitzichtpunt.
We kijken tientallen kilometer ver. We zien hoe het water in de loop der jaren canyons heeft uitgesleten. We zien buien vallen maar ook zonnige plekken. Het is werkelijk een pracht.
Gezien de hoogte én de lage temperatuur maken we snel foto’s en trekken door. We staan echt in een onaangenaam tochtgat. We moeten nog 300 meter stijgen tot de pas op 3300m waarna de weg zich in ruime bochten naar beneden kronkelt. De weg bestaat uit glibberige rode modder. De banden hebben weinig vat. We staan de hele weg op de steps, durven nauwelijks aan het gas of aan de rem te komen en gaan op standgas in de tweede of derde versnelling rollend voort. Zoeken naar dat kleine beetje grip. Zeer inspannend rijden en er is weinig oog voor de omgeving. Roel is katterig. Heeft hij Marco’s ongesteldheid overgenomen? Misschien het snelle hoogteverschil. Misschien iets anders maar hoofdpijn en misselijkheid duidt vaak wel op een vorm van hoogteziekte. Gelukkig gaan we naar beneden dus dat moet zichzelf dan oplossen.
Zo snel als we omhoog gingen, zo langzaam dalen we echter. De snelheid blijft laag en het duurt nog een ruim aantal uren voor we weer een ondergrond bereiken waar we voldoende grip voelen om het tempo op te voeren.
Rond 15 u staan we op de doorgaande weg tussen Narin en de grens met China. Naar China willen we zeker niet dus we gaan oost. Roel voelt zich koud en vervelend. Het weer is ronduit onplezierig. De keuze is hier koud en nat de tent in of verder afdalen en een hostel oid zoeken. We besluiten tot het laatste en een guesthouse in Narin aan te rijden. Dat betekent nog wel 90 km verder door de grijze en weinig aangename omgeving.
Na enig zoekwerk vinden we Datka’s guesthouse, enigszins verstopt in de huizenblokken. We krijgen een warm welkom en de mooiste kamer tot nu toe van deze reis. Allemaal net nieuw ingericht, goede bedden, badkamer op de kamer. Helemaal top. Er is duidelijk geïnvesteerd in de inrichting, buiten wordt nog flink door de bouwvakkers gewerkt op deze zaterdagavond……
Roel staat als eerste onder de warme douche en duikt zijn bed in. Koortsig en met ijskoude voeten.
Het regent. De gastvrouw wil wel voor ons koken en rond 20u genieten we van een salade en dumplings. Marco en Erik werken daarna nog aan het blog met een borrel. Roel heeft zich dan inmiddels weer ingegraven onder een dikke deken.