29 April ‘s Morgens staan we op. De afspraak is dat we om 7 uur uit bed komen. En dat doen we dan ook. Het is wel erg fris en het zonnetje laat ook nog even op zich wachten. NB: Enkele dagen later komen we erachter dat we het verkeerd hadden; het was toen pas 6u in de ochtend.
Roel vraagt zich mopperend af wiens idee het was om zo vroeg op te gaan staan. ‘Mijn idee’, zegt Marco. We beginnen met een bak koffie om een beetje op te warmen. We gooien er meteen maar het ontbijt achteraan. En nog een bak koffie.
Inmiddels is de zon al boven de horizon uitgekomen en worden de botten langzaam verwarmd. Gelukkig is de wind ‘s nachts gaan liggen. We voeren het hele ochtendritueel uit en op een bushcamp is dat niet zo heel erg uitgebreid. Roel spot nog een woestijnvosje. Helaas als enige en zonder de bijbehorende pixels te kunnen leveren. Jammerrrrrr.
Een half uur later zit alles op de motor en vertrekken we. We moeten nog zo’n 150km naar Beyneu. Een stad waar we misschien onze uitrusting kunnen completeren. Terwijl we rijden denken we aan de Engelse fietsers: wat moeten die straks nog een pokke-eind rijden langs een kaarsrechte weg.
Na 100 km maken we even een korte stop. Op de parkeeplaats staat in de verte een fietser in de schaduw. We lopen op hem af en maken even een praatje. Respect voor het reeds afgelegde traject. En wensen hem veel sterkte met het komende traject. Hoewel een eind fietsen, het uitzicht is soms spectaculair.
Na drie kwartier bereiken we Beyneu. De architectuur van de stad is opvallend. Er zijn enkele asfaltwegen en de zijwegen zijn gewoon wegen van opgedroogde modder en zand. De huizen doen steeds meer Russisch aan, zoals we die kennen vanuit documentaires. Vierkant, soms netjes afgewerkt.
We rijden de stad in op zoek naar een hotel. Ein-de-lijk weer kunnen douchen, de was doen, voorraden aanvullen en weer eens iets anders eten. Het eerste hotel wat we bezoeken voldoet meteen aan het basislijstje. We wachten even tot de kamer schoongemaakt is en duiken dan de kamer in. Eerst de was doen, dan kan die tenminste drogen.
Als alles aan het waslijntje hangt, gaan we de stad in. Op zoek naar een ijzerwinkel, lunch, een automaterialenzaak en een kapper. Marco wil zjin kapsel graag wat laten fatsoeneren.
Uit alles wat we die dag willen, scoren we als eerste de lunch. Aardappelpuree, twee gehaktballen en een onbestemde, waterige saus. Lekker, maar niet voldoende. We bestellen ook nog een bord soep. De dame achter de balie [tevens kokkie] noemt in haar beste Kazachs de soepen op. De eerste soep heet Borsjtsj en we roepen meteen ‘Ja’. We herkennen de klank uit het lief van drs. P. De Borjstsj is prima.
We gaan verder de stad in, samen met Google Maps. Van alles wat we zoeken, vinden we niks. We keren terug naar het hotel en Marco besluit zelf nog even op zoek te gaan naar de kapper, De eerste kapper die hij vindt is een dames kapsalon, dat schiet niet op. De kapster legt in zowel Russisch als Kazachs uit waar de herenkapper zich bevindt. Marco knikt driftig ‘ja’ en gaat er in de richting vandoor die de dame wees. Niks te vinden. Dan maar iemand aanspreken. Een jongen van ongeveer 15 jaar loopt samen met enkele leeftijdsgenoten zijn kant op,. Alle drie de jongen dragen een driedelig pak; vermoedelijk het schooluniform. Een van de jongens zegt een beetje Engels te kunnen spreken. Marco legt uit wat hij wil. De jongen kijkt bedenkelijk is zegt: Follow me. Zo gezegd zo gedaan en na 10 minuten komen ze bij de kapper. Het is druk. Leuk om te melden: na een kwartier wachten beginnen er opeens mensen binnen te druppelen [vooral dames] die toevallig even bij de herenkapper moeten zijn. Ze zitten onderling wat te kletsen, rommelen wat met hun telefoon en vertrekken weer. Marco voelt zich als de eerste Eskimo in traditionele kledij op de Kalverstraat.
Uiteindelijk is Marco na zo’n drie kwartier wachten aan de beurt. Via Google Translate ingetoetst wat hij wil. De kapper kijkt lange tijd zwijgend naar het beeldscherm. Vervolgens naar Marco. Het is altijd spannend of Google Tranlate ook vertaalt zoals je het bedoelt. De kapper kijkt nog eens naar het beeldscherm. En gooit de cape over zijn schouders.
Hij neemt plaats achter Marco en begint; er is nu geen weg meer terug.
Driftg werkt de kapper met twee verschillendedeuzes eerst het hoofdhaar rond. Tijdens het knippen kijkt hij Marco regelmatig aan en vraagt om een soort bevestiging. Marco steekt z’n duim omhog. Er is nu geen weg meer terug dus geniet er maar van, denkt hij.
Na het hoofdhaar volgen baard en snor. Na meer dan een haf uur druk knippen en kappen staat Marco tevreden op uit de stoel; het maximaal haalbare resultaat is bereikt.
In de tussentijd werken Erik en Roel aan hun motoren. Oliepeil checken, kettingspanning controleren, koelvloeistof, bandenspanning, grondige visuele inspectie van de vitale delen en enkele noodreparaties verbeteren. Als Marco in het hotel aankomt, sluit hij zich bij de werkzaamheden aan en stort zich op zijn motor. De was sis inmiddels ook droog en kan weer worden opgeborgen.
Het is een lekkere, productieve dag. Niet al te veel kilometers en in een heerlijke temperatuur even wat noodzakelijke dingen uitgevoerd.
Met de receptionist is afgesproken dat we om 20u aan tafel kunnen. Een meisje komt met de menukaart, geschreven in het Kazachs. Er staan zeker 50 gerechten op het menu. Omdat deze taal ook het Cyrillisch schrift gebruiken, kunnen we er geen touw aan vastknopen. We vragen het meisje om eeen toelichting. Die is kort en bondig: alleen nummer 26, de rest is er niet.
Volmondig besluiten we dit gerecht te bestellen en af te wachten wat we krijgen. Na korte tijd komt er een waterige soep met wat rijst of gort erin. En wat vlees van onbestemde herkomst.- 2 We genieten met volle teugen en lange tanden. Na het bord soep hebben we nog steeds trek. Er is niemand in het restaurant te bekenen dus vragen we de receptionist of we heel misschien nog wat vast voedsel kunnen krijgen. Dat worden dan twee gebakken eieren met wat brood.
Na deze eenvoudige en weinig voedzame maaltijd storten we ons op het reisverslag. We hadden al enkele dagen in concept beschreven maar tijdens het bush campen is er geen gelegenheid om di pagina’s te voorzien van foto’s en dit alles op het blogte plaatsen. Nu wel en dus publiceren we meteen maar enkele dagen. We merken dat dit reisverslag ons zelf ook erg van nut is. Alle ervaringen van gisteren worden vandaag weer overspoeld met nieuwe indrukken. Door het vast te leggen houden we zelf ook grip op onze reiservaringen en belevenissen.
Uiteindelijk gaan we tegen half elf naar bed; morgen een dag met een grensovergang voor de boeg. Als we de forums mogen geloven, kan dit wel eens een pittige worden. Maar ach, wat is pittig. We hebben nu al talloze malen alles uit de tassen moeten halen en door de scanner moeten doorvoeren. Wat kan er nog meer gebeuren?
Overigens bemerken we steeds weer dat de controles, hoe intimiderend ook uitgevoerd, vol met rariteiten en onvolkomenheden zitten. Onze tanktassen zijn nog geen enkele keer doorzocht of zelfs maar open geweest. We hebben onze zakken nog nooit leeg hoeven halen. Geen douanier of soldaat heeft ooit onder het zadel gekeken. En zo zijn er nog tal van plaatsen waar we toch flink wat spul kunnen verstoppen, mochten we van kwade zin zijn. Dat zijn we niet, dus is het goed zo.