Na een heerlijk ontbijt pakken we de spullen op de motor. Het is mooi weer. Doel van vandaag is te rijden naar een hot spring; een warme bron in de bergen. Voordat we dat gaan doen, eerst even boodschappen. Proviand en benzine. Eerst maar tanken, dat gaat goed. Daarna de levensmiddelen. In de winkel geldt het principe: gewoon voordringen. Roel en Marco kijken het even aan en beginnen dan te roepen. Komkommer, blik erwten, brood (is er niet, iedereen bakt zelf), koekjes. Afrekenen en brood op de bazaar scoren. Gelukt. O, en de worst? Vergeten. Roel duikt de winkel in en is met 30 seconden weer terug. ‘Gewoon naar binnen, ik roep dat ik worst wil. Wijs het aan en heb betaald. Ik had begrepen dat het hier zo werkt.’
We lachen, bergen de spullen op en vertrekken richting Madiyan Hot Spring. Het wegdek is afwisselend gravel, kiezels, zand. Soms glad, meestal een wasbord waardoor alles enorm trilt en schudt. Dat trillen en schudden begint echt een dingetje worden. Wonderlijk dat alles nog op en aan de motor zit.
Op een wasbord, kiezels en zand rijden is een kwestie van hard genoeg durven rijden om niet alle kanten opgeslingerd te worden.
Terwijl we 5 km van de hoofdweg af zijn, zien we weer een kudde yaks. Imposante dierenen en verrassend snel. We durven er niet te dicht bij te komen. Over yak-melk hoor en lees je de meest verschrikkelijke verhalen; alleen Roel heeft in Kazachstan het genoegen gehad deze melk te mogen drinken. Jakkes, heel zuur en smerig. Na een uurtje drinken we een bak koffie aan de river. Het water is kristalhelder, de grond is wit. Uitgeslagen van het zout. Er wil dan ook amper iets groeien; de dieren hebben het zwaar.
Af en toe komen we verlaten huizen tegen. We weten nu dat deze dienst doen als slaapplaats voor de herders. Een rudimentaire vorm van beschutting. We rijden een dorpje door; 10 tot 15 woningen, midden in deze verlaten vallei. Geen winkeltjes, geeen school. Wel een kleine moskee. We rijden door het dorpje heen, verder de vallei in. De bergen, het hele landschap ziet eruit alsof ze door een filmstudio zijn ontworpen. Het lijkt wel een computeranimatie waar we in rijden. Onwerkelijk mooi.
We rijden maar door, op zoek naar een afslag richting hot spring. De vallei wordt langzaam aan smaller en opeens staan we zo’n beetje aan het einde van de vallei. Er staan drie huisjes. Er komt een hond naar ons toe en al heel snel ook twee mannen. We vertellen dat we de hot spring zoeken en een van de mannen nodigt ons uit voor de thee. Bij wie je ook komt: thee drinken is zonder risico. Dat smaakt overal naar thee.
We nemen het aanbod aan en lopen even met hem mee. We trekken onze motorlaarzen uit en gaan naar binnen. Daar staat de vrouw met twee kinderen te kijken wie er nu naar binnen komen. We stellen ons voor en gaan het huis in. In de kamer zit oma met een wieg, de traditionele Gavora enorm hard te schudden. Baby is stil. 2 Schatten van kinderen krijgen een sticker. Ze lijken er blij mee.
De vrouw komt even later binnen met thee, brood, suiker en … Yak yoghurt. Slik! Oma verlaat de kamer stilletjs. Bang voor wat er gaat komen?
De gastheer legt uit dat we het brood breken, een stukje in de yoghurt dopen en dan opeten. Eerst maar een slokje thee … eerst maar even op bekend terrein blijven. Na tien minuten lijkt verder uitstel geen zin te hebben Het zou reuze onbeleefd zijn, dus we gaan ervoor. En lekker … Nee echt: lekker. Fris zuur, zoals je van yoghurt mag verwachten en op deze warme dag hoopt. Lekker en verfrissend.
De gastheer en zijn vrouw nemen zelf niets: Ramadan. Van het weinige dat deze mensen hebben, wordt van alles gedeeld met reizigers. Vreemdelingen uit een ver land. We praten wat en mogen wat foto’s maken. Het aanbod om te blijven overnachten slaan we zo beleefd mogelijk af. Na een klein uur vertrekken we. We danken onze gastvrouw en -heer hartelijk en geven hen een flinke fooi. Voor de kinderen, dan wordt het wel aangenomen. We rijden weer naar het kleine dorpje; een kilometer of 6 terug. Voor onze gastheer dus meer dan een uur lopen. Naar de moskee; verder zijn er in het dorp geen voorzieningen.
In het dorp steken we de rivier over en gaan op zoek naar het spoor richting hot spring. We nemen de eerste de beste weg die naar boven gaat. Zowel onze gastheer als de man waar we overnacht hebben, spraken ervan dat we een pas over moeten. Da’s omhoog.
De weg stijgt zeer snel, met enkele extreem scherpe en steile haarspeldbochten. Aan de linkerhand een zeer steile bergwand, rechts en diepe afgrond. En de weg zelf is niets meer dan twee bandensporen. In het zand, in diep gravel en in grote kiezels. Hier maak je liever geen foutje; de afgrond is diep en ongenadig. Mocht een van ons deze rit spannend vinden: geen probleem. De weg is veel te smal om te keren dus rustig doorrijden is de enige optie. Gelukkig zijn we allemaal ervaren en er zijn ook korte stukjes waar we iets meer ontspannen kunnen rijden.
Na drie kwarter komen we aan bij de afslag richting hot spring. We kunnen een huisje diep in de vallei zien; daar zal het zijn. Tegelijkertijd zien en horen we geen water stromen: de bron is opgedroogd. We zijn niet eens teleurgesteld; de omgeving is weer overweldigend mooi, de rit spannend en uitdagend en het gezelschap prima. We kletsen wat, maken wat foto’s en nu hoeven we alleen nog maar terug.
Ook de terugweg vereist zeer grote concentratie. We bereiken allemaal veilig de vallei. Daar zetten we koers richting Murghab. Dat is nog wel een fiks uurtje rijden. Op een gegeven moment vinden we vlak bij Murghab een plekje ut de wind en drinken we even wat. Erik heeft een vervelend piepje in de vering van zijn motor. Roel heeft een houder van zijn navigatie die door al het trillen van de afgelopen weken gewoon door midden is gebroken. Een houder, speciaal voor off road rijden. Dat trillen en schudden is echt niet normaal.
We besluiten niet door te reizen naar de krater van een ingeslagen meteroriet, maar terug te keren naar het guesthouse waar de afgelopen nacht hebben geslapen. We worden weer gastvrij ontvangen en beginnen meteen met sleutelen om de motoren weer klaar te krijgen voor morgen.
Dat lukt. Tegen zevenen gaan we het stadje weer in, naar onze eettent van gisteren. We bestellen gefrituurde rijst met groenten en vlees. Met groene thee. Net als gisteren: heerljk. We nemen ook nog wat dumplings: deegpasteitjes met hartige vulling die in een stoompan zijn bereid: ook heerlijk. We rekenen af en keren terug naar het guesthouse. Daar genieten we nog even van de foto’s en filmpjes. Bloggen wat en duiken ons mandje in. Morgen gaan we eindelijk naar de krater …