We staan rond 7.15u op en willen beginnen met ons dagelijks ritueel. Nog maar net begonnen en daar wordt het ontbijt al binnen gebracht. Huh??? Dat hadden we gisteren toch rond 8u besteld? Zitten we soms toch weer in een andere tijdzone?
Nou ja, volgorde van dingen doen omgooien en dan vertrekken.
Het plan voor deze dag is wat complex. Naar de grens van Kyrgistan is het 150km rjiden. Er valt hier waarschijnlijk niet te tanken volgens onze informatie. Dus we moeten de rit naar het eerstvolgende tankstation heel goed plannen.
- Als we niet kunnen tanken, is de weg door de Bartang vallei te lang. Naar zeggen van de locals is de vallei nog steeds afgesloten en kunnen we de benzineverkoop in het dal niet bereiken. En daarmee kunnen we de ons bekende pompstations [in Kyrgistan of Tadjikistan] niet meer bereiken. We zetten onszelf klem. Van dat reisdoel moeten we dan noodgedwongen afscheid nemen. Zeer tot onze spijt. Plan is dan rondje rond het meer, foto’s maken en dan de grens over.
- Als we hier in Karakul wel benzine kunnen krijgen, gaan we de Bartang vallei in. Zo ver als onze branstof voorraad toelaat.
- Of, als de informatie van de locals niet accuraat is, rijden we de hele vallei door. De locals denken alleen vanuit rijden metde auto. Motorrijden kennen ze niet. Rotsblokken die de weg voor auto’s blokkeren, kunnen voor ons wellicht geen blokkade vormen.
Ontbijt is afgelopen en we spreken zo goed als lukt met de eigenaar van de homestay. Benzine is verkrijgbaar! Yes. We willen afrekenen en tot onze grote schrik hebben we te weinig Tadjikistaanse Somoni. Kunnen we in dollars betalen? De lerares Engels wordt erbij gehaald en zij vertaalt alles. In dollars betalen is OK. Benzine graag in Somoni. De eigenaar van de homestay haalt de brandstof en wij pakken onze motoren. Totdat we willen vertrekken.
Lekke band nummer 12. Weer de voorband van Roel. Een zwaar belazerd gevoel.
Tja, als wij het niet oplossen, lost niemand het op. De band wordt gewisseld met een nieuwe binnenband. Ook deze keer weer belangstelling uit de omgeving. Geen drommen mensen maar deze keer een hondje.
De benzine wordt gebracht en de tanks tot de rand gevuld. Op naar de Bartang vallei.
Gisteren stond er een ijzig koude wind. Vandaag schijnt de zon en waait er een zacht briesje in de vallei. De temperatuur is heerlijk.
Het landschap is zeer afwisselend. Hoge 5- en 6-duizenders die nog vol in de sneeuw liggen. Afgewisseld met lagere toppen en ongelofelijk brede dalen. De enige begroeiing is wat taai gras, dat ondanks het zout op de grond toch weet te groeien. Geen bomen, geen struiken. Wel poep van grote grazers maar zelfs geen beest te zien.
We rijden in een behoorlijk traag tempo om optimaal te kunnen genieten van de omgeving. Soms is de ondergrond voor het motor rijden wat moeilijker: rivier doorwadingen, los zand, modder, losse kiezels en stenen. Maar meestal tsjoekeren we heerlijk voor de vallei. Bakkie koffie, bammetje …
We spreken af dat we doorrijden tot een prehistorische maankalender. Geen idee wat we ons erbij moeten voorstellen, maar het klinkt goed.
Deze maankalender bestaat uit een zeer grote cirkel van wel 100m doorsnee met allerlei figuren die met stenen en keien op de grond zijn neergelegd. Terwijl we op de grond staan, kunnen we ons er geen goed beeld van vormen. En het is ook niet goed mogelijk om via een dicthtbij gelegen heuvel een goed overzicht te krjigen. Hier missen we een drone. Nou ja, dan via internet maar eens kijken wat we nou eigenlijk gezien hebben en wat het betekent.
De maankalender is ook het afgesproken punt om terug te keren. Het is imiddels al 15u. We weten nog steeds niet of we door kunnen rijden naar Gudara, waar getankt en overnacht kan worden. Dat is nog 3 – 4 uur rijden. Als we er al kunnen komen. Nog 2u doorrijden en dan moeten terugkeren betekent, dat we pas tegen 20/21u in Karakul terug zouden zijn. Zonder bv een lekke band of iets anders vervelends. De ijzige wind van gisteren begint nu ook al de kop op te steken. Weersvoorspelling is een graadje of 10 vorst met sneeuw. Overnachten in het tentje op een grote, kale, onbeschutte vlakte is geen aanlokkelijk perspectief. Dit punt in de Bartang vallei is het maximaal haalbare en het is fantastisch.
De terugweg is ook weer een cadeautje, zo mooi. Veel bergmarmotten, een kudde gemzen en een kudde Marco Polo schapen.
Tegen 18u arriveren we weer bij de homestay in Karakul. De mensen zijn hoogst verbaasd om ons te zien. En blij. We vragen of we in dollars kunnen betalen. De man tovert een brede grijns op zijn gezicht. We betalen meteen; we voelen ons nog een beetje ongemakkelijk bij de genante vertoning van deze morgen.
De homestay stinkt ongelofelijk naar de rook. Waarschijnlijk is er iets mis gegaan met de kachel. Alle ramen en deuren staan tegen elkaar open maar in het dorp waait het niet. D’r wordt wat wierook aangestoken om de rooklucht te maskeren. Niet iedereen vindt dat een verbetering.
Buiten in de zon nemen we een klein aperatiefje, totdat we voor het diner geroepen worden.
In de kamer naast de onze blijkt een feest te worden gegeven. Veel kinderen en enkele volwassenen. Het suikerfeest aan het einde van de Ramadan? Daar lijkt hetons nog wat vrvoeg voor. Een verjaardag?
Geen idee, maar rond 21u is het afgelopen en duiken wij ons mandje in.