Het heeft vannacht nog flink geonweerd en wat geregend, maar het ergste noodweer is langs ons heen getrokken. We hebben geen ontbijt meer, slechts enkele koekjes en uiteraard de onvolprezen oploskoffie.
Het plan voor de dag in de richting van Kazarman te gaan, een plaats die een paar honderd kilometer ver weg ligt.Een trip waar we waarschijnlijk twee dagen over zullen doen. Tenzij we iets verder stroomopwaarts de rivier over kunnen steken. Daarmee kunnen we veel kilioemters over de weg besparen. Op de kaart zien we geen brug maar wel een klein eindje van de over vandaan een smal pad. Dat zou ons sneller bij Kazarmn kunnen brengen, via een avontuurlijk pad. Leuk! Maar of het te doen is, is uiterst onzeker.
We besluiten naar een grotere supermarkt te rijden, daar inkopen te doen en na te vragen of die rivieroversteek en het daarop volgende pad te doen is.
Bij de supermarkt zitten een stuk of 8 mannen te praten. Stuk voor stuk al behoorlijk aangeschoten. Hoewel ze ons vriendelijk te woord staan, is er geen touw aan vast te knopen. We doen inkopen en besluiten de langere en veilige omweg te nemen.
Het weer is goed. Naarmate we verderop in het dal komen, zien we de gevolgen van het noodweer van afgelopen nacht. Grote tot zeer grote en diepe plassen, de eerste 30 km van het traject. We hebben echt geluk gehad vannacht. Via de app vernemen wedat het in NL ook noodweer is geweest.
Eenmaal aangekomen in Jalalbat nemen we de weg richting de pas: de Kaldama pas op ongeveer 3.000m. De pas is meestal van juni tot september open. We zijn er weer lekker vroeg bij. We’ll see.
De weg omhoog is prachtig. Langzaam aan krijgen we gevoel waarom we op de forums allemaal jubelverhalen over Kyrgistan lezen. Weidse vergezichten, met heel veel geplooide bergruggen. Die bergruggen lijken wel hersenen of darmen. Maar dan in de prachtigste kleuren groen en bruin. En veel bomen.
De weg gaat hoger en hoger, de haarspeldbochten steiler en steniger. Het is niet een al te moeilijke weg voor ons. Tenminste, bij deze weersomstandigheden. Sneeuw en vooral regen kan er een lastig tot onbegaanbaar pad van maken.
De weg tot aan de pas is netjes bijgewerkt. We kunnen zien dat er recentelijjk hard aan gewerkt is: steenlawines zijn netjes over de rand geschoven om de weg vrij te maken. Bovenaan ligt de sneeuw nog tot halverwege over de weg. Voor ons geen probleem. Hoe hoger we komen, des te meer bewolking er is. Maar hoe dreigend de lucht er ook uit ziet, regen en sneeuw blijft ons bespaard.
Op de pas loopt een grote kudde koeien, rustig wandelen. We halen ze voorzichtig in.
Nadat we over het hoogste punt van de pas heen zijn, dalen we in een rustig tempo. De vergezichten zijn fantastisch. En onderweg zien we ook de vele yurts die voor de komende periode worden opgebouwd.
Een eindje richting het dal is een mooie kampeerplaats, zo zien we in de app. We besluiten daar even een kijkje te nemen; als het aangenaam is blijven we er overnachten. En anders rijden we nog even door naar een volgende plek.
Op de plek zien we een lachend persoon die naar ons zwaait. Die kennen we: Lobke.
We parkeren de motor, stappen af en begroeten elkaar lachend. We drinken een kop overheerlijke filterkoffie: Ethiopische bonen. Die zak met koffie heeft Lobke van ons gehad. En wij hadden die koffie weer gekregen van … Maakt niet uit: heerlijke koffie in goed gezelschap. We besluiten hier te overnachten en gezamenlijk te eten.
We zetten onze tentjes neer, koken een maatijd en drinken nog een klein borreltje.