17 April, Het was een koude nacht in het motel. De dekens hadden hun beste tijd al gehad, net als de matrassen. Even doorbijten; tot nu toe is elke nacht weer opgevolgd door een ochtend. Zal vannacht dus ook wel het geval zijn.
We stonden op met … regen. En een beetje een humeur omdat we gisteren zo belazerd zijn. Maar ja, eenmaal paspoortgegevens bekend sta je machteloos. De afspraak met de mensen was dat we om 8u ontbijt krijgen. We geloven er niet al te sterk in.
We beginnen alvast met inpakken en op de motor. 8 Uur: geen mens te bekennen. We gaan door met inpakken. Rond kwart over acht komt ‘meneer’ naar buiten. Hij blijft op gepaste afstand maar komt niet naar ons toe. Wij hadden de hoop op het nakomen van de afspraak al opgegeven. No use crying over spilled milk.
In de regen verlaten we het terrein, op weg naar de track die we maanden geleden bedacht hadden. Ook vandaag gaat het regenen al snel over in stortregen. Jammer, alles was net een beetje droog. Maar dat zal helaas niet lang meer het geval zijn.
We sliepen net buiten Vanadzor. We rijden door het stadje heen. Al laverend om de kuilen en gaten in het wegdek heen, rijden we richting Lake Sevan. Het regent hard en harder … De weg klimt omhoog via vele haardspeldbochten. Het is weer spannend rijden. Zelf kuilen en gaten zien te vermijden in de harde regen met beslagen vizier. Daarbij rekening houdend met achteropkomend verkeer dat duidelijk geen motorrijders is gewend; links en rechts van de weg zoekend naar stukken asfalt. En letten op het tegemoetkomend verkeer dat op onze weghelft rijdt in een poging ‘hun’ kuilen via onze kant van de weg te vermijden. Bij een temperatuur die net boven het nulpunt is.
Het is druk op de weg. Veel personenauto’s en heel veel vrachtverkeer. Doordat we veel haardspeldbochten achter elkaar hebben, halen aleen de snelle bolides via binnenbochten in. Wij hangen tussen een kolonne vrachtauto’s in.
De regen gaat over in … natte sneeuw. Daar wordt het niet beter van; de natte sneeuw plakt aan ons vizier. Nu ook nog een telkens het vizier schoonmaken. Kan het nog slechter?
Opeens doemt een tunnel op, die bij Semyonovka. De tunnel is tweebaans; de tweede baan is voor het tegemoetkomend verkeer. Ook heeft de tunnel geen ventilatie. Niet ademhalen is geen optie, dus straks maar even flink hoesten. De tunnel is donker en verlicht met lampen die slecht licht geven.
Het tegemoetkomend verkeer heeft sneeuw op de ruiten!!!! We komen de tunnel uit en de wereld is wit. Een dik pak sneeuw valt naar beneden. Het kon inderdaad nog slechter. Daar zitten we dan, drie dappere reizigers die het stuk voor stuk flink benauwd krijgen. De enige manier om hier uit te komen is door te rijden op een dik besneeuwde weg. Stoppen voegt niets toe.
Gelukkig zit voor ons een zware vrachtwagen die niet heel hard kan. En achter ons rijdt ook een grote vrachtwagen. Vooralsnog weinig kans om van achteren aangereden te worden door een snelle bolide. Totdat ook de vrachtwagens de auto voor ons beginnen in te halen.
Dat is voor ons het moment te stoppen. Dat kan al heel snel. We spreken af dat we zsm een motel/hotel opzoeken, ook al is het pas 11u. Binnen 10 minuten staan we voor een hotel. Een aardige dame komt naar buiten. Met handen en voeten spreke we een prijs af. Via Google Translate herhalen we even de afspraak die we denken te hebben gemaakt. Het klopt.
In plaats van het strand aan Lake Sevan zijn we gestrand aan Lake Sevan. Groot verschil. Met alle natte zooi achter de dame aan naar boven waar we een grote kamer krijgen toebedeeld. Samen met een straalkacheltje dat de kamer net vorstvrij kan houden.
We pakken onze zooi uit, hangen het uit en pakken onze bagage. De dame komt nog een bakkie Turkse koffie brengen die we met smaak drinken.
De kamer heeft binnen een paar minuten de aanblik van een uitdragerij. Overal ligt en hangt druipend goed. Maar we zitten droog en zijn blij met de genomen beslissing, buiten sneeuwt het onafgebroken door.
Rond drie uur wandelen we een kwartiertje naar het centrum van Sevan. Inmiddels is het even droog. Zo lopend hebben we tijd om de omstandigheden eens goed in ons op te nemen. Het is een grauwe sfeer. De bouwstijl is Russisch, grijs, haveloos en sfeerloos. Slecht onderhouden flats die nagenoeg tegen elkaar zijn gebouwd. We lopen door een straat vol gaten waar de laverende Zastava’s en Lada’s passeren. Toch spotten we ook een Porsche Cayenne en een Bentley. Uiteraard zijn deze nieuwe en moderne bakken een uitzondering, maar toch.
De supermarkt die we bezoeken is redelijk modern met een uitgebreid assortiment. We kopen noten die voor ons worden afgewogen , brood, water en blikjes vis waarvan het niet heel duidelijk is welke vis het betreft. Veel sterke drank in de schappen, menig Nederlandse slijterij heeft niet zo’n collectie. Westerse artikelen zijn er ook. Pringles, O’lays chips, Coca Cola en Fanta. Dik aan de prijs maar het is er. We worden met aandacht bekeken en gevolgd door het personeel, het lijkt er op dat ze weinig buitenlanders zien. Ook buiten worden we nagestaard.
We zijn net voor de volgende stortbui weer binnen.
We koken onze eigen avondmaal, dat we al een paar dagen meeslepen. De pot bestaat uit pasta met tonijnsaus. Eigen receptuur waar Joop Braakhekke nog een puntje aan kan zuigen. We koken op de galerij en kunnen binnen no-time in onze eigen kamer aan tafel. Glas wodka erbij en een kop koffie na. Mens wat kun je met weinig blij zijn.
De motoren gaan op slot en worden in het zicht van de nachtwaker geparkeerd. We werken nog wat aan het blog, checken het weer voor morgen (regen voor de verandering) en maken een plan. We rollen de slaaapzakken maar uit want de kamertemperatuur lijkt omgekeerd evenredig met de dikte van de dekbedden……..