18 April, Als het niet gaat zoals je denkt
Voor deze reis zijn een aanzienlijk aantal planningsbijeenkomsten geweest. De te volgen route was steeds een flink agendapunt. Je wilt tenslotte wel langs interessante plekken en voor sommige landen is er een noodzaak tot het aanvragen van een visum. Zo kom je dan tot een reisschema.
Nu zijn er wat hobbels te nemen.
De visumaanvraag voor Turkmenistan is er tijdig uit gegaan maar door ons onbekende oorzaak hebben we nog geen fiat om door Turkmenistan te reizen. We mailen momenteel met de Turkmeense consul in de Benelux. Blijft vooralsnog vaag.
Turkmenistan is wel een sleutelpassage als we via Iran naar het noorden willen. Het alternatief is om vanuit Iran, via Azerbeidzjan een boot vanuit Bakoe naar Uzbekistan te nemen. Vanwege vaak lange wachttijden, soms meerdere dagen, heeft dit niet onze voorkeur.
Een andere mogelijke hobbel. Verschillende bronnen melden dat Iran haar grens dicht heeft gezet voor motoren van meer dan 250cc. Wij rijden allen op zo’n motor van meer dan 250cc……
Deze regel was ooit ingesteld doch werd niet gehandhaafd. Tot een paar dagen geleden dan…Helemaal duidelijk is het dus niet.
Mochten we geweigerd worden zit er niets anders op dan naar Azerbeidzjan te reizen en de bootoptie te kiezen. Ook dat is niet eenvoudig want de grens tussen Armenië en Azerbeidzjan is gesloten, zijn geen vrienden van elkaar.
Dat betekent dan dat we Armenië wederom volledig moet doorsteken naar Georgië. Dat betekent dat we de route die we momenteel volgen in tegengestelde richting nogmaals moeten rijden.
Nu de beslissing nemen om Iran op voorhand te laten vallen en naar Bakoe te rijden lijkt ook weer voorbarig. Mocht er achteraf van het verhaal van de ban op zwaardere motoren niets te kloppen missen we een aanzienlijk en interessant deel van de reisroute.
Maar dan. Erik checkt de ADAC website. De ADAC, toch wel een zeer vooraanstaande organisatie meldt op haar website dat Iran motoren van meer dan 250cc in de ban doet. Met ander woorden Iran moeten we laten vallen? We twijfelen nog een beetje. Maar na het telefonische contact met Hossein (www.overlandtoiran.com) is de zaak klip en klaar. Iran is 100% een NO GO!
Tijd om de alternatieven uit de kast te trekken……….
We steken noordwaarts richting de grens met Georgië. Tbilisi is ons doel. De track die we in de sneeuw reden is nu een stuk vriendelijker. Het stuk tot Vanadzor lijkt een stuk korter dan de dag ervoor. Van daaruit rijden we via een nieuwe route naar de Georgische grens. De weg is voor een gedeelte nieuw, vlot doorrijden via lekkere bochten. Weinig overig verkeer.
Dan houdt het comfort ook ineens weer op. Kuilen en laveren. Veel Russische invloed is hier zichtbaar. Deels ingestorte en in onbruik geraakte fabrieken ontsieren de omgeving. Wegwerkzaamheden zonder schijnbare activiteit. Langs een rivier rijdend lijkt het dal in het niets te eindigen. Langzaam kruipt de weg omhoog en naderen we de grens met Georgië. We tanken voor de laatste Armeense DRAM’s in de grensplaats en geven ons over aan de grillen van grenswachten. In tegenstelling tot de verwachting passeren we nu redelijk vlot de grenzen. Blijft een dingetje op de motor. Paspoort, rij- en kentekenbewijs moeten 4 keer opgediept worden. Grenspolitie en douane laten aan beide kanten hun ma ht gelden. Motor uit, helm af, handschoenen uit, papieren pakken en afgeven, wachten, wachten, papieren weer in ontvangst nemen en opbergen, helm op, handschoenen aan en even verder het riedeltje weer herhalen.
De douanier aan de Georgische kant wil alleen zijn Engels maar even oefenen lijkt het. Aan Erik en Roel vraag hij of Marco nog iets aan te geven heeft en verder wil hij weten wat we allemaal meevoeren. Hij vindt ‘t machtig interessant, lijkt onder de indruk en wenst ons een goede reis.
Dat gaat het vlot naar Tbilisi. De camping hebben we op de Garmin geprikt dus dat is ook snel gepiept. Denken we. Na een kleine twee uur en een paar stressvolle kilometers in Tbilisi-stad (spitsuur) staan we op het punt waar de camping zou zijn. Het personeel van het dierenasiel ter plaatste kijkt ons met grote vraagtekens aan. Camping? In Tbilisi? Ze helpen ons nog aan een telefoonnummer (van de alarmcentrale, doen we dus maar niet) maar daar houdt het bij op. Ook twee andere campings uit het Garmin adressenboek blijken geen kampeerterrein. Het wordt donker en we besluiten een goedkoop hotelletje te pakken. Dat serveert geen ontbijt en de kamers zijn ook per uur te boeken….. De ongeïnteresseerde medewerker overhandigt ons twee kamersleutels.
Het eveneens ongeïnteresseerde kamermeisje kijkt geobsedeerd op haar telefoon terwijl de iets te luide televisie geluid de kille ruimte in pompt. Tegen middernacht sterven de intieme en minder intieme geluiden die de dunne muren eenvoudig passeren uit.