2 mei
Soms is opstaan een crime. Vandaag is het verrukkelijk. We hebben allemaal goed geslapen, de knie van Roel gaat weer stuk beter. Het zonnetje schijnt, we genieten van het opstaan, ontbijten en inpakken. We rijden naar Nukus, de hoofstad van de autonome republiek Karakalpakstan binnen Uzbekistan. Deze republiek heeft een eigen taal, eigen regering, eigen volkslied en vlag. En valt toch binnen Uzbekistan. Karakalpakstan is van oudsher een nomadenvolk met veeteelt. Uzbekistan is gebaseerd op een volk van landbouwers.
De rit erheen gaat over wegen zoals we dat inmiddels normaal vinden.
Eenmaal aangekomen in Nukus willen we eigenlijk graag als eerste tanken. Erik en Marco rijden naar een tankstation om te vragen of ze benzine hebben en welk octaangehalte dit heeft. Roel blijft aan de weg staan en wordt aangesproken door een chauffeur: Wilt u tanken? Volg mij maar.
Roel roept ons en wij volgen ongeveer een kwartier deze man. We hebben geen idee waar hij ons heen brengt, we volgen hem zoals aangegeven. Hij brengt ons naar een tankstation, stapt uit, groet ons hartelijk en gaat er weer vandoor.
We gooien onze tanks vol, samen met de extra zakken waar we nog 10L extra benzine in kwijt kunnen.
Na het tanken rijden we verder Nukus in, op zoek naar een plek om te overnachte. Campings zijn er niet, dus wordt het een hotel. Nukus is erg duur in vergelijking met alles wat we tot nu toe gewend zijn. $25 tot $50 per persoon incl ontbijt voor een zeer nette kamer is naar Nederlandse maastaven niet duur. Maar met dit soort prijzen kunnen wij onze reis niet volhouden. Er zijn ook hotels die voor ons geen plek lijken te hebben, maar wel voor gasten die er niet verreisd uitzien. En geen motor rijden. Uiteindelijk komen we uit bij hotel Nukus, waar we een driepersoons kamer in het souterrain kunnen krijgen voor $12 pp per nacht. Inclusief ontbijt, dat dan weer wel. We nemen de ruime maar wat armoedig aandoende kamer. Marco voelt het matras en besluit op zijn eigen matje te gaan liggen.
We besluiten een ommetje door de stad te maken: er is veel te zien. Erik besluit terug te keren naar het hotel en even te rusten. Marco en Roel gaan op zoek naar een reader voor memory-cards en een extra geheugenkaartje. We komen bij een MyCom-zaak en vragen naar de gewenste spulletjes. Gelukkig staat er iemand achter de toonbank die Engels spreekt. Hij vertaalt onze vraag naar de winkelier en ze beginnen te zoeken. En komen met een usb-reader. “Kadootje van de winkelier”, zegt de jongen achter de toonbank. OK, wat aardig. En verkopen jullie dan ook geheugenkaartjes? Nee, zegt de jongen. Maar ik weet wel een winkel waar ze dat wel verkopen. Kom maar even mee. We gaan naar buiten en de jongen loopt naar zijn auto. Roel en Marco kijken elkaar aan: vooruit. Laten we dat maar doen,. Hij rijdt 15 minuten en stopt voor een winkel. We gaan naar binnen en ze hebben inderdaad een kaartje, De jongen [Timur] staat erop deze kaart te betalen. We protesteren maar dat heeft geen zin. Timur heeft inmiddels al afgerekend. We stappen in de auto en timur neemt ons mee naar een hypermodern loft-cafe. Daar drinken we heerlijke thee. Hij biedt ook aan samen met hem de keuken te proberen maar dat slaan we beleefd af. We hebben Erik immers nog in het hotel; we willen graag weten hoe het met hem gaat. Timur rekent af en brengt ons terug naar het centrum. Voordat hij ons bij het hotel afzet, neemt hij ons mee naar een souvenir-winkel. Daar koopt hij drie traditionele petten en drie miniatuur-schilderijtjes voor ons. Tegenstribbelen helpt niet. Timur brengt ons vervolgens naar ons hotel en vraagt wat we morgen gaan doen. Wji geven aan naar het museum te willen gaan. Hij vindt dat een goed plan; Nukus heeft een prachtig museum. We spreken rond 13u af om dan met elkaar te lunchen in cafe Cinnamon, nadat wij naar het museum zijn geweest.
Timur brengt ons vervolgens naar ons hotel en vraagt wat we morgen gaan doen. Wji geven aan naar het museum te willen gaan.
Hij vindt dat een goed plan; Nukus heeft een prachtig museum. We spreken rond 13u af om dan met elkaar te lunchen in cafe Cinnamon, nadat wij naar het museum zijn geweest. Roel en Marco gaan het hotel in en pikken Erik weer op. We gaan niet dineren; we hebben zeer uitgebreid geluncht. We drinken nog een biertje, knabbelen een nootje en gaan naar bed.