4 Mei
We vertrekken ‘s morgens van Nukus naar Khiva. Door de uitgebreide kennismaking met Timur en het prachtige museum is Nukus een stad die we niet snel zullen vergeten.
We rijden via de rijksweg in Oezbekistan. We zitten nu heel dicht bij Turkmenistan, dus er is eigenlijk geen kans om de rijksweg te vermijden; er liggen gewoon geen andere wegen. De rijksweg is niet specifiek heel mooi, maar heeft wel een goed wegdek.
Vanaf de rijksweg kunnen we Turkmenistan zien liggen. We denken zo min mogelijk aan het feit dat Iran en Turkmenistan van de lijst zijn geschrapt.
Het begin van de dag rijden we in een landschap met bomen. Gaandeweg de dag verdwijnen de bomen uit het beeld en komen we in een soort steppe-landschap. Het ziet er een beetje uit als het landschap in Kazachstan. Alleen is de heerlijke reuk niet aanwezig. In Kazachstan ruikt de steppe naar een combinatie van thijm, munt en oregano met een zweem van eucalyptus. Een heerlijke, zachte geur. Helaas, tijdens dit traject geurt het niet. Wel ruiken we regelmatig de walmende diesel van een enkele vrachtwagen.
We rijden vervolgens door op de provinciale wegen. Vandaag een bijzondere dag: een hele dag wegdek van goede kwaliteit. Desondanks rijden we waakzaam; je weet nooit wanneer een traject met gaten en kuilen begint.
Over deze dag vallen verder geen bijzonderheden te vermelden, behalve dat Khiva een trolleybus heeft. Naast de overvloed aan gele taxi’s en mini-busjes die mensen vervoeren. Wel bijzonder, om zo midden in Oezbekistan opeens een trolleybus te zien rijden; een nagelnieuw exemplaar dat zo uit Arnhem zou kunnen komen. Als de bovenleiding eenmaal aangelegd is.
Xiva is beroemd om haar moskee en de ommuurde oude stad. Daarnaast zijn er nog veel oude, gerestaureerde gebouwen.
We struinen wat hotels af, op zoek naar een geschikte accommodatie. Pingelen over de prijs is hier niet per se noodzakelijk. We hebben niet het gevoel dat de hoteliers eerst flink wat bij de prijs van de kamer opdoen om vervoglens in de onderhandelingen daar iets van weg te kunnen geven. Het is echter lastig om een hotel te vinden; op de een of andere manier is het hoogseizoen opeens losgebarsten. Veel is vol. We vinden een kamer in een hotel maar eigenlijk vinden we die wat duur. Erik blijft even bij het hotel achter als vorm van reservering. Terwijl Roel en Marco nog even verder zoeken. Die vinden een B&B voor een veel betere prijs. We nemen hartelijk afscheid van de eerste hotelier en installeren ons in het B&B. Daar worden we hartelijk ontvangen met een lichte lunch van uiteraard thee, wat brood met beleg, wat tomaten en komkommer en wat zoetigheden. De motoren mogen op de binnenplaats worden neergezet. Dat is nog wel even spannend omdat de daarvoor vier traptredes op moeten rijden.
We installeren ons in de kamer, frissen ons wat op en verkleden ons. We gaan de stad in. Een prachtige oude stad die bruist van het leven. Vandaag is het blijkbaar een feestdag: de herdenking van het einde van de tweede wereldoorlog.
Er is een orkest met soldaten. Wij zouden het een dweilorkest noemen. Vanwege de muziek en de sfeer, niet vanwege de soldaten. Ze maken lekker makkelijke dans/hosmuziek en zowel de agenten als andere officials maken er een feestje van.
We dwalen al fotograferend door de stad en komen de prachtigste zaken tegen. Een koperslager, een demo buikdansen, prachtige doorkijkjes en … een restaurant met een prachtig terras in de schaduw. We pakken de gelegenheid en drinken een biertje. We lopen nog wat door de stad en komen opeens weer het Russische gezelschap met schilders tegen. Zij nodigen ons uit voor het avondeten: traditionele Plov en shajsliek. Of schashliek. Of hoe dan ook: maar wel erg lekker.
We nemen voor de zoveelste keer hartelijk afscheid van de Russen. De kans dat we hen nogmaals tegenkomen is klein omdat zij richting Tashkent afreizen. Daar hebben ze over enkele dagen een expositie, Wij gaan straks richting Samarkand; een stuk zuidelijker gelegen. Tashkent staat, als supermoderne stad, niet op ons verlanglijstje. Wij gaan voor de oudheid en de zijderoute.