Gisteren kwamen we in het hotel aan en dachten we: dat kan nog wel eens druk worden. Het hotel/guesthouse ziet er volledig voorbereid uit om grote groepen gasten te ontvangen. Om wat rust voor Erik te zoeken, besloten we om een eigen kamer te nemen en niet naar een grote slaapzaal met 10 bedden te gaan. Dat was achteraf niet nodig: we blijken de enige gasten.
We frissen ons wat op en gaan naar de tuin voor het ontbijt. Worstjes, rijst en een heerlijke saus van ingedikte tomaten en ui. Marco is thuis nogal van de traditie ‘elke morgen twee boterhammen met jam’ en begint langzaam het hartige ontbijt te waarderen. We laten het ons goed smaken.
De chef van het hotel wil graag in lokale munt betaald worden en biedt aan om dollars te wisselen tegen een gunstiger koers dan de officiele koers. Daar maken we graag gebruik van en Roel stapt bij de man in de auto. Zij rijden wat door de stad en bij een flatgebouw stopt hij. Roel wordt gevraagd de dollars af te geven en in de auto te blijven zitten. Het doet een beetje schimmig aan maar blijkbaar werkt het op die manier.
De hotelbaas komt terug met de lokale munt; inderdaad ingewisseld tegen een gunstige koers. We betalen de overnachtingen [we zullen nog een nacht blijven] en hebben even tijd voor onszelf. Om 11 uur worden we bij ene Aziz verwacht, eigenaar van een van de weinige motorwerkplaatsen in Tadjikistan. We gaan onder andere de motorolie wisselen dus de motor moet lekker warm zijn. We rijden met veel bravoure door de stad; laten de motor even lekker draaien. En een beetje rijwind is ook wel lekker, het is al behoorlijk warm aan het worden.
Aangekomen bij Aziz blijkt dat er binnen slechts aan 1 motor tegelijk mag worden gewerkt. Een beetje een tegenvaller; nu moeten 2 man buiten sleutelen in de volle zon en bij een temperatuur die om 11 uur al rond de 32 graden ligt. Niet zeuren: wekenlang in de kou en de regen gekeken en uitgekeken naar warmte. Hebben we eindelijk warmte, dan nou ook geen gezeik.
Olie wordt gewisseld en basale zaken worden nagelopen en aangepast.
Tegen 14u zijn we ongeveer wel klaar en gaan we nog even met Aziz rondom de kaart van Tadjikistan zitten. Een van de grote wensen naast het bezoeken van Iran is het doorkruisen van de Bartang vallei. Dat is een prachtige, grote vallei [hemelsbreed zo’n 175 km]. Wij zijn van plan deze vallei door te reizen, te beginnen vanaf het dorp Rushan. Als we de vallei eemaal door rijden, komen we uit op de Pamir Highway. Deze weg is de grens met Afghanistan. De Pamir Highway is een soort toeristische trekpleister; mensen vliegen in en laten zich dan in een Jeep of andere 4×4 auto over deze highway stuiteren. De Pamirs vormen een knooppunt van gebergtes waar ook de Himalaya onderdeel van is. Extreem hoog en ruig. Onderhoud aan de wegen in deze gebieden is een logistieke nachtmerrie en onze ervaringen tot nu toe is dat er vele goede initiatieven zijn om de wegen te herstellen. We hebben eigenljik nog geen afronde initiatieven mee gemaakt. Vaak zien we materieel staan of is zand/grind in bergjes langs de weg gestort. Heel soms ook al onregelmatig over de weg verspreid. Mocht een deel van het wegdek trouwens ooit gereed zijn, dan is dat binnen de kortste keren weer kapot door het extreme weer [-20 tot +50 graden], lawines en landverschuivingen, heel veel zwaar vrachtverkeer, voortjakkerende 4×4 auto’s en natuurlijk drie lichte motorfietsjes uit HollandTerug naar Bartang: Aziz weet te vertellen, dat deze vallei is afgesloten. Zware sneeuwval heeft ervoor gezorgd dat de vallei bij Gudara [een berg van bijna zesduizend meter] is afgesloten door zware sneeuwval. D’r ligt ongeveer anderhalve meter sneeuw op de weg. Bij gunstig weer is de vallei op zijn vroegst in juni weer open. Tenzij blijkt dat onder de dikke laag sneeuw ook nog wat rotsblokken zijn verschoven die de weg blokkeren.
Het open en gaanbaar houden van belangrijke, doorgaande wegen heeft natuurlijk prioriteit. Het vrij maken van een lokale weg door een vallei heeft geen enkele prioriteit. Dorpsbewoners zijn gewend dat ze het zelf moeten uitzoeken. Met ezeltjes en lopend worden de meest belangrijke zaken wel gehaald. Tot de weg weer vrij is.
We balen er wel van maar ‘t is de natuur: niks aan te doen. We besluiten toch af te reizen richting Bartang vallei. Het is trouwens de enige weg die we kunnen rijden, tenzij we nogmaals door de Anzob tunnel terug willen rijden naar het noorden. Dat staat ons geen van drieen aan: naar het zuiden dan maar.
We pakken ons boeltje in en vertrekken richting hotel. Daar wacht de eigenaar en gaan we met elkaar Lagman maken. Nog steeds geen andere gasten, trouwens. Een recept met lamsvlees, ui, knoflook, bouillon, pepertjes, en veel verschillende kruiden. Normaal gesproken gaan er ook aarappelen in, maar nu wordt dat vervangen door heel fijngesneden radijs. Anders bindt het gerecht veel te veel. We snijden, kruiden, pellen en geinen dat het een lieve lust is. Onder de bezielende leiding van de baas. Zelf maakt hij nog even verse pasta en snijdt die tot spaghetti.
Zelf maakt hij nog even verse pasta en snijdt die tot spaghetti.
De boel staat heerlijk te prutten op een vuurtje. Totdat we geroepen worden om aan tafel te gaan. Er is gedekt voor drie personen. Wij hadden aangenomen dat we met elkaar zouden eten. Nee, de familie respecteert de Ramadan en houdt zich daar aan.
De boel staat heerlijk te prutten op een vuurtje. Totdat we geroepen worden om aan tafel te gaan. Er is gedekt voor drie personen. Wij hadden aangenomen dat we met elkaar zouden eten. Nee, de familie respecteert de Ramadan en houdt zich daar aan.
Wat een ontzettend lieve mensen. Doen alles om het ons naar de zin te maken. Terwijl ze vasten staan ze met ons in de keuken de heerlijkste dingen te maken; zelf mogen ze nog niets eten of drinken tot de zon onder is. Het eten is verrukkelijk; Lagman is niet voor niets samen met Plov een van de favoriete gerechten van de Tadjieks.
Na het eten doen we niet zo veel meer. Beetje uitbuiken en wat kletsen met de baas. Rond 8u verschijnt er opeens een Rus: Denise. Hij toert in zijn eentje op een dikke BMW vanuit Rusland door enkele Stan-landen. We kletsen wat met elkaar, totdat we naar bed gaan.
