De nacht heeft wat regen over ons uitgestort. Door de stevige wind waaien de tenten tijdens het ontbijt droog en kunnen we ze als zodanig inpakken. Nauwlettend bekeken door deze nieuwsgierige bewoner.
Langs de route naar de hoofdweg rijden we nog even langs Mathieu en Agathe. Zij hebben net als wij het plan om de Bartang in te gaan dus we gaan elkaar zeker weer zien.
De weg die steeds de rivier als landsgrens tussen Tadjikistan en Afghanistan blijft volgen is van opvallend goede kwaliteit. Op het strakke bochtige asfalt rijden we met een slakkengang om te kunnen genieten van het uitzicht. Als op enig moment de asfaltkwaliteit drastisch afneemt en we de regenbuien voor ons in het dal zien wordt het tijd voor een regenpak.
Op de volgende 90 kilometer hebben we geen oog meer voor de omgeving en zijn slechts bezig om de gaten in het wegdek te omzeilen. Als we gaan tanken wordt eerst de aggregaat even opgestart. Onder oorverdovend lawaai, er zit geen demper op het apparaat tanken we. Uiteraard gadegeslagen door weer een horde kinderen.
Als we Rushan binnenrijden is het druk met mensen in de straten. Is het een feestdag? We worden uitermate vriendelijk begroet door de bevolking. Als Roel later aan een goed Engels sprekende man vraagt naar de drukte op straat blijkt dat de grote werkloosheid in dit deel van het land daarvan de oorzaak te zijn. Triest. Maar opvallend hoe voorkomend en geinterresseerd ze dan toch weer op ons toeristen reageren.
Ineens blijken ook de vrouwen heel open in het contact met ons . Waar in andere gebieden alleen mannen en kinderen zwaaien of met ons in gesprek komen doen hier de vrouwen veel gelijkwaardiger mee aan het sociale verkeer. Ook daarin worden de verschillen in de regio’s duidelijker.
We moeten verschillende kleine winkels af om onze mondvoorraad aan te vullen. Als Marco en Erik lachend een winkel uitkomen met rinkelende flessen in een opvallende blauwe plastic zak is ook de bier en wodkavoorraad weer op peil. Wel verkopen maar niet teveel laten zien die drank…..
De eigenaar van de winkel toont ons ook nog een foto van hemzelf met een enorme lammergier. We moeten meekomen want het beest hangt ergens in de tuin. Roel snelt naar zijn motor om de camera te grijpen, Marco is al achter de baas aan.
In de tuin onder de overkapping hangt met uitgespreide vleugels de enorme opgezette gier. Meer dan 2 meter spanwijdte. De wijze van prepareren is waarschijnlijk niet helemaal gelijk de westerse. De geur van het beest doet je de adem stokken. Snel een foto en dan wegwezen.
We zijn nog niet klaar. In zijn restaurant heeft baas nog een enorme ramskop. Ook die moeten we zien. Zijn vrouw lijkt het tafereel enigszins gelaten te aanschouwen als we gedrieën te trap opgaan. De kop met de hoorns zijn inderdaad indrukwekkend.
Zijn restaurant is dicht. Ramadan. Of wij ook aan de ramadan meedoen. We ontkennen. Zijn duim gaat omhoog, hij lijkt ook alleen voor de bühne zijn zaak gesloten te hebben.
Als we even later in het restaurant aan de overkant proberen brood te kopen blijkt dat helemaal vol te zitten met eters. Hoe zit dat nou weer dan? Ramadan toch?
Marco is uit zijn 25 jaar oude kampeerbroek gescheurd dus gaan we naar de bazar voor een nieuwe. De marktverkoopsters zijn erg vriendelijk, sprekend samenleven beetje Engels. Lachen. Voor 70 Somoni, ongeveer 7 euro staat Marco even later met een mooie Adidas broek, Made in China, weer buiten.
We rijden een stuk de Bartang vallei in en komen aan bij een kampeerplek.
Kort gras, grote keien, vlak, onder schaduwrijke bomen en aan een bergbeek. Prachtig. Het lijkt een aangelegde tuin. We hebben alleen even te wachten op de 150 geiten die het onderhoud aan de grasmat op zich hebben genomen.
Als de herders na een uurtje de kudde verder de vallei in drijven nemen wij de plek van de geiten in. Even wat geitenkeutels aan de kant geveegd en snel staan de drie tentjes.
Stoeltjes uitgeklapt, bierflessen in de beek, bakkie thee en weer eens genieten van het berglandschap. We doen de was in de bergbeek en wassen ook onszelf in het kristalheldere en ijskoude water. Heerlijk in het zonnetje.
De rust wordt enigszins onderbroken door twee NL Toyota landcruisers met die hebben besloten ook hier hun kamp op te slaan. Doordat de plek niet heel groot is staan we vrij dicht op elkaar. We worden beleefd kort begroet en hebben uiteindelijk geen last van elkaar.
We eten een heerlijke pastamaaltijd en genieten van het ijskoude bier.
Later voegen ook Agathe en Mathieu (Instagram: wecangoanywhere) hun Landrover erbij. Ze komen even buurten. De fles wodka wordt rondgedeeld. Kort na zonsondergang zoeken zij hun daktent op. Ook wij zoeken in de snel fris wordende avond het dons van de slaapzak op.