We worden wakker en staan rustig op. We ontbijten met uitzicht op Afghanistan. We pakken ons boeltje in en vertrekken. Het hele ochtend rijden we op supernetjes asfalt, zoals we ons dat van thuis kunnen herinneren.
Het voordeel van glad asfalt is dat we een groot deel van onze aandacht aan de omgeving kunnen besteden. Tegemoet komend verkeer blijft aan de eigen kant van de weg. Geen angst om de motor te crashen in kuilen. Geen angst voor glijpartijen wegens modder en water. Gewoon: toeren. En veel aandacht voor de omgeving. En en leuk praatje met de twee Spaanse fietsers, onderweg van Indonesië naar huis. Op de foto hieronder links onderin nog te zien.
We rijden in een slakkegangetje van 40 – 50 km per uur. Onderweg stoppen we om een bakkie koffie te zetten en tjoekeren, genietend van de omgeving, rustig door. Een fantastische vallei om doorheen te rijden.
Opvallend zijn wel de borden waarop gewaarschuwd wordt de berm niet te betreden in verband met landmijnen. De borden zien er nog redelijk nieuw uit, maar staan maar af en toe langs de kant van de weg. Zijn het nieuwe borden voor mijnen uit oude tijden, of zijn er recent ook nog mijnen gelegd? En liggen die mijnen alleen in de buurt waar die borden staan? Of langs de gehele weg? We weten het niet en nemen de waarschuwing ter harte. We betreden het hele traject de bermen niet.
Dorpen uit Tadjikistan en Afghanistan liggen beiden tegen de rivier en dus ook tegen de grens aan gebouwd. De rivier vormt de natuurlijke grens tussen beide landen. We spreken enkele mensen en die geven ook aan dat zij in deze streek het gevoel hebben Pamir te zijn ipv Tadjiek of Afghaan. Ze spreken ook allemaal Pamirs. Rusland en het Westen hebben in het verleden besloten die landsgrenzen dwars door de volkengrenzen heen te trekken. Daar was niks democratisch of socialistisch of communistisch aan. Gewoon machtspolitiek.
In de regio groeten de mensen langs de kant van de weg. Kinderen, vrouwen en mannen.
Hardstikke leuk en we voelen ons enorm bevoorrecht dat we hier mogen rijden. Het frappante is dat mensen langs beide kanten van de weg groeten, dus ook de Afghanen. Soms is de overkant van de rivier 100m van ons vandaan, soms maar 15 meter. Maar altijd gescheiden door een zeer snel stromende, woeste rivier. Het zwaaien door en naar de Afghanen voelt heel prettig: we zijn allemaal maar gewone mensen. Ook aan de overkant wonen mensen die hard moeten bikkelen voor het dagelijks bestaan, die hun kinderen naar school sturen of met kuddes de bergen in. Die trouwen, kinderen krijgen, ziek worden en misschien weer beter. Gewone mensen, net als wij.
Tegelijkertijd geeft het zwaaien naar en met de overkant een beetje het gevoel van de Berlijnse Muur. Een van beiden is vrij en de ander is op de een of andere manier niet vrij. En dat alles ingegeven door politieke belangen.
Na een uurtje of drie is het mooie asfalt op en komen we op de normale weg. Dat betekent dat we weer zeer geconcentreerd moeten rijden en minder aandacht kunnen hebben voor de omgeving. Opeens moeten we even stoppen. Een vrachtwagen blokkeert de helft van de weg. Die vrachtwagen was door midden gebroken. Een truck met oplegger waarvan de oplegger vlak bij de bevestiging aan de truck door midden was gebroken. We vermoeden dat de truck te zwaar beladen is geweest en te vaak/te lang over zeer slechte wegen heeft gedenderd. Ergens gaat alles uiteindelijk kapot. En hier bel je geen ANWB. Of je verzekeringsmaatschappij. In Tadikistan is geen verzekering. Hier bel je je familie en je vrienden. Die komen je helpen. Er stond dus er al een andere vrachtwagen achter de kapotte geparkeerd en was men handmatig de lading dozen aan het overladen.
Dat was ook niet helemaal goed gegaan, een deel van de lading lag naast de nieuwe vrachtwagen. Hoe ze die kapotte vrachtwagen hier ooit weg kunnen krijgen in dit desolate gebied … Wij komen niet verder dan afzinken in de riiver of de krijgsmacht bellen en vragen om met een vrachthelicopter even langs te komen. Geen van beiden blijkt de oplossing. De volgende morgen zien we de vrachtwagen in een dorp staan. We vermoeden dat de oplegger en truck ‘s nachts langs de kant van de weg weer aan elkaar is gelast. En op eigen kracht het volgende dorp heeft bereikt, klaar voor een nieuw transport.
We rijden door tot een uur of vier, op zoek naar de kampeerlocatie uit de app I-Overlander. Dat zou een plekje moeten zijn ergens wat verder van de weg af, in de bocht van de rivier. Vlak bij een van de vriendschapsbruggen, bruggen die Tadjikistan en Afghanistan met elkaar verbinden. De vriendschap lijkt nog wel wat warmer te kunnen, gezien de vele versperringen die ervoor zorgen dat wij niet zo maar aan de overkant kunnen komen om vrienden te maken.
We vinden de plek en maken een kampement. We zetten onze tenten in de luwte van enkele grote rotsblokken; de wind komt met hoge snelheid de bocht door zeilen. WeWe koken de zoveelste overheerlijke eenpansmaaltijd. We moeten wel, want we hebben maar een pan bij ons. Verrassend hoe een maaltijd met de pasta, een blik doperwten, soms ook een blikje mais, ingeblikt rundvlees en tomaten/peper pasta toch elke keer weer net even anders en nog lekkerder dan de vorige keer smaakt. Al lachend besluiten we deze maaltijd thuis nog een keertje te maken en die aan familie en vrienden voor te zetten. Kijken of die ook zo enthousiast reageren. Of zou het toch door het fantastische uitzicht zijn, dat willekeurig welke maaltijd hier geweldig smaakt koken de zoveelste overheerlijke eenpansmaaltijd. We moeten wel, want we hebben maar een pan bij ons. Verrassend hoe een maaltijd met de pasta, een blik doperwten, soms ook een blikje mais, ingeblikt rundvlees en tomaten/peper pasta toch elke keer weer net even anders en nog lekkerder dan de vorige keer smaakt. Al lachend besluiten we deze maaltijd thuis nog een keertje te maken en die aan familie en vrienden voor te zetten. Kijken of die ook zo enthousiast reageren. Of zou het toch door het fantastische uitzicht zijn, dat willekeurig welke maaltijd hier geweldig smaakt?
Borreltje Vodka uit Tadjikistan [ogen dicht om de pinda’s erbij te bedenken] en naar bed.
