Blog

Vanaf het begin hebben wij onze GPS de route laten registreren op een site.

Dat kunnen jullie hier zien.

Veel plezier.

12 April ‘s Morgens rond 4 uur gewekt door de buren die de ballonvaarten organiseren. De auto’s worden gestart en warm gedraaid. Over en weer wordt luid geroepen. Geen idee wat er geroepen wordt, maar hallo … Het is VIER UUR in de ochtend. Voor Roel maakt het allemaal niet zo veel uit; hij heeft heerlijk geslapen op zijn gerepareerde matje.

Tegen kwart voor vijf (!) vertrekt de laatste auto en keert de rust weer. Marco lag al die tijd toch gespannen te luisteren of hij alsnog geroepen werd omdat er een plekje vrij was. Nee dus.

Roel en Erik gaan rond 6u naar een berg om de opkomst van de zon en het opstijgen van de ballonnen te zien. Wat een tegenvaller.

Er wordt slechts 1 ballon uitgepakt waar de ventilatoren in gaan blazen. Na korte tijd geven de ballonvaarders het op. De wind schijnt wederom te hard te zijn. Alle ballonvaarders en toeristen keren onverricht weer huiswaarts. Rond half zeven weer een hoop herrie van de terugkerende auto’s en busjes. Roel en Erik blijven nog wat langer om foto’s te maken. Marco heeft in de tussentijd zijn wasje gedaan en uitgebreid onder de douche gestaan.

Rond half acht wordt er ontbeten en besloten om eerst wat werk aan de motoren en de tent van Marco te doen. Het weer is uitstekend en zon schijnt er lustig op los.
Banden weer op spanning, olie en koelvloeistof gepeild. Zijstandaard van Erik onder handen genomen. Uitlaat van Roel’s motor gerepareerd. Vervolgens de tent van Marco onder handen genomen. Uiteindelijk tegen 13u waren we zo’n beetje klaar.

Op het heetst van de dag. Met een beetje verbrande hoofden, nekken en armen. We besloten nog even de tijd te nemen voordat we de omgeving verkennen. Tegen 15u gaan we richting open lucht museum, waar we weer in de ‘tourist trap’ dreigen te stappen. Heel – veel – Chinezen. 1 op de 5 mensen schijnt Chinees te zijn, maar in Goreme ligt dat gemiddelde echt veel hoger.
We besluiten niet het museum in te gaan maar zelf door de bergen en huisjes te wandelen. Dat gaat uiteraard ook heel goed; we hebben het museum niet nodig om een goede tijd te hebben.

‘s Avonds een lekkere maaltijd in het restaurant gegeten. De eigenaar Murat heeft een date in zijn eigen restaurant uitgeodigd en probeerde ons zsm te lozen. We werden al drie kwartier voor de afgesproken tijd ‘uitgenodigd’ om te komen dineren. Omdat we geen zin hadden in een koude maaltijd, zijn we daar zeer tegen onze zin in op ingegaan.

Murat geeft aan dat er morgen zeker géén ballonnen de lucht in gaan. Hij heeft zijn contacten geraadpleegd; er wordt teveel wind verwacht. Voor Marco een teleurstelling omdat we morgen ook weer verder reizen.

Als je ons een beetje kent, weet je dat we na de maaltijd heerlijk de tijd hebben genomen om het blog bij te werken. In het restaurant. Net zoals we dat de vorige avond hebben gedaan. Ieder zijn ding; wij het onze.

Via Janneke kregen we het bericht dat het ondanks visum en carnet toch moeilijk is om Iran met motoren zwaarder dan 250cc binnen te komen. Dat is een vieze tegenvaller. Voordat we vertrokken hadden dergelijke verhalen ook al gehoord. Nader onderzoek leerde dat die verhalen van voor vertrek achterhaald waren en dat de entree geen problemen zou opleveren. Het bericht via Janneke is echter weer heel recent. Als we Iran niet in kunnen, moeten we via Azerbeidjan naar Oezbekistan. Als we Iran wel in mogen, kunnen we het geplande reisschema en -route handhaven.

Met de kaart op tafel hebben we gezien dat we deze beslissing nog even kunnen uitstellen. We besluiten de volgende dag weer op weg te gaan in de richting van Erzincan. Daar kunnen we besluiten of via Midden-Turkije naar Iran gaan. En als we geweigerd worden, kunnen we naar het noorden gaan: Armenie – Azerbeidjan – boot naar Oezbekistan. Of dat we toch Georgie – Armenie – Iran aanhouden. Misschien horen we de komende dagen meer , wat ons helpt een goede beslissing te nemen.

Terwijl wij zo zitten te overleggen haalt Murat zonder iets te zeggen bij ons de glazen weg. Wij werken hard verder aan onze blog. Terwijl we doorwerken verlaat Murat met zijn date even het pand om een peukje te roken. Wij werken door …

Murat en date komen weer terug, wij zijn bijna klaar.

Nadat we de eigenaar van het restaurant nog even geluk gewenst hebben met zijn date, zijn we ons eigen tentje gaan opzoeken. Aan het gezicht van Murat te zien, kon hij onze gelukwensen heel goed gebruiken.

10 April, Gisteravond nog even de was gedaan voordat we gingen slapen. Buiten opgehangen en aangezien we morgen toch een rustdag hebben, zal het morgenavond wel droog zijn. Het is uiteindelijk een natte en koude nacht. Zacht geruis van regen op de tent.

‘s Morgens na het wakker worden even naar de was gekeken: droog. Zo hard heeft het dus ook niet geregend.

We beginnen vervolgens eerst met een kop koffie. Grappig hoe zelfs oploskoffie toch weer lekker kan smaken. Vervolgens het ontbijt. Even het brood en beleg halen. Marco had het brood gisteren in zijn voortent gelegd en zou dat even gaan halen. Niet te vinden, dat brood

“Ik had het gisteren toch …” Jazeker, beide reisgenoten hebben inderdaad gezien dat hij het daar neer legde. Brood echter niet te vinden. Even rondkijken en dan zien we een eindje verderop een plastic zak met daarin nog een blikje. Het zakje en het blikje waar gisteren ook het brood in zat. Dat brood is weg. Opgegeten door een lucky bastard.

Dan maar wat later ontbijt, geen probleem.

De geplande rustdag laten we niet doorgaan, het blijkt de hele dag te blijven regenen. Hele dag schuilen omdat we een rustdag gepland hebben.

We gaan inpakken en dan blijkt dat een hond het brood gestolen heeft. De tent van Marco is behoorlijk beschadigd door de hond die het brood heeft geroken en gepakt. De hond kon er niet meteen bij en heeft het doek van de tent open gescheurd. Dit is een vervelende en dure les: geen eten in de tent bewaren. Gelukkig zit de beschadiging niet op een vitaal deel van de tent; bij mooi weer gaan we het wel repareren.

Eenmaal ingepakt vertrekken we naar Hieropolis en Pemmukale. Twee bezienswaardigheden die op de Unesco lijst staan. Wij zijn niet de enige die deze lijst hebben gelezen. Het wemelt van de Chinese toeristen. Zelfs zo veel toeristen dat de restaurants in het Chinees adverteren. De regen en deze internationale toestroom zorgen ervoor dat we het snel voor gezien houden. Even een fotootje voor het blog en weer door.

Weer op reis, rijden door de regen. En de kou. Another day in paradise.

Halverwege stoppen we even om te tanken en een bordje soep te eten. Het vooruitzicht van een camping met een hete douche houdt ons op de been. Uiteindelijk stoppen we in Egidir aan het meer. De camping is open. Er is warm water. Maar geen douche.

Jammer, maar dat is dan maar zo. Tentje opzetten en eerst een klein borreltje. In de regen … Dat bevalt niet dus we eindigen in de badruimte van de camping. Een prachtige plek met marmeren bladen waarin de wasbakken zijn verzonken. Prima plek om te koken en te eten. Zo gezegd en gedaan. Paar blikken bonen, wat worstjes en stuk brood. Heerlijk gedineerd. Nog even aan het blog werken en dan naar bed.

De slaapmat van Roel blijkt lek. Loopt langzaam leeg. Gezamelijk zoeken en vinden we de boosdoener. Een plantachtig steeksel dunner dan een speld. Even de plek schoonmaken met alcohol (mag dat ook wodka zij? Ja dat mag) Plakker erop en klaar. Happy!

9 April, De nacht is regenachtig en winderig. De tent staat af en toe te schudden. Na het wakker worden alles inpakken, ontbijtje met koffie en weer op. Het voornemen is om vandaag even de 300 plus km te maken om vervolgens bij Heropolis een rustdag te houden. Eerste dorp na het tanken, politie. Alle papieren overhandigd en wachten. Natuurlijk krijg je thee van de politie in Turkije tijdens het wachten, in ruil voor een paar selfies met ons en de motoren natuurlijk.

Dan blijkt ook dat de motor van Erik niet meer op zijn standaard wil blijven staan. Vreemd deze ochtend stond die nog gewoon recht op. Het blijkt dat de standaard krom is. Door de agent meteen doorverwezen naar de Honda reparatie shop verderop. Standaard er af en wat met een hamer beuken heeft nog niet het gewenste resultaat.

De goede man van de winkel vertrekt met de standaard naar de lokale smid. En komt terug met een gelast exemplaar. Wat jammer nu, de standaard is veel te recht gemaakt waardoor de motor niet blijft staan. Nu dan maar met de motor naar de smid en met de brander aan de gang.

Succes!

Nu dan even snelweg pakken om de tijd goed te maken. Aan het einde van de dag komen we aan op de camping Tepe in Pamukkele. Tent opezetten en eten. In het donker nog even genieten van het fenomenale uitzicht over het dal. En naar bed.

8 April, Sinsan hotel zorgt voor een uitgebreid ontbijt. De heerlijke Turkse keuken verrast ons net als de vorige avond.

Het plan is om vandaag de geplande route op te pakken maar niet nadat we ons hebben voorzien van een Turkse simkaart. Op de route treffen we al snel een telecomwinkel met een alleraardigste dame die ons aan simkaarten helpt. Opvallend is hoe weinig jonge Turkse mensen Engels spreken. We doen dan maar het met hulp van de vertaalfunctie op de telefoon. Ze verzekerd ons dat het enige dat we nog even moeten doen is na een uur een sms aan de provider sturen en dan is de zaak beklonken. Ze zwaait ons vrolijk uit.

We gaan eerst maar eens rijden. Een kleine 2 uur verder pakken we even een rustmoment en versturen de sms…….. niks natuurlijk, geen netwerk dat ons toelaat….. De eerdere euforische gevoelens maken plaatst voor twijfel.

Dan maar op zoek naar een telecom winkel van dezelfde Turk Telecom. Die is snel gevonden en nog sneller blijkt dat de dame die ons de simkaarten verkocht heeft nagelaten die te activeren. Anderhalf uur later en met veel handen en voeten, Google Translate en hulptroepen hebben we de zaak aan de gang.

Op een schimmige parkeerplaats wordt ook Eriks simkaart geplaatst (eerst even op zoek naar de juiste mini-torx schroevendraaier) en zijn we weer alledrie online!

Marco is dus eindelijk weer bereikbaar onder nummer +90 552 318 1092. Svp geen collect calls.

Oponthoud zorgt ook altijd weer voor aanpassing van de planning. We staan weer uren achteruit. Als we rond 1700u boodschappen doen zijn we het er over eens dat het eindpunt van vandaag aangepast moet worden. Roel heeft op de kaart een punt in de buurt geprikt waar we mogelijk een overnachtingsplek vinden. Een meertje, een beetje bos en geen doorgaande weg in de nabijheid blijken de ingrediënten voor een prima kampeerplek. Een paar vierkante meter vlakke grond is genoeg uiteindelijk. De tentjes staan snel en de hoogstaande maaltijd, altijd weer verrassend wat lekker je uit blik kunt eten, is snel verorberd. Als we nog een bak koffie drinken met een kleine alcoholische toevoeging eindigd deze bijna droge dag met, jawel, een regenbui. Gelukkig maar kort.

De nacht verloopt onrustig met pittige regen- en onweersbuien, heftige windstoten (ik dacht even dat er iemand aan mijn tent stond te schudden).

7 April, ‘s Morgens vroeg opgestaan en een ontbijtje op het strand. Samen met enkele honden die op afstand geïnteresseerd toe kijken.

Snel alles ingepakt, afscheid genomen van de honden en op weg naar Turkije. Griekenland is ook vandaag nog erg koud, nat, mistig en een harde wind. En dat is jammer, want op deze manier is het echt de dag door te zien komen.

Maar we hebben geen keuze, we moeten door. Misschien dat Turkije straks wat warmer is. Rijden, tanken en verder rijden. Uiteindelijk komen we aan de grens met Turkije.

Griekenland en Turkije kunnen het niet zo lekker met elkaar vinden. En dat is aan de grens helaas goed te herkennen. Super lange files met vrachtauto’s. Gelukkig kunnen wij als motorrijders daar gemakkelijk langs rijden. Grenswachten met automatische geweren. Veel checkpoints aan de Griekse kant. Zonder eenmaal gecontroleerd te worden, mogen we door. Om uiteindelijk op een heel lange brug de oversteek naar Turkije te maken.

Voordat we in Turkije aankomen, gaat Marco nog even de tax free shop in. Speciaal voor deze reis heeft hij een telefoon gekocht die shock-proof, water- en stofdicht is. Die echter ook enkele dagen geleden opeens de geest gaf. Niks whatsapp, bankappjes, etc. Alle goede voorbereidingen stonden op een telefoon die het nu niet meer doet.
In de taxfree shop echter geen telefoons, dus ook Marco sluit weer aan in de rij.

De grens met Turkije doet een beetje denken aan de film Midnight Express. Dezelfde indrukwekkende, licht beangstigende sfeer. Soms zie je in de verte opeens de politie een auto leeghalen, mensen die eruit moeten en auto aan de kant.

Als wij eenmaal aan de beurt zijn, controleert de eerste beambte de persoon en het visum. “In orde.”

Op met de motor naar het volgende loket. Een nieuwe wachtrij met voertuigen. Deze beambte controleert het voertuig. Kenteken, groene kaart. “In orde”.

Door naar het laatste loket. Die controleert de combinatie. Tot onze verrassing: ook in orde. Hoe kan het ook anders, zou je denken.

En dan zijn we opeens in Turkije. Wauw. Met de motor in Turkije. We rijden over een spiksplinternieuwe rijksweg tot aan het eerste dorp Ipsala. Daar drinken we een kop thee, pinnen wat geld en doen onze eerset indrukken op. Wat meteen opvalt: nieuwsgierige en zeer vriendelijke mensen. Maken graag een praatje, willen weten waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat.

Wij spreken geen Turks, zij geen andere taal dan Turks. Maar met handen en voeten maken we toch gemakkelijk contact met elkaar.

We reizen door. Het landschap van Turkije verschilt niet veel met dat van Griekenland. Bergen, bergjes, vaak begroeid met naaldbomen. Het belangrijkste verschil lijkt wel dat in Griekenland kruizen op bergen geplaatst zijn, terwijl in Turkije de minaretten duidelijk zichtbaar zijn. Verder niet veel verschil te ontdekken. Ook in Turkije is het op dit moment koud, nat en winderig. Daar gaat weer een vooroordeel.

We maken flink vorderingen en hopen aan het einde van de dag de veerpont te bereiken die ons overzet naar Azie. We bereiken Eceabat en rijden door het dorp. We stoppen even en besluiten naar de pont te rijden om te kijken hoe dat eruit ziet en dan misschien de volgende dag naar Azie te gaan.

Lange file op de kade maar wij rijden erlangs. We willen immers alleen maar even kijken. Aan het einde van de file [of het begin?] wordt er druk naar ons gebaard: “Hierheen en motor neerzetten.” OK, doen we.

Vervolgens helpen twee mensen ons om meteen een kaartje te kopen. Op de motor springen en meteen de boot weer op. We staan vooraan en achter ons aan komen een tiental touringcars.

Onverwacht zijn we opeens op het veer naar een ander continent. Met enkele mensen een praatje gemaakt en vervolgens van boord gegaan.

Wat nu? Want hier zouden we pas morgen aankomen. Het is al tegen 17u en we hebben geen idee waar we heen willen. Een camping zou fijn zijn. We staan even langs de kant van de weg en meteen spreekt iemand ons aan. Met handen en voeten maken we duidelijk wat we zoeken. De man helpt ons op weg.

Na lang zoeken vinden we de camping. Gesloten. Nog even overwogen om dan maar gewoon te gaan staan met onze tentjes, maar aan de overkant in het gesloten restaurant zit een soort bewaker. Spreekt geen andere taal dan Turks en ons Turks is de afgelopen dagen nog niet drastisch verbeterd. Duidelijk is wel dat illegaal kamperen niet wordt gewaardeerd. Hij wijst ons de weg naar een andere camping, die wel open zou zijn.

Na lang zoeken vinden we de camping, die inmiddels is omgetoverd tot een gloednieuw hotel. Moe, koud en hongerig besluiten we daar maar in te trekken. Na een heerlijke douche en in schone kleren naar het restaurant. Daar worden we naar een vitrine geleid waar we kunnen aangeven wat we willen. Vis, garnalen, inktvis, rundvlees, kip, salade, spinazie met knoflook yoghurt, boontjes met tomaten, etc. etc.

We maken een keuze en krijgen de heerlijkste gerechten voorgeschoteld. Na een overvloedige maaltijd lekker een schoon bed in.

6 April, Volgens de planning worden we rond 8u verwacht bij de motoren onderdeks. Om 7 uur de wekker lijkt ons vroeg genoeg. Echter, midden in de nacht (net na zessen ‘s morgens) wordt er bescheiden maar aanhoudend op de deur gebonsd. Marco loopt slaapdronken naar de deur en doet open. Daar staat een vriendelijke purser met een onvriendelijke mededeling. De boot had blijkbaar windje mee dus we komen een half uur eerder aan.

Halsoverkop alles opgeruimd en ingepakt om vervolgens rond zeven uur de cabine te verlaten met al onze spullen. Blijkt dat het nog anderhalf uur duurt voordat we de haven bereiken. Tja, ze zullen wel ervaring hebben met toeristen die zich verslapen … Dat is de meest vriendelijke gedachte waar we op kunnen komen. Zo krijg je iedereen ook op tijd uit bed,

Genoeg tijd gehad om nog rustig te ontbijten en naar de voertuigen te gaan. Benedendeks de bagage weer op de mtoren gebonden, motorkleding aan en wachten … Wel erg warm trouwens, al die mensen beneden en draaiende motoren van de voertuigen.

Als laatste mogen wij het schip verlaten. Haventerrein afgereden. Griekenland: daar zijn we dan! We draaien ons nog eenmaal om, om de boot te zien. Die is al weer vertrokken, echt supersnel.

Griekenland is voor ons een land dat we door moeten om gevoelsmatig het begin van de reis te bereiken:Azie.

Griekenland is dus vooral snelweg rijden. Ik associeer Griekenland altijd met zon en hitte.

Fout.

Griekenland is begin april een combinatie van kou, regen, laaghangende bewolking en heel harde, ijskoude wind. En heel veel tolpoortjes. Lekker ouderwets. Waar medewerkers in een hokje zitten om van ons per persoon 80 cent te vangen. Voor lange stukken wordt wel eens een bedrag van boven de euro gevraagd. En voor ons is dat elke keer de handschoenen uitdoen, tas openen, portemonnee pakken, centje geven, mintje terug, portemonnee opbergen, tas dicht, handschoenen aan [inmiddels natte handen, gaat erg stroef] en weer door.

Na een dag rijden zijn we op zoek gegaan naar een camping. Die zijn er wel, maar in april nog niet open. Uiteindelijk hebben we onze tentjes opgeslagen aan de Egeische zee. We hebben overnacht net buiten het stadje Kavala Een rustig kabbelende branding. Prachtig.

Op het strand waren we echter niet de enigen. Er waren nogal wat loslopende zwerfhonden die het strandleven ook bijzonder leken te waarderen. Na een paar goede gesprekken met de leader of the pack mochten we een nachtje blijven. Af en toe kwamen ze nog wel even langs om te kijken of we er goed bij lagen. Gaf een prettig gevoel; vooral omdat we gevaccinerd zijn tegen hondsdolheid.
Met wat blaffende honden en de branding op de achtergrond vielen we in onze tentjes in slaap.

5 April, Midden in de nacht twee hebben we enkele forse, lange regenbuien gehad. We hadden het natuurlijk liever anders gehad, maar zien het maar als een goede test van het materiaal. Voor enkelen van ons valt daar nog wat aan te verbeteren :). ‘s Morgens vrog alles opgeruimd, ingepakt en om 9u vertrokken. Vol goede moed op weg naar Ancona. Beetje gespannen, vaart deze boot wel? Het was wel een lekkere rit. Voor het eerst droog en in een zonnetje gereden. Heerlijk.

Eenmaal in Ancona maar meteen naar de haven:vaart de boot? Jazeker! Ingechekt en wachten tot we de boot op mogen. We durfden ons plekje op het haventerrein niet te verlaten, bang om alsnog deze afvaart te missen. Op de parkeerplaats kwamen twee Duitsers naast ons staan. Zwaar bepakt en bezakt ook op weg naar Turkije, Iran, Oezbekistan, etc. Zo zie je maar: je bent nooit alleen. Lekker gekletst over het avontuur dat voor ons ligt.

Op de boot de motoren onderdeks gestald en naar onze cabine gegaan. Die ziet er keurig uit.

Aan boord is verder niet zoveel te doen, beetje rondhangen. Het was een vrij kalme zee en op een bepaald moment heb je dat ook wel gezien Uiteindelijk maar vroeg de hut opgezocht en het mandje in gedoken.

4 april, Opgestaan met een beetje druilerig weer. Nadat we een beetje opegruimd en ingepakt hebben, gaan we ontbijten. Op naar de kantine van de camping. Een heerlijke kop koffie en een croissant, naar goed Italiaans gebruik. Nog 1 kop koffie en dan trekken we de notorkleding aan. Op weg naar de haven; klein stukje rijden.

Eenmaal aangekomen blijkt dat we nog wat vroeg zijn. Het is nog maar net 9 uur en het loket gaat pas om 10u open. Geeft niks, binnen is het lekker warm. Om 10u gaat er een loket open van de concurrerende lijn. Maar die vaart pas op zondag, daar hebben we niks aan. Van onze lijn, die vandaag vaart, is alles nog dicht. Op een tafeltje met allemaal vrachtwagenchauffeurs na. Van de kaartjesverkoop voor toeristen gaat nog geen loket open. Maar waarom zouden ze ook: het is nog maar het prille begin van het vakantieseizoen, zo houden we elkaar voor. Om 11u zouden we moeten inchecken … Het is nu 10.30u. Ze zullen zo wel open gaan. Ook de Duitse toeristen kijken langzaam wat meer bedrukt. . Om 10.40u maar eens bij de concurrent gevraagd of zij kunnen helpen. “Nee, klop maar eens op de ruit.” Gedaan en zowaar komt daar een aardige dame met een onaardige mededeling:er vaart vandaag helemaal geen boot vanuit Venetie … Zaterdag gaat misschien een boot, maar daar is wat mis mee. Geef uw telefoonnummer maar even, dan bellen we u of de boot wel of niet gaat varen .. Waarom de boot nu toch niet vaart? Dat weten we nog steeds niet.

Dat zijn we niet van plan. Het alternatief is de volgende dag een boot te nemen vanuit Ancona, 325 km langs de Adriatische kust. Daar hebben we meteen maar toe besloten. En na een zeer winderige en regenachtige rit komen we om 17u in Ancona aan. Even gecheckt bij de haven of de boot echt vertrekt. Dat doet hij. Meteen tickets gekocht en een camping opgesnord. Om 19u stond de tent en gingen we een pizza eten. Bij terugkeer meteen het mandje in. Een lange dag met eeen flinke teleurstelling aan het begin van de dag. Uiteindelijk toch goed geeindigd:tickets in the pocket en een heerlijke maaltijd. En de wetenschap dat het morgen allemaal goed komt. Bij het geruststellende licht van de lantarenpaal die de hele nacht over ons heeft gewaakt. Brandend.